Tag: brieven aan Q

322 woorden, 2 minuten leestijd.

Lieve Q,

Je ligt op mijn deurmat. Dat klinkt misschien raar, als ik het zo zeg. Maar toch is het zo. Je ligt er niet letterlijk, natuurlijk, maar in de vorm van een brief. Een foto ben je. Een schoolfoto, om precies te zijn.

Het is de eerste foto waarop je er niet helemaal “mooi” opstaat, zoals kinderen op schoolfoto’s er meestal uitzien. Je bent ondeugend. Niet recht, precies, of netjes – gewoon zoals je bent. Want ondeugend ben je vaak.

Ik zie iets in je ogen, in je blik, dat me doet glimlachen. Het doet me denken: ja, meneer, wat ben je van plan? Je hebt vaak een plannetje.

Je blik zegt ook: ik doe lekker mijn eigen zin. Ik ben al groot aan het worden, op mijn eigen manier, en soms heb ik er gewoon geen zin in. Geen zin om altijd maar te doen wat andere mensen zeggen. Ik ben in een dwarse bui. Vaak ben je dan moe, gebeurt er veel.

Misschien zei de juf die ochtend: “Vandaag maken we de schoolfoto,” en dacht je: getver, daar heb ik helemaal geen zin in. En dan moest je wachten, netjes zitten en lachen naar de meneer die je niet kent en die gek doet en roept met een klein stemmetje: “Kijk maar, ga maar lachen!”

Afgelopen week zei ik nog tegen mijn tienjarige gastkind dat ik het zo fijn vind als er kinderen zijn die af en toe buiten de lijntjes kleuren. Die niet altijd maar doen wat de rest doet. Afwijken klinkt misschien negatief, maar voor mij heeft het vaak een positieve betekenis. Afwijken betekent eigenheid – soms tegen wil en dank.

Maar, lieve Q, je ligt op mijn deurmat als een schoolfoto, en dat maakt me blij. Je donkere ogen hebben een ondeugende schittering en daar lach ik om. Pas op, hè, lieve Q, geen grapjes! Of toch wel? “Grapexplosie!” roep je dan, en ik hoor je schateren.

Lieve Q,

Woensdag was ik bij jou aan het spelen. We lazen een boekje van Muis en Kikker, en je aaide over mijn tatoeage op mijn onderarm. “Tattoo,” zei je, terwijl je in de trippelstoel heen en weer ging. Als je bij me kwam, gaf je een high five en een boks, steeds weer opnieuw. Later zong je een liedje: “Oh oh oh.” Van wie was dat liedje? Van Beyoncé. Je hebt een goede smaak; je hebt zelfs bij chauffeur E van de taxi een eigen playlist!

Het was een mooie maar warme dag, bijna dertig graden. De eerste tropische dag van het jaar. We gingen wandelen, maar je tante kwam niet zo snel vooruit. We aten een ijsje en je zag je schaduw. Je moest erom lachen, want het kindje in de schaduw deed precies hetzelfde als jij.

Onderweg naar huis zag ik dit beeld: windmolens. Je houdt van windmolens. Ook dreven er luchtballonnen in de lucht. Zondag, op je verjaardag, krijg je iets met een ballon. Misschien kun je hem niet snel vinden, misschien ook wel!

Lieve Q,

Gisteren was een mooie dag, zou Kikker zeggen. Het was niet alleen droog, de zon wilde erdoor, maar het was ook omdat je grapjes aan het maken was toen we bij je op visite waren en zaten te lunchen aan tafel. Je zat erbij en riep: ‘Poepexplosie!’ Dat heb je, denk ik, weleens eerder gehoord als je luier werd verschoond. Even later riep je ‘Toppie!’ en ‘Whoop whoop!’ En je weet dat je iedereen aan het lachen maakt.

Lieve Q, gisteren was het zover. De speeltuin was eindelijk vernieuwd. Die speeltuin op het eind van de straat, waar je zo naartoe kan wandelen. De mandschommel kon weer gebruikt worden, er was een verhard pad aangelegd en een van die paden liep naar een soort brug. En die brug was speciaal want het was een rolstoelbrug. Als je erop ging met de rolstoel, zakte hij naar beneden en weer naar boven. En je kon naar de overkant naar de andere spelelementen.

