Ongeveer twee jaar geleden, toen ik begon na te denken over mijzelf en wat ik graag wilde doen, besloot ik me op te geven bij de Commissie van Kunst en Historie Bernhoven om werk te laten zien. Regelmatig hingen er in het ziekenhuis mooie schilderijen en foto’s en ik bedacht me dat ‘ik daar ook wilde hangen’. Ik gaf me op, had telefonisch contact, mocht via email werk laten zien en ik zou op een wachtlijst komen. Omdat die wachtlijst langer duurde dan een jaar vergat ik het. Tot vandaag.
Ik ken het ziekenhuis. Ik heb er zelfs drie keer in gelegen. Het heeft lange gangen, nieuw interieur en allerlei afdelingen met poli’s en dergelijke. Toch geeft een ziekenhuis in het algemeen een vreemd gevoel. Terwijl iemand sterft wordt er een kindje geboren. Terwijl iemand blij naar huis mag, wordt iemand via de eerste hulp met spoed naar binnen gebracht. Destijds wilde ik dolgraag iets laten zien waarbij men even vrolijker zou worden, of stil bleef staan bij een onderwerp. Kunst in een ziekenhuis vind ik noodzakelijk.
Op welke periode ik wilde exposeren in 2011. En of ik in allebei de ziekenhuizen, Oss en Veghel tegelijkertijd wilde exposeren of na elkaar. Of ik 25 stuks kon aandragen. Fotografie. Soms lijkt een wachtlijst van meer dan een jaar zo ver weg dat je het gewoonweg vergeet. Des te leuker is het als je alsnog gevraagd wordt mee te doen. De tijd vliegt!
Het zal mijn tweede expositie worden. Vorig jaar exposeerde ik, samen met anderen, in Theater aan het Spui in verband met het toneelstuk A House is Not a Home.