Tag: brieven aan Q

Ik heb een foto van jou in het venster van mijn telefoon. Ik wissel die foto regelmatig want jij groeit en je gezicht verandert. Soms kijk je guitig in de camera. Een andere keer een beetje serieus maar meestal lach je. Een hele brede lach. Er zitten nu ook een heleboel tanden in je mond. Als mensen meer willen weten over je ontwikkeling en opwaartse lijnen dan loop je met je volle bos kastanjebruin haar en je tanden voor. Je hebt af en toe een beetje pijn aan je nieuwe tand. Dan ben je uit je hum. Groeien is lastig en soms pijnlijk maar gelukkig meestal niet. En we zijn allemaal heel erg blij dat je groeit en dat het soms met horten en stoten gaat. Dat is namelijk ‘normaal’ en wij houden van de woorden ‘stabiel’ en ‘normaal’. Het afgelopen jaar was er namelijk best veel ‘niet normaal’ en ‘niet stabiel.’ Maar dat jij groeit, dat is een ontzettend luxe cadeau. Er zijn misschien papa’s en mama’s en andere familie die het groeien van hun kinderen heel bijzonder vinden maar staan ze er verder niet bij stil hoe echt bijzonder dat is. Het is namelijk heel, heel erg bijzonder.

Als ik even mijn dag niet heb, zoals iedereen weleens zijn dag niet heeft, dan kijk ik naar jouw foto en voel ik me meteen weer beter. Want als jij het kan, lukt het mij ook. Ik ga niet brommen en piepen. Ik zal even mokken maar dan gaan mijn schouders recht en kijk ik vooruit. Want als jij dat doet, moet het mij ook lukken.

Als ik bij je op visite ben kan ik alleen maar lachen. Je bent een Pipo, een druif, een ondeugd en een grapjas. Soms een boef en een bokser want als je even aandacht wilt en je zit op schoot dan knal je met je vuist keihard tegen mijn wang. Je weet dat het niet mag, dat er iets van gezegd wordt en dan tast je even af of ik het echt meen. Ja, ik meen het echt.
En dan wil je het volgende spel want je hebt niet veel geduld en je bent veel te actief en beweeglijk om langer op schoot te willen zitten. Je wilt zelf het knopje aandoen van het speelapparaat met muziek en zelf blokken omver schoppen.

En nu rol je door de kamer. Je krijgt meer en meer grip en kracht en begrijpt steeds beter hoe je eigen lijf werkt. En dat vinden wij allemaal reuze bijzonder. Wat is daar nou bijzonder aan, zouden anderen vragen. Het is zo bijzonder omdat we vorig jaar, exact op deze datum, eigenlijk niet meer wisten of dit ooit nog zou gebeuren. Maar daar wil ik ook niet heel erg bij stilstaan vandaag. Ik wil graag kijken naar wat je doet, wat je roept (‘Ja! Ja!’) en wat je kan. En je kunt steeds meer. Je wilt steeds meer. Je hebt energie. Je bent actief. Je rolt en beweegt door de kamer.

Begin volgend jaar ga je naar het eetteam. Ik noem het A team want er gaan mensen, die er veel vanaf weten en gespecialiseerd zijn, je helpen met zelf eten. En daar heb ik het volste vertrouwen in. Nog meer stappen vooruit. Nog meer leren. Nog meer groeien. En je wilt ook zelf doen. Zelf je tuitbeker vasthouden, zelf bepalen. Volgens mij herken ik dat. En het zal vast niet allemaal vanzelf gaan. Je zult af en toe mokken en piepen. Maar als ik mijn schouders eronder zet, lieve Q, lukt jou dat ook. Want je bent een vechter! Een echte Hannibal!

‘There’s a plan in everything, kid, and I love it when a plan comes together.‘ — Hannibal Smith ~ A Team.

Deze blogpost is gepost om 07:08 am

Lieve Q,

Vorig jaar op deze dag belde je papa mij op. Het was heel vroeg in de ochtend en ik had een paar avonden ervoor nog gezegd: ‘Als er iets is, bel me, al is het ‘s nachts, maakt me niet uit.’

