Tag archief: brieven aan Q

Lieve Q,

Gisteren in de namiddag wandelden wij samen langs de autoweg, toeterde er een auto en riep je ‘Toettoet!’ Het was die namiddag frisser geworden en zelfs je rode oor, van de slaap, werd er minder rood van. De zon was aan het zakken. Ik vroeg aan jou waar de zon was. Je keek lang en wees naar de zon die nog net boven de huizen scheen maar snel zou gaan zakken. ‘Als de zon gaat zakken achter de huizen wordt het donker en gaan de mensen slapen.’

Zondag gaat de klok een uur vooruit. Vorig jaar ging het bij de start van de wintertijd mis. Je kon niet wennen aan het nieuwe ritme, wilde veel te vroeg gaan slapen en was wakker in de nacht. Je werd alleen maar vermoeider. Je hebt een drukke week met heel veel leuke dingen te doen op school maar het kost je ook energie. Thuis is er een andere ritme, en hoewel het nu best goed gaat, blijft het voor jou lastig om te schakelen. Alle veranderingen worden jou van tevoren rustig uitgelegd en herhaald zodat je niet overdonderd bent als er iets staat te gebeuren.

Ook grote mensen moeten soms wennen aan veranderingen. Gisterenmiddag was ik mijn regenpak vergeten en toen ik net de trein uitstapte regende het pijpenstelen. Ook het sleutelkastje voor de ov fietsen deed het niet dus moest ik naar jou gaan lopen. Onderweg zag ik het taxibusje rijden, zwaaide ik naar de bekende chauffeur en keek meteen of ik jou zag zitten. Jij zag mij ook. Dat was heel grappig, op een onverwacht moment kon ik een klein stukje in het busje meerijden. Jij was verrast en blij. Soms zijn onverwachte veranderingen ook leuk.

Lieve Q,

Je bent weer thuis. Je ging samen met Grote Konijn en andere spullen in de bus weer naar huis toe. Je glunderde, je was blij. Wat heb je het al die tijd goed gedaan. ‘Knap.’ zou je zelf zeggen. En gisteren kwamen opa en oma en Ome Marco en Tante Karin even op bezoek. Weer glunderde je. Wat een gezelligheid, wat een feest. Het was een heel bijzondere dag, zou Kikker zeggen. Een nieuwe start, een nieuw begin.

Het wil niet zeggen dat alles ineens anders is of beter. Maar je hebt flink kunnen uitrusten en papa en mama ook. Nu is het weer even spannend om opnieuw te beginnen maar dat moet lukken. Je krijgt extra hulp en dat is heel erg fijn.

We gingen gisteren even wandelen naar de speeltuin waar de mandschommel staat. Je wordt heel erg groot voor de mandschommel, het is maar goed dat er binnenkort nieuwe speeltoestellen komen waar jij in kunt spelen. De paaltjes staan al in de grond, zagen we.

Lieve Q, de afgelopen tijd was je in een andere omgeving maar nu ben je thuis. Thuis waar je eigen bed staat, je eigen knuffels zijn en waar je vanaf nu ‘s avonds als je gaat slapen de sterren aan de hemel ziet. Op het plafond in je kamer bewegen heel zachtjes sterren heen en weer en hoor je zelfs een uil. En papa en mama die af en toe kijken of je echt wel in je eigen bed slaapt. Ja, vanaf nu weer wel.

Lieve Q,

Daar zit je dan. Ontspannen in je stoel kijk je ons aan en lacht. Eerst een glimlach en dan beginnen je benen te trappelen. Je bent niet echt verbaasd ons te zien, je kijkt naar ons alsof je wilt zeggen: Jullie ook hier? Want je bent niet thuis, je bent helemaal in Noord Limburg, net over de grens met Brabant en dat klinkt ver, ver van huis, ver van ons, maar je zit er ontspannen bij in de nieuwe woonkamer met versiersels op de ramen. Ik geef je een knuffel en kan niet zeggen hoe blij ik ben je te zien. In een tekenfilmserie zie je weleens een dier waarbij een hart uit zijn borstkas vliegt maar zo voelde ik me gisteren ook.

In je eigen kamer wil je in bed. Daar ligt een hele dierentuin aan knuffels en je wijst waar Olifant, Aap, andere olifant en Apie moeten zitten. Dan vraag je om je boekjes. In een krat ga je door alle boeken heen en pakt Woezel en ook het boek van Vos en vraagt ‘Voorlezen, alsjeblieft.’ Als je een liedje gaat zingen pakt Ome Marco zijn ukelele uit de tas en begint te spelen. Eerst ben je aan het luisteren en dan moet je breed lachen. Ook ga je zelf met je hand over de snaren en dat vind je maar wat leuk.

De begeleider komt even kijken of alles goed met je gaat en verschoont je luier. ‘Ik heb er thuis twee van vijf maanden dus draai er mijn hand niet voor om.’ Laat hij weten. Ook geeft hij aan dat ze het wel leuk vinden, een jonkie in huis. Normaal gesproken zien ze geen hele jonge kinderen op deze tijdelijke opvangplek, maar ze vinden het erg gezellig. Ik loop even later door de gang. Alle deuren afgesloten, alles prikkelarm. Er loopt een begeleider met een oudere jongen, net zo groot als ik, die zijn handen bij elkaar houdt en me even aankijkt. Ik voel hier de zorg en de rust en het geduld. Dat geeft de begeleider ook aan. ‘Wij hebben heel veel geduld.’ Als je zorg verleent verwacht je niets terug maar geef je, schiet het door mijn hoofd, en is elke vorm van communicatie een cadeau.

