De kassière van de supermarkt keek me even fronsend aan. ‘Wat?’ Ik had de boodschappen netjes in mijn plastic tas gestopt en ik vertelde haar dat ik volgende week kwam afrekenen. Het kwam nu even slecht uit.

‘Ja, ik denk, mijn opdrachtgevers betalen me niet uit, dus komt er niets binnen. Ik verreken het volgende week wel.’
Ik neem aanstalten de supermarkt te verlaten als de kassière de telefoon opneemt en een melding maakt van wangedrag. Er snelt een bedrijfsmanager naar me toe, voordat ik kans zie de supermarkt te verlaten. ‘Ho ho, mevrouw, dat gaat zomaar niet!’

‘Hoezo niet?’
“U moet betalen wat u meegenomen heeft, mevrouw. Zo regelen wij die dingen. Als u niet netjes betaalt, neemt u de spullen ook niet mee.’ De man is resoluut.

Nu zul je zelf ook wel bedenken, wat doet zij raar ineens, daar bij die winkel. Je betaalt toch voor de producten die je koopt? Wat is dat voor raar gedoe? Maar zo denkt niet iedereen erover blijkbaar. Sommige bedrijven nemen het niet zo nauw. Ze maken graag gebruik van diensten maar betalen niet of na twee herinneringen pas. Op scholen is het helemaal verschrikkelijk. Daar staat een ‘normale tijd’ van twee maanden voor, als het niet langer is. Het gaat bij grote bedrijven van bureau naar bureau en hun financiële administratie betaalt maar eens in de zoveel tijd uit. ‘Zo gaat dat bij ons.’

Ik ga me de komende periode eens bedenken hoe ik dit ga aanpakken. Het is namelijk helemaal niet leuk om herinneringen te sturen en achter bedrijven hun broek te zitten en steeds te bellen. Ik mag aannemen dat een betalingstermijn van twee weken netjes is. Hoe ga jij daarmee om?