‘Blogangst? Omschrijf eens?’

Nou, dat je té lang nadenkt over je verhaal, daarbij gaat peinzen of je tekst überhaupt wel goed (genoeg) is, of men het stom zal vinden, niet zal snappen of dat je bang bent dat men op een manier gaat reageren zodat jij even niet meer weet hoe je ermee om zult gaan. Of dat je sowieso bang bent om content te plaatsen, in welke vorm dan ook, omdat je jezelf blootgeeft. En voor de één is blootgeven een foto plaatsen maar voor een ander is blootgeven al een gedachte de wijde wereld insturen.

Er zijn mensen die ergens dolgraag op een podium willen staan maar tegengehouden worden door … zichzelf. Maar het podium is voor iedereen, want iedereen is uniek en iedereen heeft een unieke mening. Waarom bang zijn die mening te delen? Hoe zwaar wegen jouw woorden en jouw teksten?

Is het een bekend euvel, vraag ik me af? Ik denk zelf van wel. Hoeveel mensen leuren maar met zichzelf in hetzelfde cirkeltje? Teveel terughoudend over hun eigen mening; hun eigen kunnen. Ik zou zo graag schouders willen los schudden en willen roepen: Maar jij bent ook wat waard! Jouw mening is ook uniek!

‘Mijn blog is mijn speeltuin, mijn bioscoop, mijn koekjestrommel, mijn dagboek, mijn werkdomein.’ — #blogpraat sessie.

(Transcript vind je HIER!)