Voor wie blog je?

Voor wie blog je? Heb je een specifiek publiek voor ogen? Vraagt Michael Minneboo op zijn blog.

Dat wisselt per blog. De ene keer blog ik voor mezelf. Omdat ik wil vertellen. Het doet er niet toe hoeveel mensen ik bereik. Als ik maar een persoon bereik die er wat aan heeft. En als diegene reageert ben ik al blij.
Op andere momenten blog ik met een doel. Ik wil mensen informeren of laten zien waarmee ik bezig ben. Dat is delen met een andere reden.

‘Moet je niet gaan kiezen?’ wordt dan veel gevraagd.
Een blog is een blog. Als ik het gevoel krijg te moeten kiezen stop ik ermee. Een blog is juist het juiste middel om alles te delen wat jij wilt delen. Of je vandaag een kookrecept online gooit en morgen een foto van een festival waar je heen geweest bent en op woensdag een werkgerelateerd stukje over sociale media, dat doet er niet toe. Een blog is divers en juist omdat het die vrijheid geeft hou je het langer vol. Kies je voor een niche of een thema zul je eerst een hoop te bloggen hebben, maar later zoek je je een ongeluk naar onderwerpen en wordt het saai en vervelend.

Ik probeer bij tijd en wijle rekening te houden met zoekwoorden voor die verdwaalde googler. Maar lang niet altijd ben ik daarmee bezig, omdat ik ook zonder al teveel nadenken wil bloggen. Ook met rare, gekke titels die gevonden worden door verdwaalde googlers die misschien om hele andere redenen op mijn blog terecht komen.

Mijn blog is dubbel, divers en gekleurd. Voor dubbele, diverse en gekleurde mensen.

Je blog als centrale punt.

Het is moeilijk. Zeker nu met al die sociale netwerken zoals Facebook en Google+. Alles is verspreid en men leest wat her en der waar het hun uitkomt. En dat was vroegah wel anders.

Ik las de blogpost van Michael Minneboo over blogbezinning. Laatst had ik op Google+ een discussie over tijdsdruk en waar je alles leest. Het blog als centrale punt, zoals ik die ken uit 2003 toen ik begon, lijkt bijna weg. De bloggers zijn zeker niet dood en de blogwereld ook niet maar zoals Esther het al opmerkte: ‘een paar jaar geleden werd er nog volop geblogd, en even zo vaak gereageerd. Maar op de een of andere manier verdwenen veel bloggers stilletjes van het toneel, op een aantal diehards na. Ofwel men stopte er helemaal mee, of de blogjes namen in frequentie af. Bloggers werden broodschrijvers, boekschrijvers of legden zich toe op het twitteren, oftewel microbloggen. Reaguurders bleven weg, gingen in de lurkstand, of meldden zich plots op Twitter.’

Het reageren verspreidt zich. Het zoveelste medium Google+ komt er nu bij. Terwijl ik het liefst terug zou willen naar mijn blog, als centrale punt. Van alles! Daar is het te doen. Daar reageer ik op andermans blogjes. Tenminste, dat ga ik mezelf voornemen. Ik reageer bij een blog of ik maak er zelf een blogstukje van. Ik reageer niet meer via Twitter of Facebook met een ‘vind ik leuk’. Misschien haal ik die buttons ook wel weg. Vind je mijn blogstukje leuk, dan lees ik dat wel.

We moeten terug naar toen, ook al zegt Michael dat je vooruit moet kijken. Ik begrijp het wel, toen was toen en nu is nu en dingen veranderen en jij verandert mee. Logischer kan het niet, het hoort bij de vooruitgang. Maar als het gaat om bloggen en het blog als centrum zien zou ik liever een permanente blogrevival zien. De discussies, de vragen, de complimenten, de aanvullingen, ja zelfs de verongelijkte verwarringen zijn onmisbaar.

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten