Het is moeilijk. Zeker nu met al die sociale netwerken zoals Facebook en Google+. Alles is verspreid en men leest wat her en der waar het hun uitkomt. En dat was vroegah wel anders.
Ik las de blogpost van Michael Minneboo over blogbezinning. Laatst had ik op Google+ een discussie over tijdsdruk en waar je alles leest. Het blog als centrale punt, zoals ik die ken uit 2003 toen ik begon, lijkt bijna weg. De bloggers zijn zeker niet dood en de blogwereld ook niet maar zoals Esther het al opmerkte: ‘een paar jaar geleden werd er nog volop geblogd, en even zo vaak gereageerd. Maar op de een of andere manier verdwenen veel bloggers stilletjes van het toneel, op een aantal diehards na. Ofwel men stopte er helemaal mee, of de blogjes namen in frequentie af. Bloggers werden broodschrijvers, boekschrijvers of legden zich toe op het twitteren, oftewel microbloggen. Reaguurders bleven weg, gingen in de lurkstand, of meldden zich plots op Twitter.’
Het reageren verspreidt zich. Het zoveelste medium Google+ komt er nu bij. Terwijl ik het liefst terug zou willen naar mijn blog, als centrale punt. Van alles! Daar is het te doen. Daar reageer ik op andermans blogjes. Tenminste, dat ga ik mezelf voornemen. Ik reageer bij een blog of ik maak er zelf een blogstukje van. Ik reageer niet meer via Twitter of Facebook met een ‘vind ik leuk’. Misschien haal ik die buttons ook wel weg. Vind je mijn blogstukje leuk, dan lees ik dat wel.
We moeten terug naar toen, ook al zegt Michael dat je vooruit moet kijken. Ik begrijp het wel, toen was toen en nu is nu en dingen veranderen en jij verandert mee. Logischer kan het niet, het hoort bij de vooruitgang. Maar als het gaat om bloggen en het blog als centrum zien zou ik liever een permanente blogrevival zien. De discussies, de vragen, de complimenten, de aanvullingen, ja zelfs de verongelijkte verwarringen zijn onmisbaar.