Alweer 20 jaar? dacht ik. En hoe zit het met de Nederlandse bloggers? Hoe hebben zij het bloggen tot nu toe ervaren? Zelf ben ik ergens begin 2000 begonnen, via verschillende platforms, waaronder web-log maar voel me nu alweer jaren ‘thuis’ bij WordPress. Hoe kijken mijn collega-bloggers er tegenaan? Ik vroeg een aantal bloggers 3 vragen te beantwoorden naar aanleiding van 20 jaar bloggen, vandaag beantwoordt Rosalinde Markus de blogvragen.
“Blogging is a conversation, not a code.” — Mike Butcher.
Rosalinde Markus (1994) is communicatiestudente, verslaafd aan koffie en heeft al zolang ze zich kan herinneren een passie voor schrijven. Ze droomt ervan ooit zelf verhalen te publiceren die lezers raken. In de tussentijd blogt ze op Passie voor Schrijven (sinds november 2011) over hoe je als jonge schrijver voor je passie gaat. Ook is ze webredacteur bij stichting Jonge Schrijversavond.
1. Wat is de voornaamste reden dat je een blog bijhoudt?
Ik begon in november 2011 met bloggen om verschillende redenen. Toen ik begon wilde ik vooral beter leren schrijven en comfortabeler worden met hoe ik schreef. Als je begint met schrijven is het vreselijk om je eigen werk terug te lezen. Je ziet overal zinnen die herschreven moeten worden, beschrijvingen die niet levendig genoeg zijn of metaforen die je te vaak gebruikt. Door te bloggen dwong ik mezelf om regelmatig iets te schrijven en op het wereldwijde web te zetten, waardoor ik niet alleen vaker schreef maar ook op een gezonde manier naar mijn teksten leerde kijken. Inmiddels is de voornaamste reden dat ik andere jonge schrijvers wil inspireren om te blijven schrijven en er meer aandacht aan te besteden. Ik merk dat er in het literaire wereldje vaak wordt neergekeken op jonge schrijvers. Er bestaan veel vooroordelen: dat ze niet genoeg levenservaring hebben om te kunnen schrijven, te weinig boeken hebben gelezen, de klassiekers niet kennen, allemaal narcistisch zijn en over zichzelf schrijven. Ook ouders of de omgeving stimuleren hen vaak niet omdat ze er niets in zien. Ze nemen het niet serieus. Vooral als je jong bent, is de kans groot dat je je iets van die meningen aantrekt en het schrijven daardoor op de achtergrond raakt. Door te bloggen probeer ik ze herkenning te bieden en te motiveren om toch door te zetten. Schrijven kan je ontzettend veel geven.
2. Wat is altijd constant gebleven in je blog en hoe je blogt en wat is door de jaren heen veranderd?
Er is weinig constant gebleven sinds ik met bloggen begonnen ben. In het begin blogde ik over andere onderwerpen, gebruikte ik nooit eigen foto’s, wisselde ik vaak van lay-out en had ik een andere domeinnaam. Ook mijn schrijfstijl was zich nog aan het ontwikkelen. Het enige dat ik kan bedenken is dat ik sinds ik blog altijd blogposts online heb gezet en er aandacht aan bleef geven. Er is geen week geweest waarin ik niet minstens drie keer blogde. De grootste verandering is het onderwerp waar ik over blog. Ik begon met columns en persoonlijke schrijfsels, tot ik inzag dat ik liever mijn ervaringen en mijn zoektocht bij het schrijven deelde. Eerst was mijn blog een omniblog en schreef ik over alles, nu is het een nicheblog die vooral over schrijven, bloggen en creativiteit gaat.
3. Kun je een moment beschrijven waardoor je blog zijn waarde en kracht liet zien?
Er zijn veel momenten geweest waarop ik dacht: ‘Wat ben ik blij dat ik met bloggen begonnen ben.’ Door mijn blog neem ik meer initiatief, bezoek ik regelmatig literaire evenementen, ontmoet ik veel leuke mensen en heb ik een blogvoorbeeld geïnterviewd. Mijn blog is een uitlaatklep die altijd voor me klaarstaat zonder te oordelen. Het moment dat het meest voor mij betekende, was dat ik aangenomen werd als webredacteur bij stichting Jonge Schrijversavond. Ik vind het fantastisch om onderdeel te mogen uitmaken van de stichting en het geeft me veel energie. Hoewel ik de jongste sollicitant was, zagen ze dat ik echt enthousiast was doordat ik al maanden over schrijven blogde. Tijdens het gesprek merkte ik dat ze mijn blog inhoudelijk hadden bekeken en mijn ervaring met bloggen als pluspunt zagen. Als ik niet met bloggen was begonnen, zou het waarschijnlijk ook niet in me zijn opgekomen om te reageren.
