Hart Op Straat bij VUMC Cardiologie.

Patiënten mogen maar maximaal twee bezoekers op hun kamer ontvangen. Sommige mensen verblijven er weken of maanden. De gangen zijn wit, de verplegers dragen witte jassen en er hangt hier en daar wel wat maar het blijft een witte bedoeling. Het is de hartafdeling van het VUMC. Een mooiere plek om Hart Op Straat neer te hangen en de wanden op te vrolijken bestaat er niet. Terwijl de harten werden opgehangen kwam er al reactie. En daar doe ik het voor.

(Foto gemaakt door Marco Raaphorst)

Write your thoughts.

Hart Op Straat exposeert bij Picnic!

Het jaarlijks evenement in Amsterdam is gericht op creativiteit in cross media content en technologie. Het thema dit jaar: “New Ownership: the Shift from Top Down to Bottom Up” en Hart Op Straat exposeert, samen met anderen, op een 15 meter lange wand met Hart Op Straat foto’s!

Op maandag 17 september en dinsdag 18 september kun je terecht bij EYE, het nieuwe filmmuseum aan het Ij in Amsterdam voor het cross mediale evenement Picnic. Diverse sprekers kun je horen, er zijn workshops en er is veel creativiteit te vinden. Business, cross media, educatie en debatten en discussies en andere activiteiten. Hieronder vind je een interview met programma directeur Kitty Leering:

‘Connected technology is empowering people, businesses and organizations to drive change on a local and global scale. The Internet has increased awareness of issues and social media is providing a stronger ability to take action. A new notion of ownership has emerged: people are taking matters back into their own hands as they realize that everyone can potentially fulfil a role regardless of their position or location. Everyone has the power to do things for themselves on an even greater scale.’ — Picnic site.

Stel, je bent daar en loopt langs de lange wand en denkt ineens, hey, daar is Hart Op Straat! Maak je dan even een mooie foto en mail het naar metkarin@gmail.com? Alvast zeer dank!

Luister naar me!

‘Je gaat nu luisteren. Je houdt nu op met praten en je luistert naar me!’

Ik liep de hoek om van een klein, smal gangetje waar gegeten kon worden in een gezellig restaurantje in hartje Amsterdam. Er stond een lange man tegen de muur met in zijn ene hand een mobiel tegen zijn oor gedrukt en zijn andere hand wreef verwoed door zijn haar. Op de een of andere manier trok die hand in het haar de aandacht.

Hij leek woest en paniekerig tegelijkertijd. Alsof de tijd voorttikte en hij niets kon doen dan alleen maar praten en sturen met zijn woorden. Het is verschrikkelijk als iemand die je liefhebt in de penarie zit en de ander belt om hulp en je bent niet snel genoeg daar. En zo voelde het ook; zijn stem klonk paniekerig.

Ik heb een mechanisme, als er paniek uitbreekt, om kalm te worden en de situatie heel snel te overzien zodat ik ook snel weet wat mij te wachten staat of wat ik kan doen. Ik handel snel, adequaat en blijf rustig en kalm. Als andere mensen in totale paniek raken wil ik eigenlijk weg maar ik weet dat ik niet weg kan lopen dus is het enige wat mij te doen staat; kalmte. Kalm en rustig. Twee mensen in paniek, da’s ongeveer het meest desastreuze wat jij je kunt voorstellen.

Ooit heb ik geroepen, toen ik zelf even niet meer wist waar voor of achter was, of degene bij me, mij kon opvangen. ‘Ga jij me dan dragen?!’ riep ik in paniek uit. Dat was namelijk het enige wat ik wilde weten. Of ik gedragen werd als ik niet sterk genoeg zou zijn.

De man liep heen en weer. Hij bleef maar wrijven met zijn hand over zijn voorhoofd en haar en zuchtte voordat hij krachtig herhaalde:

‘Luister naar me! Je stopt nu met praten. Je houdt nu op! Je praat niet meer met … Je zorgt dat je … en je …’

Ik hoorde de rest niet meer. We gingen eten.

‘Praat alleen over moeilijke dingen bij een respectvol, luisterend oor.’ — Opkrabbelen. Boek is verkrijgbaar in alle boekwinkels.

Mosterd.

Mosterd waarbij het snot tot aan je hersenpan reikt en weer terug gaat en het je tot tranen toe geroerd een zakdoekje laat zoeken om het zweet van je voorhoofd te vegen.

In Amsterdam bij de Brakke Grond tijdens het VPRO Boekenfestival stond ik in een rij om koffie te bestellen. Het was al laat en ik had honger. Er kon nog wel een portie bitterballen bij. Ik kreeg een nummertje mee, nummer vijf-en-twintig, en ik nam plaats naast Wilfried de Jong die met zijn blote voeten in slangenleren instappers gestoken was en druk in gesprek was met een meneer in saai grijs kostuum.

Ik nam een slok van mijn koffie, bekeek de rij voor me en zag vrouwen met veel te hoge hakken voorbij wandelen. Nou ja, wandelen. Het leek meer op sjokken. Ik bedacht me dat ik het vreemd vond dat vrouwen zichzelf dit continu aandeden; omdat steltenlopers zo sexy en vrouwelijk staan jezelf erin hijsen maar er niet op kunnen lopen. Alsof mannen (of vrouwen) dit wel sexy en vrouwelijk zouden vinden.

Er kwam een dame vanachter de balie vandaan met frietbakjes met bitterballen maar ze liep naar buiten. Ik had nog een kwartier voordat Zomergasten begon. Ik had Margriet van der Linden al voorbij zien komen. Mijn mond was open gezakt. Wat was die vrouw groot! Margriet droeg ook een spijkerbroek zoals een drollenvanger eruit ziet. Ik vroeg me daarbij weer af of het nut er nu van was dat het lekker ruim zat tussen de benen of dat de stof juist zou schuren. Spijkerbroekenstof is niet altijd lekker dun.
De dame liep weer terug, pakte nog een portie bitterballen in een frietbakje en keek om zich heen. Ik hield mijn nummertje omhoog. ‘Eet smakelijk!’ riep ze en ik pakte er meteen een bitterbal uit.

Ik hou van mosterd. Mosterd is lekkerder dan mayonaise en nog lekkerder dan ketchup. Ik doopte dan ook mijn eerste bitterbal rijkelijk in het licht groengele goedje. Ik nam een hap en begon te kauwen. Ik kreeg het warm. Ik voelde een zweetaanval. Mijn tong deed iets met al zijn smaakzintuigen. Mijn ogen begonnen te branden en ik voelde dat er iets gebeurde binnenin mijn hoofd. Het trok zich een weg van neus naar bijholtes naar voorhoofdsholte, bleef venijnig lang daar hangen en baande zich weer een weg terug.

Ik moest denken aan een youtube filmpje van een man die blijkbaar zo nodig een stuk rode peper moest eten. Daarna ging ie half dood.