Een week of twee geleden stond ik in het Literatuurmuseum. Langs me heen renden kinderen want het kinderboekenmuseum is daar ook gehuisvest. Het was op een druilerige en koude zondag dus dachten alle ouders hetzelfde.
Ik stond in het Literatuurmuseum in een donkere zaal waar foto’s van vroegere schrijvers hingen. Ik kon een geluidsfragment beluisteren. Op de een of andere manier vond ik het belangrijk dat ik sowieso alle vrouwen zou horen. Er waren veel minder vrouwelijke schrijvers vertegenwoordigd dan mannelijke schrijvers. Zodoende luisterde ik een fragment over de Nederlandse schrijver Carry van Bruggen. Ik was meteen gefascineerd. Haar leven ging niet echt over rozen. Ze vond het belangrijk haar rol te onderzoeken als vrouw in de wereld. Ze kreeg last van neerslachtige buien, depressies en overleed aan een overdosis slaapmiddelen. De vraag stond of ze dit bewust had ingenomen. ‘De Nederlandse Virginia Woolf’ omschreven sommigen haar. Een duidende uitspraak van haar was: ‘Er is geen andere kennis dan zelfkennis.’

Ik probeerde haar boek te kopen maar dat bleek een lastigheid. Er was namelijk een specifiek boek dat ik graag van haar wilde lezen. Na lang zoeken vond ik een PDF op internet en lees ik nu haar verhalende proza. Het is geschreven in oud Nederlands dus soms moeilijk doorheen te komen maar ik wil het. Ik denk dat het belangrijk is.

Tegelijkertijd worstelde ik met een beslissing die ik moest nemen waarvan ik al een tijd het gevoel had dat ik er niet lang mee kon wachten. Er was een los eindje, iets dat concreet gemaakt moet worden. Ik twijfelde en aarzelde al een hele poos.

‘Kijk eens wie ik aantref op de kalender?’ wees Karin mij erop. Ze liet een foto zien van een scheurkalender. Op dinsdag 13 februari was ik onderweg geweest naar een beslismoment en leverde ik papieren in die ervoor zouden kunnen zorgen dat ik iets zou kunnen gaan doen waar ik een nieuwe uitdaging in zag. Maar daar moest ik eerst maanden op wachten. Het andere was het losse eindje. Dat geaarzel was resoluut op die zelfde ochtend van de baan. Ik bracht het losse eindje naar de vuilnishoop.

Ik zag de foto die Karin me had laten zien. ‘De twijfel doet de denker niet vertwijfelen, neen, de twijfel is hem de grootste steun.’

Amen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.