Een organogram zou ik het niet willen noemen, trouwens, als je een mindmap wilt maken van je gepieker. En mijn foto was niet ‘mij’. Ben ik nu te onzeker over mezelf, te kritisch, te flauw?
Het interview in het Algemeen Dagblad afgelopen zaterdag was groot. Ik bedoel groot! Twee pagina’s in de weekendeditie! Ik schrok toen ik in een sigarenwinkeltje de krant gekocht had en pontificaal in de winkel er doorheen ging bladeren. ‘Jeeezus!’ riep ik uit met rode konen. Je weet verstandelijk dat je in de krant komt, en ik wil niet arrogant doen maar ik heb vaker in de krant gestaan, ook met foto, maar zo groot!
Ik heb nog steeds moeite met mijn woorden aan een journalist ‘geven’. Een journalist maakt namelijk van een opname; van een interview een verhaal, en het verhaal, die woorden, hebben niet altijd precies mijn ‘klank’. Dat is zo, dat gaat zo en dat accepteer ik… met moeite. Toch ben ik dik tevreden. Als een journalist je ‘klank’ kan bewerken is dat knap.
En foto’s. Tja, zelden ben ik tevreden. Ik kijk overkritisch naar mezelf. Zoals vele mensen (vrouwen?) dat doen. Steeds meer laat ik los. Ik ben wie ik ben en soms kijk ik zo, ja. Of draai ik net op een fotomoment m’n hoofd weg. Of voel ik me door de lens in mijn gezicht niet op m’n gemak. Duurt het te lang. Vraag ik me af of ik geen sesamzaadje tussen mijn tanden heb zitten omdat ik ervoor nog gegeten heb.
Ik hou niet van standaard foto’s. Doe mij iets geks. Rafeligs. Anders. Lomo. Groezelig. Niet perfect. Vooral niet perfect. Schuin. Dwars. Mij. Ik.
En ik riep gisteren op Twitter (wat blijft dat een machtig medium) of er iemand de uitdaging aan wil gaan een fotoshoot met mij te doen met deze voorwaarden. Ik wil namelijk voortaan mijn eigen foto kunnen aanleveren, mocht een krant of tijdschrift dat willen. En dan kunnen ze alsnog kiezen uit een paar, maar dat zijn wel de foto’s waar ik dik tevreden over ben. Die mij zijn.
In ruil voor een uitgebreide privé blogconsult. Waar we samen gaan sparren, gaan oefenen met creatieve oefeningen en een blog gaan schrijven. Of twee. En mijn boek. Die krijgt de fotograaf sowieso. En het mooie is dat er dan iemand belt en het binnen een minuut of vijf geregeld is en de datum al vaststaat. Hatsjikideej!
Zie hier de pdf.
