Terwijl ik mijn laatste boek Het Zoutpad van Raynor Winn erbij pakte, vroeg ik me opeens af of ik nu lectuur of literatuur las, of ik een zogenaamde niet-lezer was? Was Het Zoutpad een guilty pleasure? Dit gebeurde nadat Ozcan Akyol, kortgezegd Eus, flink tekeer ging in interviews over de boekenbranche en schrijvers en in zijn boekenweekessay met als thema Rebellen en Dwarsdenkers.
In ieder geval was het gesprek en daardoor de discussie losgebarsten; mag een schrijver commerciële activiteiten onderhouden en mag hij veel op televisie? Zijn boekhandelaren echt vooringenomen? Kijken schrijvers echt op elkaar neer? Ik kan me nog het interview bij De Wereld Draait Door herinneren met Connie Palmen die ageerde op het schrijverschap van Saskia Noort.
In het Zoutpad raken Raynor en haar man Moth alles kwijt en besluiten met een rugzak de eeuwen oude South West Coast Path te gaan lopen. Het is een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland. Ik lees bij elke bladzijde hoe ze door weer en wind, ontmoetingen, tentje opzetten en afbreken, regenbuien, geld tellend hun dagen doorkomen en weer verder lopen. Soms beuren ze elkaar op, soms weten ze het ook niet meer en heel soms is er een epiphany.*
Ik dacht na over rebellen en dwarsdenkers. Een grote mond maakt nog geen rebel. Of een dwarsdenker. Ik wist niet, toen ik het boek kocht, dat het verhaal over Raynor en Moth waargebeurd was. Ik koop liever fictie dan non fictie boeken omdat ik fictie wil promoten daar er al zoveel uit het leven gegrepen verhalen worden geschreven, allemaal rauwe ongemak en ellende. Juist de fictie is in het gedrang, is mijn mening, daardoor moet het een prominente plek krijgen in de literatuur.
Misschien ben je pas een rebel als anderen je zo noemen. Omdat je moed toont en schrijft wat je wilt overbrengen ongeacht wat anderen ervan vinden. Je roept net iets harder, steekt je nek uit en roept tegen alle ja-knikkers in dat jij het toch anders ziet en kunt beargumenteren.
En misschien ben je een rebel, een dwarsdenker, als je tegen alle vooringenomenheid in, tegen alle conventies in schrijft wat je wilt schrijven en tevreden bent met wat het je persoonlijk oplevert in plaats van wat de media ervan vindt. Je mag best uitleg komen geven op radio en televisie, ook al ben je opvulling en vervangbaar (ze bellen je makkelijk af als ze iemand anders hebben gevonden die beter past in de uitzending) want zo werkt het nu eenmaal in die wereld en is het ook daarom prima als je weigert.
Misschien ben je pas een rebel als je in de boekwinkel staat met opgeheven hoofd en de laatste Lucinda Riley neerlegt op de toonbank en zegt: ‘Deze graag.’
(En nu is het toevallig zo dat ik een blogpost schreef over het woord epiphany en warempel, dat gaat ook over een pad om op te lopen…)
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!