Tag: brieven aan Q

Lieve Q,

Toen ik het filmpje zag schrok ik me rot. Met een rotgang, je benen als een malle voortbewegend op de trappers, sjeesde je door de gang. Geen enkele angst, geen zicht op gevaar. Alleen maar loeihard fietsen op een driewieler, met je linkerhand in een handschoen vastgemaakt aan het stuur. De begeleider rende achter jou aan. Aan het geluid te horen was zij net zo overrompeld als ik door je snelheid. Ze kon nog net je fiets vastpakken. Jij lachte alleen maar. Keihard. Met twinkel ogen.

Hard is leuk. De wind door je haren. Oh nee, op school hadden ze wel gevraagd om een helm te kopen want je zou best eens kunnen vallen. En inmiddels na het filmpje begreep ik van papa en mama dat je ook al een paar keer bent omgeklapt met je driewieler. Een botsing met een ander kind, of een wheely die net even te hard gaat. Je bent een snelheidsduivel. Hoe sneller, hoe beter.

Ik vind het fijn dat je, als je op je fiets zit, vrijheid ervaart. Je kan buiten spelen en rondrijden zoals jij het wenst. Een rondje, hard, zacht. Soms even stoppen met fietsen en kijken wat de kinderen doen, of naar de juf luisteren die haar gitaar mee naar buiten heeft genomen en speciaal voor jou een liedje zingt, je andere grote hobby. Je kunt, als je fietst, wat zelfstandiger zijn. Jij bepaalt. Jij rijdt. Jij trapt zacht en hard. En bij deze vrijheid moet je ook leren dat vallen erbij hoort. En dat je soms moet oppassen, rekening moet houden met anderen. En nu ik dit stukje zit te tikken, besef ik dat je groter wordt. Je groeit en ontwikkelt je. Wat is dat in de afgelopen maanden snel gegaan.

Lieve Q, je zat zelfs vorige week op een paard. Met een stoere cap op. Rug recht, je angst overwonnen want ik begreep van papa en mama dat je eerst niet wilde en keek hoe de andere kinderen paardreden. En later ben je toch gaan paardrijden. Een rondje op een fjord. Je groeit niet alleen in de lengte maar je groeit ook van binnen. Ik ben trots op jou en vind je inspirerend! Applaus!

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Lieve Q,

Ik dacht dat ik op de verjaardag was van papa en dat wij hem cadeaus zouden geven want dat hoort bij een verjaardag maar toen kreeg ík een cadeau! Samen hebben we het uitgepakt en wat zag ik? Een heus schilderij!

Op een groot vel had je mooie strepen gezet, puntjes gemaakt, cirkels getrokken en met verschillende kleuren gewerkt. Een bonte variatie van kleuren en strepen. Wat was ik trots. Tante Kah houdt heel erg van kleuren en tekenen en schilderen. Misschien begon ik ook rond jouw leeftijd en ik ben er niet meer mee gestopt! Tekenen vind ik ontspannend en het is altijd leuk om te zien wat een idee doet, of juist als je helemaal geen enkel idee hebt en toch begint en dat is precies wat jij ook had gedaan!

Even later hoorde ik dat het praten ook al een stuk beter gaat. Je vormt meerdere woorden bij elkaar en je spreekt de woorden goed uit. En als je in de gaten hebt dat je het eigenlijk wel goed doet ga je ze vaker zeggen. Ik zie dat je geniet van het uitspreken van je eigen woorden.

Lieve Q, tekenen is voor jou goed maar eigenlijk voor iedereen. Je creëert en maakt nieuwe dingen. Met een kleurpotlood kun je een leeg vel papier opeens vullen met prachtige kunststrepen en andere vormen. Ik ben superblij en trots dat ik een schilderij van jou heb gekregen. Hij staat in mijn werkkamer. Kijk maar!

