droomduiding Archieven - Karin Ramaker.

Positief naïef.

Dat een acteur je vertelt, notabene terwijl je aan het douchen bent, dat je altijd zo positief overkomt. Niet de minst of geringste acteur kan ik je meedelen. George Clooney. Je leest het goed. George. Clooney.

Hoe het precies tot stand kwam weet ik niet maar ik nam een douche en waste mijn haren. Naast me kwam George Clooney staan, in maatpak. Zwart met wit overhemd. Hij was nergens in geïnteresseerd behalve mij meedelen dat ik toch altijd best positief overkwam. Leuk om te horen maar ik was het er niet helemaal mee eens. Ik kon soms best een potje klagen. Dat vertelde ik hem ook. ‘Nou…’

‘Gevaar is dat sommige mensen me …’ Ik zocht het juiste woord. ‘Naïef?’ vulde hij aan. Ik knikte naar George Clooney. Dat was het. Mensen zouden kunnen denken of vinden dat ik soms naïef overkom. Misschien was ik daar ook weleens bang voor, omdat ik niet naïef ben. Verre van zelfs. Het is alleen dat ik geloof in mijn eigen intuïtie. En zeker weten dat iets goed komt, zonder duidelijke meetbare bewijzen.

Verder was George best een aardige kerel hoor. Ik weet ook niet meer waar hij naartoe ging of waar hij überhaupt vandaan kwam en waar ik stond te douchen en waarom maar voor zo’n kort gesprekje was hij best oké. …

‘As you get older and ease your way into being a character actor you have to be comfortable with where you are in life and career, and I’m very comfortable with what I’m doing – working on projects I’m proud of.’ — George Clooney.

Intuïtie is een sterk gevoel van zeker weten. Het lijkt op een stemmetje dat veel eerder dan jij zelf zegt dat iets een goede weg is of dat je juist iets maar niet moet doen. Volwassenen zijn helaas verleerd naar die stem te luisteren en maken rationele beslissingen die soms niet goed uitpakken. Er zijn situaties waarin je gewoon zeker weet, zonder duidelijke bewijzen, dat iets niet klopt, iets niet oké voelt of juist wel. In het boek Opkrabbelen vertel ik daarover.

Lamgeslagen.

Lamgeslagen * 1) Onthutst 2) Uit het evenwicht – Ontkrachten.

Eigenlijk een raar woord. Lam -geslagen. Alsof ik eerst helemaal lam beschonken zou zijn, zodat ik niet meer helder denken kan en daarna onthutst niet meer weet wat ook alweer van voren zit of van achter.

Heb je ooit een stomp in je maag gehad? Ik helaas wel. Ik kan het gevoel ook nog steeds terughalen. Het is een adem ontnemende baksteen die zo in je maag geschoven wordt waardoor je even uit het veld geslagen niet meer de adem hapt die je normaliter als vanzelf tot je neemt. Alsof de wereld even stilstaat en de rest van de mensen hun leven leeft. Alsof je beste maatje er vandoor is, je partner van je scheiden wilt en je pijn voelt tot op het bot omdat je broer vermist is opgegeven, want dat droomde ik ook nog eens.
Dat ie vermist was. Ik was ‘m kwijt, verloren en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Hij was weg, alsof je een horloge op een verkeerde plek gelegd had en ineens niet meer wist waar je ‘m gelaten had.
Ik reed middenin in de nacht over een dijk op weg naar de zee omdat ik daarheen moest. Zijn auto zou daar staan. Waarom vertelt een droom je niet.

Je broer is natuurlijk een soort navelstreng; het is een bloedband waarbij geen mens een streng kan doorknippen simpelweg omdat je dna overeenkomt en je dus erfelijke eigenschappen deelt. Onzichtbaarder dan dat kan het niet.

En ik voelde me lamgeslagen. Als je iets verloren bent en je niet weet waar je het moet zoeken draai je in cirkels rond. Als je ongeveer weet waar je het moet zoeken ren je daarheen en hoop je dat je het terugvindt in welke staat dan ook, maar als je er dan pas achter komt; dat het er niet ligt, voel je desillusie en raak je eerst in paniek en daarna ben je lamgeslagen.