Je hebt een leuke kamer met een speelkleed. Je oogt ontspannen en rustig en uitgeslapen. In de weken hiervoor was je oververmoeid en wist je het allemaal niet meer. Papa en mama ook niet. Je weet heel goed dat je hier met vakantie bent en dat er bezoek komt en weer naar huis gaat. Je gaapt aan het einde van de middag als Ome Marco zijn ukelele weer inpakt en ik uitleg dat wij weer naar Den Haag gaan. ‘En vandaag is het de laatste dag van het jaar. Dan gaan mensen sterretjes opsteken, lichtjes maken. En morgen zeggen ze: Gelukkig Nieuwjaar!’ vertel ik aan jou. Je luistert heel aandachtig. Ik vraag of ik een knuffel mag en je leunt naar voren om een knuffel te geven. Een kus geven met je mond doe je niet maar je geeft als een katje een kopje. Ik aai nog een keer over je bol.

We zwaaien naar jou als we weggaan. Het voelt niet vervelend want je oogt tevreden. Ook al is het niet thuis, het is een goede vervangende plek om even te zijn. Laten we streven naar een rustiger 2023 met nieuwe kansen. Ook voor jou, lieve Q!

Lieve Q,

Vorige week kreeg ik een boekenbon voor mijn verjaardag met een kaart van Grote Panda en Kleine Draak. ‘Ik weet de weg niet.’ Zegt Kleine Draak tegen Grote Panda. ‘Ondanks wat mensen zeggen, niemand weet de weg. We doen gewoon allemaal ons best.’ Zegt Grote Panda. En daar moest ik aan denken, gisteren, toen papa en mama je naar je vakantieplek brachten. Niet logeren, want logeren is maar kort maar een langere vakantie met een eigen plek, eigen bed en lieve mensen die je helpen als papa en mama thuis veel gaan uitrusten. En jij ook, Q, jij mag ook uitrusten. Het was een zware tijd.

Want als je moe bent is je lichaam zwaar en is je hoofd vol. Kleine Draak zegt ook: ‘Ik ben moe.’ ‘Dan is het tijd om rust te nemen,’ zegt Grote Panda, ‘naar de sterren te kijken en een hete kop thee te drinken.’ Ik leg mijn gastkinderen uit dat als je moe bent je net een mobieltje bent die aan een oplader moet. Papa en mama vinden het verdrietig dat ze je gaan missen maar jij zwaaide toen ze gingen en zei: ‘Dag papa en mama’ en je vond het goed. Ik hoop dat je wervelstormen weg zullen gaan, of dat je andere medicijnen krijgt of iets anders dat zal helpen.

Ik vind het knap, lieve Q, dat je weet wat er is en wat er nodig is. Je bent nog zo jong maar je voelt heel goed aan wat er gebeurt. Ik hoop dat je met je enorme grote nieuwe dierenvrienden die in je nieuwe kamer zijn, de drie meter Lange Slang en Grote Olifant, een fijne tijd tegemoet gaat en dat er nieuwe kansen worden gecreëerd. Ik wil snel bij je op visite komen maar ik stuur sowieso elke week Een Kaart van Tante Karin!

Dikke kus en aai over je bol van mij!

Alle brieven aan Q lees je hier.

Lieve Q,

Vanmorgen vertelde ik je stiefachternichtje dat je ondanks alle buien, waar je niets aan kunt doen, zo’n lieverd bent. Dat je in je wervelstorm vastpakt wat je vastpakken kunt zonder te beseffen wat je doet, dat het misschien wel pijn doet. Dat je er niets aan kunt doen. Je bent overstuur, boos, voelt je misschien onbegrepen. En wij staan om je heen en wij doen wat we kunnen om je te helpen maar de vele handen, harten en zorgen zijn soms maar net genoeg. En onze schouders zijn soms ook niet breed genoeg.

Papa ligt ‘s nachts naast je in je bed. Hij is er, ook al moet je kuren voordat je gaat slapen. Je bent moe, heel moe en slaapt. En we vragen ons af, wat kunnen we voor je doen? Het vergt jou energie, veel energie. Soms vraag je om Fenna te kijken op tv, we zetten de tv aan, maar moet Fenna weer uit. Naar bed toe, bed uit. Uit, uit, uit. Je weet soms zelf niet wat je wel fijn vindt en niet fijn vindt. Je zegt tegen de avond dat je naar bed toe wilt. Dan is het waarschijnlijk ook te veel gepriegel aan je lijf en vindt je dat ook vervelend. Je moet sonde voeding, medicijnen, omkleden, soms in bad. ‘Naar buiten wandelen, alsjeblieft.’ Geef je aan als je een tijdje op de bank hebt gelegen. Maar dan piekt de verhoging weer. En de artsen? Ze overleggen en overleggen. En wij zijn bij jou.

Zondagmiddag was je een beetje opgewekter en vroeg je: ‘Koekje proeven alsjeblieft.’ Papa vond het een beetje spannend, ging je ervan spugen? Nee, hoor. Je proefde de chocola. Daarna zette je je tanden in het koekje en brak het af. ‘Kauw maar met je kiezen.’ Opperde ik. En we hoorde het malen van het koekje en je slikte het door. Een kleine overwinning, iets positiefs, in alle onrust en machteloosheid van de afgelopen dagen. Maar het is nog niet voorbij. De wervelstormen zijn er soms nog. Er is niets opgelost. Met de hersenschade die je hebt opgelopen, die je eigenlijk niet had kunnen overleven, val je met zoveel zaken buiten het hokje. Geen ASS maar het lijkt erop. Geen epilepsie, maar het lijkt erop. Mensen denken in hokjes. Maar je bent geen hokje, Q, je bent jezelf.

Lieve Q, je leert wie er voor je is en wie niet. Papa, mama, opa, oma en ik zorgen voor je. We zijn er. Met alle liefde. Maar het is tegelijkertijd een beetje eenzaam allemaal.