idee-uitwerking – Karin Ramaker.

Hart Op Straat exposeert tijdens Geluksroute Leiden.

Zondag van 12.00 tot 16.00 geopend!

Net toen ik dacht dat het hele project met Hart Op Straat een beetje aan het inkakken was kwam er een tweet voorbij van de Geluksroute in Leiden. Ze hadden het initiatief genomen om in een weekend in september (namelijk 15 en 16 september) de mensen geluk te laten ervaren door middel van leuke workshops, ontmoetingen en exposities. Daar kon Hart Op Straat wel bij, dacht ik, en er ontstond een mailwisseling. Alles wat ik nodig had was een winkelruimte om de foto’s op te hangen. De organisator van de Geluksroute koppelde me aan Greet Meesters. Vandaag hadden we een ontmoeting.

‘Op 15 en 16 september 2012 is Leiden de plek waar je ‘GELUK KUNT PLUKKEN’.

Door de hele binnenstad zijn Geluksbrengers uit Leiden en omgeving actief: een groep mensen die heeft besloten om geluk te willen brengen en te delen met iedereen die maar wil, de Geluksplukkers! Wat voor de brengers geluk betekent geven zij door in workshops, traktaties, lezingen, aandacht, ervaringen en geluksmomenten. En zij nodigen een ieder uit dit zomaar te ontvangen, te onderzoeken of te (her)ontdekken.

De GELUKSROUTE vindt voor de eerste keer plaats en wordt georganiseerd op basis van overvloed en overwaarde. Geluk is iets waar je meer van krijgt als je het deelt. Zo ben je als geluksplukker ook tegelijk een geluksbrenger, en omgekeerd.’ — website Geluksroute.

Alle gekheid op een stokje, als je niet in lachtherapie wil moet je dat vooral niet doen. Maar langs de werkruimte van Greet wil je wel wandelen. De foto’s zullen achter elk raam te spotten zijn en op zondag de 16e kun je binnen lopen en een kop koffie of thee drinken, een beetje kletsen (met mij en Greet) en de expositie bekijken.

Er worden hierdoor toevallig zelfs al meerdere plannen gesmeden. Soms werkt dat zo. Wordt vervolgd!

Groot denken, klein houden.

Hoe groter een instantie, bedrijf of school hoe meer functies, hoe meer miscommunicatie en hoe meer rompslomp. Ik ervaar het soms doordat ik ergens rondloop; in soms erg grote hallen met hoge ramen waar multifunctionele ruimtes zijn, en me voel verdrinken in die ruimte. Meteen gaan mijn gedachten terug naar mijn twaalfde leeftijd waarbij ik voor het eerst in zo’n grote hal stond en het gevoel had te verdrinken in de ruimte. Sindsdien zijn sommige scholen alleen maar groter gegroeid. Het zijn bedrijven geworden met handelswijzen.

Bureaucratie. Niets gaat vanzelf, dat snapt iedereen. Maar dat een simpele aanvraag, correctie, input, output, verslag, e-mail, telefoongespreknotitie, factuurafhandeling met de meest kromme route genomen wordt blijft me verbazen.

‘Wie heb je gesproken dan?’ ‘Wanneer heeft u dan gemaild?’ Kan het ook anders?

Vanmiddag was ik bij een overleg waarbij nieuwe methoden besproken werden. In hoeverre kan een organisatie een verandering aan? Dat was onder andere een vraag. Interessante en delicate kwesties kwamen langs. Het is fascinerend om daarbij te zijn en mee te denken over andere routes. Ik vertelde over mijn gevoel; dat er een omslag gaat plaatsvinden en dat de organisaties en structuren die de risico’s willen nemen straks voorop lopen. En dat ik het gevoel heb dat ik dan vooraan sta en niet achteraan. Dat het uitdaagt om mee te maken hoe die omslag zal zijn. Dat het bloed, zweet en tranen kost maar dat ik straks met rechte schouders vooraan zal staan. Dat het hoop geeft op een andere, en vooral betere leefwereld. Dat ik streef naar zo’n verandering. Omslag. Dat we nu nog eerst even groot denken maar klein houden. En dat ik snak naar groot denken en groot worden.