Ik droomde mijn droom in een drieluik. Het leek alsof ik stopte met dromen en later weer verder ging met het tweede en derde deel voordat ik wakker werd. Het was verontrustend en verdrietig, en bovendien voelde ik me een hoofdrolspeler in een heel goed gelukte thriller. En als ik dan toch een extra opmerking mag toevoegen; ik speelde werkelijk Gouden-Kalf-waardig.

Flying High.

Ik was hoog in de lucht; een passagier in een enorm vliegtuig dat stijl opsteeg
en ik voelde de druk van het opstijgen. Het was overdag, zonnig, blauwe lucht
en ik zag mezelf via het raampje naar beneden kijken.
Onder me was de volle zee. Een moment beangstigde me dat, die open zee,
maar het vliegen voelde als vrijheid.

Gisterenavond kreeg ik het boek ‘Maria onder hypnose’, het nieuwe boek van Richard Bach, plus het mooie boek ‘Jonathan Livingston Seagull‘ van dezelfde schrijver. Het ene boek spiksplinternieuw en de ander een 22e druk.

Op de een of andere manier is het onderwerp lucht, vliegen en vrijheid een terugkerend thema, bemerkte ik. De andere boeken One en The Bridge Across Forever, ook van Richard Bach, staan bij mij in de boekenkast. Er zijn momenten van ochtendwaken waarbij ik met verbazing mijn ogen open. Ik zat gewoon in dat vliegtuig, zo goed als achterin, en ik voelde de stijging alsof ik in een pretparkkarretje naar boven sjeesde met een rotgang; mezelf teruggeworpen in mijn stoel en het rare gevoel in mijn maag ervoor zorgde dat ik me beide zenuwachtig en uitgelaten voelde.

Het moment van zware wielen die van de grond gaan, het zweven, snel op grote hoogte, de wereld die steeds kleiner wordt onder mij en totale overgave. Ik vloog hoger en hoger in een strakblauwe lucht met onder mij de volle zee. De volle zee veroorzaakte een kleine beangstiging maar tegelijkertijd voelde het geweldig. Soms word ik ‘s ochtends wakker en wil ik terug naar de droom. …

De dertiende verdieping met uitzicht op oneindig.

De eerste twaalf verdiepingen waren gewone verdiepingen. Ik stond in de lift die omgeven was met zilverkleurige wanden zoals je die normaal gesproken zag in de gemiddelde liften. De lift liet me naar boven vervoeren in ietwat sneller tempo dan normaal. Ik kreeg er dezelfde soort lichte vlinders van in mijn buik als het gevoel dat je krijgt zittende in een achtbaan. Net voordat de lift bij de dertiende verdieping was schoot hij sneller omhoog, werden de wanden van glas en had ik het meest mooie, uitgebreide en verre uitzicht dat ik maar bedenken kon. …

(photo made by: Justin S.)

Ergens daar.

Soms lijkt het alsof er in je oren watten zitten waardoor alles om je heen verstomd raakt. De buitengeluiden en de mensen in je buurt geven vele geluiden af maar je hoort ze bijna niet.

Ik liep via een parkeerplaats met dikke betonnen muren omhoog. De betonnen muren waren wit, of in iedergeval licht van kleur. Er reden af en toe auto’s de hoek om, klaar om via een poortje de parkeerplaats te verlaten.Toen ik naar boven liep werd het alsmaar lichter en stond ik ergens hoog op een station. Het perron was immens lang.

Er hing een groot bord ergens boven mij maar ik kon de letters niet goed lezen. Alle letters leken een blurry toestand en ik maakte me er ook niet meer druk om. Van links kwam een trein aan gereden; passagierswagons vermengd met goederenwagons. De trein was enorm lang en er leek geen eind aan te komen. Ik zag een warboel van verschillende soorten wagons, waaronder een wagon waar witte was uithing. Toen de trein eenmaal stopte kreeg ik het gevoel dat ik snel moest instappen anders reed hij weer weg.

Ik bevond me in een treinstuk waar het ontzettend druk was. Ik moest langs nauwe paden en kon in eerste instantie geen plekje vinden om te zitten, maar uiteindelijk kon ik plaatsnemen en keek ik naar buiten. Het werd donkerder. Ik wist nog steeds niet of ik de juiste trein genomen had, maar ik vertrouwde erop dat ik op de goede weg was.