Mama lag al in het ziekenhuis te wachten en had gezegd dat het al aan het rommelen was. Ze bedoelde dat jij in de buik zoveel tuimels en koprollen probeerde te maken dat je er misschien wel uit wilde. Dat je uit de buik van mama gehaald zou worden op een zaterdag, daar had je helemaal geen zin in. Al die toeters en bellen, je wilde het zelf doen. Want je deed voorheen, tijdens het groeien in de buik, ook alles op jouw tijd en tempo. En dus kreeg mama de eerste buikpijnen en belde ze papa op. ‘Doe wel rustig aan, hoor.’
Ze bedoelde in de auto, onderweg naar het ziekenhuis, maar papa dacht dat er wel genoeg tijd was dus hij ging zich op zijn gemak aankleden en inpakken. Toen papa eindelijk in het ziekenhuis was werd jij een half uur later geboren. Om acht minuten over zeven. En je was zo ontzettend klein.

Papa belde mij dus op. Dat er een Jan geboren was. Dat was een grapje van papa want jij heet helemaal geen Jan. ‘Gefeliciteerd! Je bent tante geworden!’ zei vriendlief. En we zaten allebei beduusd op ons bed. De dag ervoor had ik nog cakejes gebakken. Er waren er nog twee over. Beneden in de keuken zocht ik naar kaarsjes terwijl de koffie pruttelde. We vierden thuis dat je geboren was. Twee kaarsjes in twee kleine cakejes. Ik liep de rest van de dag een beetje op een wolk.

Je bent sterk. Je bent ook een druktemakertje, gezellig en altijd vrolijk. Je kraait en houdt van muziek. Je bent ook sociaal maar dat kan bijna niet anders; je hebt vanaf je geboorte diverse ziekenhuizen gezien met allerlei artsen, verpleegkundigen en therapeuten om je heen. Er was vooral een voorkeur voor jonge, blonde verpleegsters. Die kregen nog een extra lach en een ondeugende blik. En ze gingen je allemaal missen toen je weer weg ging, lekker naar huis.

En nu ben je één. Een jaar.

Wat is dat een bijzonder moment. Voor jou, voor papa en mama maar ook voor heel veel andere mensen die jou de afgelopen tijd gevolgd en meegeleefd hebben want het was soms erg spannend allemaal.

Wat ben je gegroeid de afgelopen tijd. Niet alleen in lengte maar ook qua kracht. Je kijkt met open blik naar de wereld en geniet met volle teugen. Jouw eerste vakantie op het strand was ook zo genieten en je hebt zoveel plezier met papa en mama.

Een jaar. Wat ben je groot. We leren van jou.

Ik bak vandaag een cakeje en ik zet er een kaarsje in en steek het aan. Er is een traditie geboren vandaag want het leven moet je vieren!
Lieve, stoere Q, van harte gefeliciteerd! Wat ben ik blij dat jij er bent!

Jij beleeft deze week je eerste vakantie. Hoewel men misschien zal denken of hardop zal zeggen dat jij dat helemaal niet zal beseffen, denk ik er anders over. Mijn perceptie van kinderen en baby’s is dat ze veel meer aanschouwen, opnemen en verwerken dan wij volwassenen denken. Het is ergens zelfs een beetje arrogant om te denken dat jij er niet veel van zal meekrijgen.

Gisterenavond kreeg ik een berichtje met een foto. Je zat in de buggy met je vest aan met op de achtergrond een hele brede uitgestrekte zandvlakte en de zee. Je ogen straalden. Je was intens aan het genieten. Je hebt bijna een half jaar in een ziekenhuis gelegen op de ‘strand afdeling’ en nu was je er echt. Alle zintuigen stonden open. De wind aaide door je mooie haren, streelde zachtjes je wangen. Je hoorde de zee ruisen en er kwam ook nog een ruiter te paard voorbij die je helemaal nakeek. Je was er zwaar van onder de indruk, vertelde je mama.

En weer bestaat er verder niets. Het is de wind op je wangen, de eindeloze wateroppervlakte, het ruisen van de golven en alle kleuren die het laat zien. Alles open.  Er is niets meer belangrijk dan dat. Je was gisteren voor het eerst echt op het strand. En ik kom deze week naar je verhalen luisteren, want die heb je vast en zeker te vertellen.

Je bent broos
Je bent kwetsbaar
Maar je weet wat je naam betekent.
‘At some point in life the world’s beauty becomes enough. (You don’t need to photograph, paint or even remember it. It is enough.‘) — Toni Morrison.