Er was een officiële opening. De gebiedsregisseur was aanwezig, hij gaf jou nog een boks. Leden van de wijkraad waren er, en ook opa en oma, en de wethouder. Er waren ook kinderen uit de buurt op hun fietsen die, nadat het lintje officieel was doorgeknipt en wij als eersten erover heen reden, ons achterna fietsten. Er is ook nog een geluidsbloem op de route van het looppad. Als iemand anders door de ene bloem roept, hoor jij het bij de andere bloem.

Ik hoop dat je er vaak zult spelen, Q, maar ook dat er meer kinderen met een handicap de weg naar deze speeltuin zullen vinden. Dan is mijn doel bereikt. Whoop, whoop, zou jij zeggen!

Lieve Q,

Steeds minder denk ik terug aan toen, inmiddels nu zeven jaar geleden. Dat vind ik een goed teken. Het is nu te doen, hier en nu, vandaag, niet gisteren en ook niet morgen. Meer mindful kun je het niet hebben. Met tijd en wijle was het moeilijk en zwaar, terugdenkend aan toen, maar ook met hele lieve, grappige en leuke momenten en het is voor jou beter als ik daaraan denk. En blijkbaar doe ik dat nu ook. Want, lieve Q, zeven jaar geleden werd jij geboren. Je bent weer een jaartje gegroeid, ouder en iets wijzer. Want praten gaat stukken beter, je oefent nog flink met lopen en met je humor en dansmoves zit het wel snor. Wat heb je een ritmegevoel, kun je mooi zingen en raak je verwonderd als je muziek hoort. Je vertelt ook steeds meer verhalen. Als ik een kaartje stuur probeer ik zoveel mogelijk rekening te houden met de voorkant, zodat je, als je ernaar kijkt, veel kunt zien en dus kunt vertellen. Lieve Q, je bent zeven jaar nu. Ik had cadeaus ingepakt en had een ballon geblazen om mee te nemen de volgende dag. Het had de vorm van een hartje en er zweefden hartjes in het hart. Toen ik een half uur later weg was en uren later thuiskwam, lagen alle hartjes op je cadeaus en ernaast. Ome Marco had ze weer opgeraapt en in een glaasje gelegd. De ballon was geknapt. Hoe kon dat nou? Maar ik dacht meteen, dat is natuurlijk omdat alle hartjes vandaag voor Q zijn! Logisch!

Lieve Q,

Gisterenmiddag, op Hemelvaartsdag, was je sinds lange tijd weer in Den Haag. Papa en mama vertelden dat toen je onze straat inreed je wist waar je was en waar je naartoe ging en je begon te wiebelen van enthousiasme. Vorig jaar was je hier met papa en zijn we naar Sea Life geweest. Gisteren gingen we naar de speeltuin. Het was voor het eerst echt lekker weer, weinig wind, en je zat in het zand te spelen met emmer en schep. Ondertussen keek je naar de mensen, de papa’s en mama’s en de kinderen. Natuurlijk ging je ook in de schommel en in de speciale rolstoelwip. Lekker hard, dat vond je leuk!

Lieve Q, je zit weer lekker in je vel. Dat kon ik merken want je kon in alle rust bij mij op schoot zitten aan tafel tijdens de lunch. Je wilde zo graag bij ons zitten, niet in de lage stoel. Je zat erbij, je wil erbij zijn en erbij horen. Meedoen, met ons, met iedereen. Dat eis je ook op, en daar ben ik blij om en heb er bewondering voor. Het is evengoed jouw recht als ieders recht. Ik dacht, toen je bij mij zat, ik kan nu even tante zijn.

De afgelopen maanden was ik bij jou maar moest ik helpen. Helpen met verschonen, jou vasthouden als papa of mama je eten gaven, helpen met kalmeren, wandelen, afleiden, naar bed gaan. Er was weinig ruimte, door de onrust, om een boekje te lezen of lekker bij mij te chillen. Dat ging gisteren wel en dat was een cadeautje.

Lieve Q, het is fijn om je te zien lachen, je twinkelogen te zien schitteren. Als je liedjes zingt, grapjes maakt en jij je vermaakt ben ik blij.