Lees hier alle brieven aan Q.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Lieve Q,

Maandag ga je naar de speciale basisschool. Naar school! Hoewel ik vind dat je de afgelopen jaren ook al naar school bent gegaan. Je werkte je elke ochtend helemaal uit de naad. Misschien moet ik het de sportschool noemen. Ik weet niet meer welke arts het zei maar die buikspieren van jou lijken op die van een echte sportman. Daar kan geen wasbordje tegenop.
Mama vertelde over je hartruis. Als je je oor op je rug legt hoor je het ruisen alsof je de zee in je lichaam hebt gestopt. Je leeft met een hartruis. ‘Als je hart het maar doet.’ zei ik.

En dan lees ik vandaag over een moeder die haar kwetsbare kind heeft moeten loslaten. Dat ging bij mij door merg en been. Ik zat in mijn werkkamer toen ik het las en staarde met tranen in mijn ogen naar buiten.
‘Wat moet je met de tijd als je geen sondevoeding en medicatie meer hoeft te maken?’ vroeg ze zich af.
‘Een pan soep dan maar.’

Ik dank de zon en de maan en de grassprietjes dat wij je zien opgroeien. En natuurlijk is het anders en niet zoals we het ons allemaal hadden voorgesteld. Als je moeder of vader wilt worden denk je niet na over hoe je leven eruitziet als je kind kwetsbaar het levenslicht ziet. Het leven is niet maakbaar. En ik ben me er zo van bewust dat op het moment dat ik jou via de sondevoeding een medicijn geef dit dus wel degelijk een medische handeling is; ik geef jou geen snoepje. Dat is de werkelijkheid. En toch doen we het. Natuurlijk!

We leven in een kwetsbare tijd. Vanmorgen zei de tandarts tegen mij, die alles weet van jou, doe je voorzichtig? Want zij neemt alle maatregelen rondom corona zeer serieus. We zouden niet willen dat je papa en mama ziek worden zodat ze niet voor je kunnen zorgen. We willen ook niet dat jij ziek wordt. We kunnen jou helemaal niet missen.

lieve Q, als je maandag naar school gaat, geniet ervan! Zoek nieuwe vriendjes op, lach hard en veel en heb het naar je zin! En dan ga ik je snel videobellen om te vragen hoe het was!

Lees hier alle brieven aan Q.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Lieve Q,

Toen ik iets ouder was dan jij nu bent ging ik weleens naar de grote stad met mijn opa en oma. Naar familie van mijn opa en oma in Rotterdam meestal, ooit ben ik ook weleens naar een oudtante geweest die in Scheveningen woonde. In Rotterdam woonden deze oudere tantes vaak in hele hoge flats. Ik vond dat erg indrukwekkend want in Brabant hadden ze niet zulke hoge flats.
In Scheveningen gingen we ook naar het strand, weet ik nog, en kreeg ik een keer op de boulevard een cadeautje van opa en oma, of mijn oudtante, ik weet het niet meer. Het was een zwaar bolletje waar een kunstwerkje in was verwerkt en je kon er papier mee verzwaren zodat het niet zou wegwaaien. Presse papier heet het in het Frans. Dit bolletje staat nu nog op mijn bureau. Soms kijk ik ernaar en haal ik de herinneringen weer op ook al zijn ze ietwat vaag. Ik herken mijn tante niet meer echt, ze was best klein maar ik herken wel het gevoel wat ik toen had. Het was een heel prettig gevoel, iets waar je jaren later nog aan kunt denken met een glimlach.