Voor die afspraak zat ik in een lunchdate waar we spraken over missies. De missie van je leven. Ik geloof namelijk dat iedereen een taak heeft in deze wereld. Iedereen heeft wat toe te voegen. Ik vertelde dat ik er nog niet helemaal over uit ben welke taak ik te volbrengen heb en dat ik daar soms ongedurig en ongeduldig van word. ‘Wat als je missie of taak is wat je nu geeft?’ Poeh, daar schotelde mijn gesprekspartner even een ‘kriebelvraag’ voor. Wat als ik meer wilde?

En zo ging ik naar huis; mijn hoofd vol gedachten en ideeën. Van die gedachten en ideeën die zouden kunnen werken. Op een dag. Misschien. Ooit.

Bespreking bij 330Live.

Soms borrelen ideeën zoals bier moet gisten. De goede ideeën blijven hangen, je hoeft ze niet op te schrijven omdat je bang bent ze te vergeten, zo leerde ik van Heide. De meeste ideeën ontstaan onder de douche, en soms ploppen ze als wijnkurken ineens open in je hoofd, terwijl je denkt, schrijft of iets leest.

met Gerard en Martijn om de tafel bij 330Live

Open staan voor ideeën werkt het beste als je energie hebt. Raak je uitgeput, ben je ineens zonder creativiteit. In ieder geval een stuk minder. De ideeën die blijven hangen zijn vaak de beste ideeën en juist die ideeën hebben kans van slagen.

Vanochtend was ik (met Raaphorst) even bij 330Live om met de heren een plan te bespreken dat in oktober ten uitvoering gebracht zal worden. Dat plannetje is ontzettend gaaf en leuk en iets wat voor de stad geweldig zou zijn. Meer kan ik er nog even niet over kwijt, maar ik beloof je, binnenkort hoor je en lees je er veel meer over! Het is iets met Fred. …

Waarom we bloggen?

Waarom we willen bloggen

Muziek van Marco Raaphorst.

5. Moet iemand de leider zijn om een creatief proces te laten functioneren?

Gisteren twitterde ik: ‘Verantwoordelijkheid nemen is een beetje commitment, een beetje drive en een beetje daadkracht.’ (klik.)

Wat de één makkelijk kan volgen is voor een ander complete vaagheid. Als er een idee geopperd wordt en dat idee gaat door die persoon de wereld in, is het vrijwel zeker dat de mensen die volgen en zich aansluiten bij dat idee er vanuit gaan dat de persoon met het idee de leiding neemt. Mensen zijn groepsdieren en houden van bepaalde hiëarchie en die groep zoekt een leider en die leider hoeft niet per definitie de baas te zijn maar wel de persoon wie men aanspreekt mochten er calamiteiten zijn of verwarring. Wil je alsnog niet de leider zijn dan lijkt het me zaak dat je het in handen geeft aan iemand die wel die leiding ziet zitten en je idee groter kan maken. Misschien heeft die persoon wel de tijd en energie ervoor. Het is dan wel een goed plan om je idee een beetje los te laten. Twee kapiteinen op één schip, dat gaat ‘m vaak niet worden. Zeker werkt het niet als jij liever hebt dat anderen al het werk doen maar jij toch uiteindelijk bepaalt hoe alles reilt en zeilt.

Wil je jouw idee niet uit handen geven maar je wilt ook al geen leider zijn, dan wordt het lastig, zeker voor de mensen die samen met jou hand in hand het idee vorm zijn gaan geven en nu niet meer weten waar zij terecht kunnen voor feedback en vorm. Als diegene dan ook nog in stilte terugtrekt en niemand écht op de hoogte brengt van zijn beslissing en er tevens geen vervanger is, dan is een goed idee gedoemd te mislukken.

Soms maakt dat helemaal niet uit; een idee dat faalt. Kan gebeuren. Maar als er kinderen bij betrokken zijn en je verwachtingen schept en men ondertussen in het duister tast vind ik dat wel een beetje vervelend worden.

Moet iemand de leider zijn om een creatief proces te laten functioneren? Ik zeg volmondig ‘ja’. Zonder leider geen sturing en zonder sturing geen proces en zonder proces geen einddoel. Zo simpel is het. Een leider neemt verantwoordelijkheid waar nodig, laat men ondertussen vrij om een proces te ontkiemen en te laten groeien en ís er als er verwarring ontstaat om waar nodig sturing te geven.

Verder zijn ideeënverzinners nodig en zijn er waarmakers die het proces daadwerkelijk in werking zetten. Zonder waarmakers geen actie. Een ideeënverzinner kan iets op gang brengen door een idee de wereld in te roepen maar de waarmakers mogen wat mij betreft de credit krijgen.