den bosch Archieven - Karin Ramaker.

In Utrecht, gisterenochtend, sta ik rustig bij de geopende deuren te wachten totdat iedereen is uitgestapt. Naast mij staat iemand van mijn leeftijd en achter mij staat de rest. Men stapt in een rij van twee uit de trein en loopt verder. Als een rij is uitgestapt lopen er nog wat mensen van de eerste rij uit. ‘Je kunt al instappen hoor.’ roept een vrouw (50+) achter mij. ‘Nou,’ zeg ik -‘Dat vind ik een beetje onbeleefd.’ Mij is namelijk geleerd dat je eerst mensen laat uitstappen voordat je zelf instapt. Mensen die uit een restaurant lopen terwijl jij naar binnen wil, die laat je eerst voorgaan. Voor vrouwen van 50 plus zijn de regels veranderd, denk ik.

Bij de Bijenkorf in Den Bosch sta ik netjes in de rij om een ‘kek’ t-shirtje af te rekenen. Naast me staat een mevrouw waarbij het lijkt alsof ze nog iets anders wil doen voordat ze in de rij gaat staan. In plaats van achteraan te sluiten staat ze ineens voor me! Ik laat je raden hoe oud ze was.

Onderweg naar huis stopt de trein op Utrecht Centraal. Ik zit gewoon naar buiten te staren terwijl ik een grinnik weghik omdat ik in het boek van Paulien Cornelisse zit te lezen. Aan de overkant staat een bord. Een man in een felrood overhemd prijst een vliegticketbedrijf aan. Zijn hoofd is net zo rood als zijn overhemd. Mijn eerste gedachte is: Dan wíl je toch niet op reis? …

Heerlijk, zo’n stiltecoupé waar geen kind, geen hond, geen oudere geen enkel geluid maakt dat lijkt op rochels, gehijg, geblèr, gepuf, gezever en gebel. In plaats daarvan alleen maar licht geruis van krantjes, gerikketik van laptoptoetsen en ritselende ritsen van tassen. Ik kies expres een stiltecoupé uit om van de rust te genieten en in dit geval ook van een mooie grijze, lichte mist die mij naar het carnavaleske brabantse land vervoert.

Dat dan een conducteur met een enorm accent keihard aankondigt dat we ‘aan boord zitten van de trein naar Goowwda, Uwtrecht Céntrrraal, en verder gaan als intercity naar Amersssfoort, Zwwoille met als éindbestemming … Grooningah.’

Blijkbaar zien veel mensen die grote S niet op het raam. Ze bellen, kleppen en ruzieën er op los. De S van stilte, silence of op z’n frans silence. Laat me gewoon even niets doen, kijken en mijmeren.

Den Bosch heeft een andere sfeer dan Oss. Het is groter, breder. De mist trekt hier op terwijl de mist in Oss meestal voor mijn gevoel blijft hangen als een zware deken over een niet beslapen bed. Bij Bagels & Beans schalt lichte Barokmuziek door de boxen en wordt er vrolijk gekletst zoals alleen brabanders dat doen met een gezalfde zachte g. Mijn familie kan nimmer wennen aan mijn halve harde G die weleens omslaat in een onvervalste zachte.

Ik voel me soms plotseling melancholisch als ik met de trein brabant binnenrijd. Een streek waar ik geboren ben maar niet kon aarden. Een zeer pijnlijk gevoel dat niet over lijkt te gaan. Het herbergt herinneringen en verdriet dat ik nooit verklaren kon. En nog steeds niet echt, hoewel ik nu vergelijken kan en beter kan duiden.

Soms moet je in je beste belang je gevoel van je afschudden. …

Tag: den bosch

Wat zijn we toch goed bezig.

Stiltecoupé.