anekdote Archieven - Pagina 7 van 7

Nu over?

Er viel een bak op mijn hand. Bij het kinderdagverblijf hebben alle kinderen een eigen ‘bakje’. Daarin leggen ‘s morgens de ouders een pyjama in en het allerbelangrijkste: een knuffel en/of speen.

De bakjes zijn zwaar. Sommige ouders proppen er hele rugzakjes in. Ik wilde een bakje uit de muur halen, zoals bij Kees Kroket, maar de bak viel scheef waardoor ik niet op tijd de bak pakken kon, met nog een kind op mijn schoot.

‘Hola!” riep ik, terwijl ik vliegensvlug S (2 jr) vastpakte en op hetzelfde moment de bak wilde grijpen. De bak viel bovenop mijn hand.

Er waren nu beroepenweken. Leidsters deden ‘groot werk’ vertelde T (3,5 jr) ooit, maar nu moest ik echt naar de dokter. Dokter W (3 jr) nam een verband en begon het om mijn hand te wikkelen. Maar ik ben links en ik kon met links niets meer doen, ook niet met kinderen spelen, knuffelen, eten, drinken.

‘Ik doe het verband maar even af, oke?’ vroeg ik aan S. (2 jr) Hij bekeek mijn hand. Het was dik en een beetje paarsblauw. ‘Tusje optoen.’ vertelde hij. Hij leunde voorover en zette twee besmeurde yoghurtlippen op mijn blauwe-plek-hand. ‘Nou oveh?’ vroeg ie toen.

2007.

To be alert.

Ik weet niet hoe het gebeurt en wat er precies in werking gesteld wordt, maar ik heb snel in de gaten wanneer ‘dingen’ niet kloppen. Zo zat ik gisterenavond rond half zeven op het station in Delft te wachten op de trein die mij naar huis zou brengen toen er drie jongemannen heen en weer liepen. Op de een of andere manier trokken ze mijn aandacht. En wat mij opviel was hun manier van lopen en kijken. Ze waren wars van gêne en lieten merken dat zij wel in waren voor een stevige flirt met de meiden die zaten te wachten op een bankje.

Toen de trein arriveerde richting Amsterdam was ik dan ook lichtelijk opgelucht dat die kerels in het middengedeelte instapten. Alleen even later stapten ze alledrie ineens weer uit! Ik fronste mijn wenkbrauwen en vond het vreemd. Ze liepen in harde pas richting uitgang. Een van de mannen droeg ineens een rugzak op zijn rechterschouder. Daarvoor droeg hij …

De trein reed niet weg. In plaats daarvan liep de conducteur heen en weer en liep toen naar buiten om aan mensen iets te vragen. Het begon me langzaam te dagen, hier was dus wel degelijk iets aan de hand geweest. Mijn benen liepen al voordat mijn hoofd het besefte. Ik wilde melden aan de conducteur wat ik gezien had maar hij liet de deuren weer dichtvallen. In het tussengedeelte zag ik twee mensen onthutst en paniekerig reageren naar de conducteur. Ik klopte op het raam. Nog eens. Hallo, volgens mij ben ik zonet getuige geweest van een diefstal! Maar de trein vertrok.

Onderweg, zittend in mijn stoel in de trein die mij naar huis zou vervoeren, zat het me niet lekker. Als ik een conducteur kon aanspreken zou ik het melden, anders belde ik wel 112 als ik was uitgestapt. Maar ik kwam een conducteur tegen. Vertelde mijn verhaal. Hij noteerde gegevens. Bedankte me meerdere malen en vroeg toen na een stilte ineens, alsof hij dat geleerd had, ‘Ben je geschrokken?’ Nee, ik was niet geschrokken.

Mensen moeten met hun tengels van andermans spullen afblijven. Als zij dat niet van hun moeder geleerd hebben wil ik hen dat alsnog wel leren! Stelletje …

Alert Waakzaam, Oplettend, Vrijmoedig bewegend, Geboeid lijkend door iets.

Uit den ouden doosch.

Er werd voor een keer Fristi gedronken. ‘Roze melluk.’
“Ik wil witte melluuuk!” huilde T.
“Daar hoef je niet om te huilen! Als je het gewoon even vraagt, dan krijg jij witte melk.”
(In Brabant zeggen ze standaard melluk. Op z’n kak corrigeren we dan spottend de melluk in melllllk.)
“Bij papa in de kroeg hebben ze ook die.” riep S enthousiast uit en wees naar de geopende pak ‘roze melluk.’
“In de wat?”
“Bij papa in de kroeg hebben ze ook die.” Ze wees weer.
“Gaat papa dan biertjes drinken?”
“Ja. En dan valt ie van de kruk en moet ie spugen.”