herinnering – Karin Ramaker.

The world seems to disappear.

‘Alleen met herinneringen. Ik kan bij sommige liedjes meteen een herinnering oproepen wanneer ik dat liedje toen ook hoorde. INXS met Disappear; ik ging in de zomermaanden elke ochtend vroeg met de bus naar Rosmalen om vakantiewerk te doen bij een psychiatrische afdeling. Dat lied luisterde ik op de eerste ochtend van mijn eerste vakantiebaan op mijn walkman. Dat lied is verbonden met die herinnering. Altijd, en het werkt als een flashback.’

— Reactie op blogpost Marco Raaphorst.

Indirect heeft het ook te maken met die periode, die sfeer, die mistigheid aldaar. 1992. Stille lange gangen. De ochtend was nog maar net begonnen. Verpleging liep rond in witte jassen. In een kamertje werden sleutels opgehaald om deuren te openen. Men mocht eruit. Soms liep ik een toilet binnen waar de nacht ervoor zich ‘een tafereel’ had plaatsgevonden. Verpleging had het geprobeerd weg te poetsen maar ik zag de paniek op de muren. Dan pakte ik een heel heet sopje om het met een grote doek weg te halen. Weg te poetsen. Schoon. Zodat de herinnering wegvloog en men door kon gaan met wat er niet meer was.

And the world seems to disappear
All the problems
All the fears
And the world seems to disappear — INXS.

Heimwee.

Ik wil eigenlijk heel graag kijken naar alle Carnavallende mensen, want ik heb heimwee. Kroegentochten, geflirt wanneer je het amper doorhad en geflirt wanneer je het heel erg door had en hossen op lullige nummers en de DJ die drie keer dezelfde plaat draaide en wat kon het ons allen schelen. De condensdruppels langs de ruiten, teveel mensen op een plek en dat eeuwige gefuif op de meest idiote liedjes hangend in elkaars armen want iedereen was elkaars vriend en met een slok op, ik dronk zelf zelden, was je een trouwpartner voor het leven. ‘Ik hou van je!’ riep de lallende bal naast je en kuste je op de mond en morgen was ie je vergeten.

Ik wil dolgraag mijn legergroene minirok aandoen met netkousen en legerkisten en de G.I K uithangen die ik nooit zal zijn. Ik wil mijn nametag laten schijnen en diverse telefoonnummers meenemen terwijl ik die gasten nooit zal bellen. Ik wil mijn ogen sluiten terwijl iedereen om me heen danst en ik wil keihard meezingen zodat ik morgen zo schor als een kip ‘goeiemiddag’ zeg tegen logerende gasten op half opgepompte luchtbedden.

Feestvierend Brabant. Men danst op de bar en liters bier wordt over gouden kostuums gemorst die een dag later stinkend in de badkamer op een hoopje liggen. Het is weergaloos prachtig. Dat Carnaval. …

[Deze blog stond ook op Hofstijl.]

Nu over?

Er viel een bak op mijn hand. Bij het kinderdagverblijf hebben alle kinderen een eigen ‘bakje’. Daarin leggen ’s morgens de ouders een pyjama in en het allerbelangrijkste: een knuffel en/of speen.

De bakjes zijn zwaar. Sommige ouders proppen er hele rugzakjes in. Ik wilde een bakje uit de muur halen, zoals bij Kees Kroket, maar de bak viel scheef waardoor ik niet op tijd de bak pakken kon, met nog een kind op mijn schoot.

‘Hola!” riep ik, terwijl ik vliegensvlug S (2 jr) vastpakte en op hetzelfde moment de bak wilde grijpen. De bak viel bovenop mijn hand.

Er waren nu beroepenweken. Leidsters deden ‘groot werk’ vertelde T (3,5 jr) ooit, maar nu moest ik echt naar de dokter. Dokter W (3 jr) nam een verband en begon het om mijn hand te wikkelen. Maar ik ben links en ik kon met links niets meer doen, ook niet met kinderen spelen, knuffelen, eten, drinken.

‘Ik doe het verband maar even af, oke?’ vroeg ik aan S. (2 jr) Hij bekeek mijn hand. Het was dik en een beetje paarsblauw. ‘Tusje optoen.’ vertelde hij. Hij leunde voorover en zette twee besmeurde yoghurtlippen op mijn blauwe-plek-hand. ‘Nou oveh?’ vroeg ie toen.

2007.

De herinnering.

Every man’s memory is his private literature. — Aldous Huxley.

Soms zijn er opeens momenten waarin je in een split second teruggeworpen wordt in jouw verleden tijd. Dat kan gebeuren omdat iemand een verhaal vertelt of middenin een verhaal zit die zo aangrijpelijk is maar tegelijkertijd ook zo herkenbaar, dat je niet anders kunt dan met alle vezels in je lijf voelen hoe het toen, ooit, heel lang geleden was.

Het is bizar en ook verwonderlijk dat met geur, woorden of gedachten je in een hele andere tijd kunt leven, terwijl je met beide benen in het nu staat. Het verleden maakt hoe je verandert en terug kunt kijken. Het kan soms niet eens meer zoveel betekenen, het moment van toen, het gevoel van toen kun je terughalen en herbeleven maar je kunt het, doordat je beter weet of de redenaties begrijpt, laten waar het begraven lag.

Met enige afstand kan je praten of denken aan sommige situaties terwijl je met emotie kunt herinneren wat je toen voelde, wat je toen dacht, hoe dingen gingen zoals zij gingen en je er wel of niet iets aan veranderde. Er zijn mensen die met weemoed terugdenken, met hoop of mooie herinneringen terwijl anderen het liefst snel vergeten. In het midden ligt de simpele gedachte aan een momentopname; een tijdsbestek; een roze bubbel waar je toen in leefde en deed wat je dacht dat goed was.

Bagage.

Hoe vaak wachten wij niet? Wel? Hoe vaak staan wij in een rij? Bij een balie? Hoe vaak wachten wij?