Gisteren kwam jij met papa en mama naar ons omdat papa en mama gingen logeren in een hotel in Den Haag en jij kwam bij ons logeren. Wat was dat een feest. Eerst met de tram naar Scheveningen, de Pier op en naar het reuzenrad gekeken. Weer met de tram terug, weer een avontuur en ‘s avonds naar een restaurantje geweest. Je was aan het eind van de dag best moe, wilde slapen en dat ging ook de nacht door heel goed. De volgende ochtend hoorden we door de babyfoon dat je aan het praten was. Het was nog best wel vroeg dus we lieten je lekker even liggen. Later hebben we je toch uit bed gehaald en heb je bij ons gelegen. Je had veel binnenpretjes, vond het dekbed interessant en kreeg ook nog de slappe lach.
In de ochtend zijn we naar de speeltuin in het park gewandeld, heb je in de schommel gezeten, gingen we naar de paarden kijken in de stallen en zat je in een speeltuinboot. Weer thuis was je veel buiten in de achtertuin te vinden. Je vindt het fijn om de wind te voelen, de zon in je nek en de windmolen te zien draaien. ‘s Middags hebben we alle drie even een dutje gedaan en toen stonden papa en mama ineens weer in de woonkamer.

Het is na jouw weggaan stil in huis. Ik vond het reuze gezellig om jou bij ons te hebben. Wat heb je het goed gedaan en wat heb je plezier gehad. Ik moet denken aan herinneringen maken en of je later, als je groter bent, zult herinneren dat je een tante en oom had in de grote stad met trams en het strand zoals ik herinneringen heb aan vroeger en de grote stad en al het gevoel wat daarbij hoort. En misschien denk je ooit eens terug aan toen, aan het huis, de tuin en de plekken waar je heen ging en hoe blij je was.

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Lieve Q,

(Wil je alle brieven aan Q lezen? Dat kan hier.)

Je bent al weken niet meer bij de kinderen in je groep geweest. Via videobellen heb je nog wel contact met sommige juffen, dat is wel fijn. Soms doe je goed mee, ben je geconcentreerd en soms ben je het beu. Als de meivakantie voorbij is kun je gelukkig weer (met bepaalde nieuwe regels) naar school. Het zou voor jou heel fijn zijn de periode die je hebt gehad in het revalidatiecentrum op een goede manier af te sluiten zodat je na de zomervakantie naar de speciale basisschool kan. Wat wordt je toch al groot en wat is het toch stoer.

Ik heb je ook al een hele poos niet meer gezien. Ik heb je niet op schoot gehad, heb niet in je haar kunnen kroelen en in je nek kunnen ruiken. Ook heb ik je handen niet gevoeld, je buik en je voeten. Het lijkt net als ik zo praat alsof je nog een baby bent maar dat is natuurlijk niet zo. Maar als tantes hun neefjes gaan missen gaan ze zulke dingen denken. Maar ik stuur kaartjes en we videobellen af en toe en dat is ook fijn. De laatste keer heb je zelfs bijna een half uur rustig bij mama op schoot gezeten, je wilde niet ‘af’ en hebben we kunnen kletsen en liedjes gezongen. Je hebt de aandacht er goed bij, begrijpt prima wat er gezegd wordt en je vindt het zichtbaar leuk en gezellig.

De opa en de oma’s heb je ook al lang niet meer gezien. En opa en oma zag je voor de lockdown en de corona crisis wekelijks. En nu staan opa en oma voor het raam te zwaaien, wat je heel vreemd vindt. Het is een rare tijd.
Misschien is het voor ons volwassenen veel moeilijker en verdrietiger om afstand te nemen en mensen die ons dierbaar zijn niet meer te zien onder deze omstandigheden. Net als de ouderen die door dementie of Alzheimer in de war raken van dat plexiglas en het gezwaai van hun naasten beneden in een tuin of op de stoep. Ze kunnen het ook maar moeilijk vatten en het is lastig om uit te leggen. Soms is het maar beter te zeggen dat je even helemaal niet meer komt zoals je op een vakantie gaat, dan dat je zwaait en ze het niet kunnen begrijpen. Maar dat bedenk ik me nu pas.

En misschien is het in deze omstandigheden ook maar beter dat jij, lieve Q, mij minder vaak ziet. Dat maakt het voor mij minder fijn maar voor jou maakt het nu niet zoveel uit. En dat is voor mij een soort geruststelling.

Wil je alle brieven aan Q lezen? Dat kan hier.

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.