Tag: brieven aan Q

Jij beleeft deze week je eerste vakantie. Hoewel men misschien zal denken of hardop zal zeggen dat jij dat helemaal niet zal beseffen, denk ik er anders over. Mijn perceptie van kinderen en baby’s is dat ze veel meer aanschouwen, opnemen en verwerken dan wij volwassenen denken. Het is ergens zelfs een beetje arrogant om te denken dat jij er niet veel van zal meekrijgen.

 

Gisterenavond kreeg ik een berichtje met een foto. Je zat in de buggy met je vest aan met op de achtergrond een hele brede uitgestrekte zandvlakte en de zee. Je ogen straalden. Je was intens aan het genieten. Je hebt bijna een half jaar in een ziekenhuis gelegen op de ‘strand afdeling’ en nu was je er echt. Alle zintuigen stonden open. De wind aaide door je mooie haren, streelde zachtjes je wangen. Je hoorde de zee ruisen en er kwam ook nog een ruiter te paard voorbij die je helemaal nakeek. Je was er zwaar van onder de indruk, vertelde je mama.

En weer bestaat er verder niets. Het is de wind op je wangen, de eindeloze wateroppervlakte, het ruisen van de golven en alle kleuren die het laat zien. Alles open.  Er is niets meer belangrijk dan dat. Je was gisteren voor het eerst echt op het strand. En ik kom deze week naar je verhalen luisteren, want die heb je vast en zeker te vertellen.

Je bent broos
Je bent kwetsbaar
Maar je weet wat je naam betekent.
‘At some point in life the world’s beauty becomes enough. (You don’t need to photograph, paint or even remember it. It is enough.‘) — Toni Morrison.

Heel soms zou ik met je willen ruilen. Jij begint elk moment met nu, op dit moment. Alles ervoor lijkt niet opgeslagen of vergeten waardoor de traan die je liet omdat je pijn had of ongemak voelde weer opdroogt, alsof hij ervoor niet heeft bestaan. En dus was ervoor iets onbestaanbaar en wat er komen gaat irrelevant.

Wij, grote mensen, willen zo volwassen doen maar we bakken er maar weinig van. Alle opgeslagen herinneringen maken ons weemoedig en angstig want we denken meer aan narigheid dan aan het mooie. Wij weten namelijk wat er voorheen gebeurd was, dat die ene prik zo pijn deed, we bang waren voor een operatie, we die ene kamer niet prettig vonden en dat we die momenten opslaan als een zin in een dagboek.

Dit moment. Het moment waarin alles stil staat en de belangrijkste mensen ertoe doen. Dat is het. Niets meer dan dat.

En jij zit weer parmantig in je bed om je heen te kijken en is alles wat ervoor was alweer kwijt. We maken ons zorgen maar we zijn te weinig bezig met wat er nu bestaat. We gaan naar cursussen om te leren hoe je moet ademhalen, kunt luisteren naar je hart en we leren dat het kopje koffie dat we in onze handen houden en uit drinken dit moment is. Precies dat moment dat we de koffie te heet drinken en weer moeten wachten totdat ie afgekoeld is en onze gedachten weer afdwalen.

We dwalen met onze gedachten af naar nare sprookjes die altijd erger zijn dan onze verzinsels of we bakenen onze gedachten af om niet te erg overdonderd te worden als het eenmaal zover is. Ondertussen is er voor jou niets dan een knuffel, een lach en wat er is. Dit moment. Het moment waarin alles stil staat en de belangrijkste mensen ertoe doen. Dat is het. Niets meer dan dat.

In English here.