Op bladzijde 97 staat een zure appel opdracht. Ik ga daar verder niet over bloggen, dat zul je zelf even moeten opzoeken, maar over die zure appels wil ik wel wat kwijt.
Een zure appel om in te bijten. Of een drempel om overheen te stappen. Een koe bij de horens vatten. De uitdaging aan gaan. Maar dat klinkt nog enigszins leuk. Het is meer een gevoel van iets moeten oplossen, bespreken of aangaan omdat je het teveel uitstelt en er niets verandert en je tegen hetzelfde blijft aankijken. Het is een euvel, een gedoe, een enorme beer en daarbij groter wordende doemgedachte. Je maakt het in je hoofd alleen maar erger door scenario’s te bedenken waardoor je blijft uitstellen. Uitstelgedrag is jezelf pesten.
Kun jij je nog de laatste keer herinneren dat je als een berg tegen een afspraak op zag omdat je iets moest bespreken wat niet zo leuk was om te melden? Hoe reageerde je lichaam op die druk? Hoeveel gepieker ging eraan vooraf? Hoe bereidde je je voor op het gesprek en hoe zorgde je ervoor dat je (zoveel mogelijk) kalm bleef? Hoe verliep vervolgens het gesprek? Viel het tegen of viel het mee?
Eenmaal een keer door de zure appel gebeten te hebben vallen de andere happen best mee en is die appel best snel op. Gek hè? …