Natuurlijk. Ik kan het best begrijpen dat je zoekt naar een zekere vorm als je pas bent gaan bloggen of wilt gaan bloggen. De vorm, de stijl, de toon is de helft van je bezorgpost. Bezorgpost? Ja, zoals je zelf jouw pakketje afgeeft dat vervolgens mee gaat met de pakketdienst en netjes wordt bezorgd bij de begunstigde. De andere helft is de inhoud; wat je wilt melden aan je lezer of mee wilt geven.
We kijken altijd naar wat werkt. Maar werkt dat altijd en werkt dat bij jou?
Soms werkt de formule ook uit. Of blijkt de formule niet op jou van toepassing te zijn omdat jij simpelweg een andere ‘tone of voice‘ hebt dan je buurman. Wat bedoel ik met ‘tone of voice‘? Het smoelwerk, je identiteit. Wat is jouw toon dan? Hoe kom je erachter? Wat wil je precies melden op welke manier? Is de toon van je blog net zoals de toon die je hebt offline in een gesprek? Het is natuurlijk vreemd als dat niet overeenkomt.
Het is een beetje gek, ik surfte langs wat blogs afgelopen weekend op zoek naar lekker leesmateriaal. Weer peinzend of ik niet een blogroll zou plaatsen ergens, of op mijn blog, ging ik langs een paar interessante blogs die ik voorheen las of pas geleden ontdekt had. Ik las er een, toen nog een en vervolgens klikte ik op een url voor een nieuwe blog en tot mijn verbazing en lichtelijke teleurstelling ontdekte ik … hetzelfde.
Hetzelfde ~ precies zoals iets of iemand anders, idem, niet anders, gelijk, ‘dat komt op hetzelfde neer’.
Nou, da’s even jammer! dacht ik. Als ik blogs wil lezen dan wil ik juist niet telkens hetzelfde lezen. Ik bedoel niet dezelfde inhoud, zoals alle nieuwsmedia dezelfde ANP berichten overneemt, maar de toon van het stuk, de manier waarop een blog is opgebouwd, de maniertjes, de manier waarop het gesprek begint en eindigt.
Hetzelfde is te doorzichtig. Dat is hetzelfde als de mode, de trends nadoen, coveren.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je allemaal op precies dezelfde manier een gesprek voert, je hand op dezelfde manier op tafel legt of dezelfde bewegingen maakt om je punt te verduidelijken. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat je dezelfde intonatie legt, stil bent op dezelfde momenten en op precies dezelfde manier je punt maakt met precies dezelfde vlijmscherpe mes die je uit je keukenla hebt gehaald.
En terwijl ik dit zit weg te tikken hoor ik in mijn oordoppen het liedje van Emeli Sandé:
‘Yeah we’re all wonderful, wonderful people, so when did we all get so fearful? Now we’re finally finding our voices so take a chance, come help me sing this’
Het tegenovergestelde van hetzelfde is onderscheid. Het grote voordeel van onderscheid is dat je de concurrentie tegengaat, dat je opvalt en dus aandacht krijgt. De juiste aandacht. Aandacht voor jouw werk, jouw blauwprint, jouw waarden.
Het is merkbaar, er groeien steeds meer blog pro’s als paddestoelen uit de grond, en dat is wel even wat anders dan een paar jaar geleden toen ik net begon met blogadviezen geven en workshops verzorgen. Het was een behoorlijke unieke positie die ik had. Maar, hierover nadenkend, ga vooral door met hetzelfde doen. Doe dat gewoon, vergeet wat ik hierboven vertelde, gewoon doorgaan! Helemaal top! Echt! Niets meer aan doen!