Dat in balans zijn is iets bijna magisch. Je doet het helemaal zelf, je werkt er hard voor om in balans te zijn en te blijven, maar op het moment dat je voelt en weet dat je het echt helemaal bent, in balans, voel jij je sterker dan ooit, ondanks de tegenslagen die je te verwerken krijgt.
‘Het is raar, maar ondanks het nare nieuws en alles wat er op me af komt, er is verdriet en onzekerheid, voel ik me goed.’
Dat kan je alleen maar voelen als je met beide voeten op de grond staat en bij elke por in je schouder niet omvalt. Je lijf en emoties zijn als elastiek. Of vergelijk je het met zwiepende takken van een boom. Het duurt gewoon lang voordat takken eindelijk breken en elastiek eindelijk doormidden knapt. Je bent buigzaam en rekbaar, ook met je gedachten en emoties.
Ik schreef pas geleden over ‘draagbaar’. Het draagt je. Je weet niet precies hoe, maar je bent in balans en sterk genoeg om jezelf erdoorheen te dragen. Er zijn weinig momenten van totale paniek of overlevering aan het verdriet. Je mag van jezelf even terneergeslagen zijn en bang voor de toekomst want dat hoort erbij, maar daarna sta je op en ga je verder. Want alles gaat verder. Zo is het leven.