Tag: internet

Geplaatst op door — 3 Reacties

Dat ik het recht heb op het slot op mijn dagboek.

Elf jaar was ik en had net mijn verkeersexamen achter de rug. Ik was er erg zenuwachtig voor geweest, kan ik me nog herinneren. Ik wist ook dat als ik thuis zou komen er op mij een geweldig cadeau lag te wachten. Net zo’n cadeau als Anne Frank, want ik was helemaal ‘into‘ Anne. Anne was voor mij een voorbeeld van een leeftijdgenote die er op los schreef. Over alles dat een mensenkind meemaakte. Alleen was er hier geen oorlog en had ik gewoon mijn fietsexamen gedaan. Toen ik thuiskwam lag er een groen dagboek op mij te wachten. Met een goudkleurige slotje. Het was de bedoeling dat niemand, niemand ook maar iets zou lezen.

Ik was inmiddels twaalf en stond op het punt de basisschool in te ruilen voor een onveilige middelbare school aan de andere kant van de stad waar ik in een klas zou plaatsnemen waar ik niemand kende. Ik vond van alles van heel veel klasgenoten, leraren en de school, de weg erheen en de weg terug naar huis. Ik legde mijn hart op een zogenaamd tafelblad en kerfde erin. Het was alleen afgedekt met een tafelkleed en hoefde niet door iedereen gelezen te worden.

Dat was mijn bestaansrecht. Het recht om te leven, op te vallen maar ook om te zwijgen en te verdwijnen.

Jaren later rookte ik mijn eerste shaggie, verstopte de overgebleven shag in mijn dagboek, draaide het slotje om en bewaarde het in mijn bureaula. De shag was niet te pruimen en ik rookte er maar twee maar daar ging het niet om. Het ging om volwassen worden, verliefdheden toegeven aan mijn zwijgende vriend en stiekem dromen over toekomstige gecreëerde herinneringen. Het is nu eenmaal zo, de mens is zo open als hij durft te zijn, of het nu fijn is of niet, prettig is of niet, makkelijk is of niet. Maar het was altijd zo fijn om de dagelijkse soap opera op te bergen in een boek met bewaarde kaarten, brieven en andere dingen die ik wilde bewaren maar niet persé aan iedereen hoefde te laten zien. Ze waren en bleven van mij, of het nu geheimen waren of niet.

Dat is het dus. Dat ik zelf bepaal.

 

Steven Gort uitte zijn zorgen. Grote zorgen, zo zei hij zelf.

‘Ik maak me zorgen. Gróte zorgen. Over de ethische vraagstukken rondom data. Gegevens. Informatie. En wat dies meer zij. Ik werk dagelijks met data. Gegevens. Informatie. Het is mijn vak. Mijn deskundigheid. Autodidact.
Geen wet of politiek. Geen bestuurder of CEO. Niemand. Helemaal niemand! Gaat jouw en mijn privacy waarborgen. Hoe hard men dat ook roept. Beloofd. Verantwoord.’

Ik reageerde:

‘Het enge eraan vind ik dat ik me overgeleverd voel. Aan alles dat groter is dan ik en mij vertelt dat het écht beter is zo. Het zou alles namelijk zo vergemakkelijken. Voor iedereen. Ook voor mij. En ik vind het eng dat mensen de schouders ophalen. Om het vertrouwen. Omdat alles dat groter is dan ons wel goed met alles om zal springen en ik wantrouwend ben.
Ik lees momenteel The Circle en worstel me er doorheen omdat het boek zo oppervlakkig de personages neerzet.’

Medische dossiers. Re-directen. Gekoppelde sites. Mijn OV Chipkaart. Facebook. Zorgverzekeringen. Camera’s. Reclame die opduikt in mijn Gmail. Heartbleed. Open Wi-Fi. Bluetrace. Drones. Whatsapp. …

‘Mijn privacygegevens worden in ‘het dagboek’ opgeslagen van een groot log bedrijf. Zij hebben die sleutel in handen! En die sleutel lenen ze af en toe aan mij uit! Waarom mag ik die sleutel niet hebben? Waarom is het dagboek niet van mij?’ haakte Marco erop in. ‘En krijg ik elke keer een melding als ik dat sleuteltje nodig heb om mijn dagboek in te kijken?’

Transparantie. Ik lach er om. Waarom wordt er van mij totale transparantie verwacht als hetzelfde grote, logge bedrijf zelf niet het goede voorbeeld geeft. Of, is het zo dat men juist dit slotje van hun eigen dagboek verborgen houdt van de rest van de wereld?

Je blog dan?

Net als Twitter bepaal ik zelf wat ik online zet. En vooral wat niet. Er is veel wat niet gepubliceerd wordt. Meer niet dan wel. Dat bepaal ik zelf. Weloverwogen. Dat is mijn recht. Mijn bescherming. Mijn dagboek zit hier, in mijn hart en hoofd, waar niemand bij kan. De privacy die we nu ervaren is anders dan voorheen. Het begon met de veiligheid waarborgen maar ondertussen vliegt het (letterlijk) alle kanten op. Hoe ik me voel? Als ik me bekeken voel in de tram als ik een keer zonder mijn hand voor mijn mond zit te geeuwen? Als ik nietsvermoedend door het centrum loop? Meestal deert het me inderdaad niet, maar daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat om het recht jezelf te zijn en wie je bent en daar is privacy een wezenlijk onderdeel van.

photo by Herry Lawford.

Geplaatst op door — 2 Reacties

Bloggen 20 jaar.

seth godin

Pas geleden stuitte ik op een artikel in The Guardian:

Blogging turns 20: look back and cringe with us. It’s never easy to face the past, but in honor of the blog’s 20th birthday this month, we asked brave Guardian readers to dig up vintage posts.

Alweer 20 jaar? dacht ik. En hoe zit het met de Nederlandse bloggers? Hoe hebben zij het bloggen tot nu toe ervaren? Zelf ben ik ergens begin 2000 begonnen, via verschillende platforms, waaronder web-log maar voel me nu alweer jaren ‘thuis’ bij WordPress. Hoe kijken Tom Beek, Aleid Landeweerd, Anna-Maria (Puur), Martijn Bloksma, Rob van Dalen, Edwin Mijnsbergen en andere bloggers tegen hun blogverhaal aan? Hoe zijn zij begonnen en hoe ervaren zij het bloggen? Wanneer begon hun eerste verhaal? De komende tijd zul je over deze personen meer lezen.

Ik stelde 3 blogvragen samen. Vragen die mij vaak gesteld worden als ik een blogworkshop of blogconsult geef. Mijn antwoorden vind je hier:

1. Wat is de voornaamste reden dat je een blog bijhoudt?

Het begon zoals ik altijd gewend was te doen; schrijven omdat ik schrijven fijn vind. Omdat het zorgt dat ik gedachten orden zodat ik beter kan verwoorden wat ik ergens van vind, hoe ik ergens tegenaan kijk en hoe ik dit het beste kan uiten. ‘Laat mij maar schrijven.’ zeg ik vaak, als ik moet spreken. Als ik blog vloeien de woorden op het toetsenbord zoals woorden moeten stromen. Als ik mijn gedachten en bevindingen hardop moet uitspreken zit er altijd een muurtje voor die ik moet beklimmen. Deze muur is soms niet zo hoog en het is ook helemaal niet erg, maar vaak is schrijven makkelijker. Het is misschien niet zozeer een uitlaatklep dan wel een uitingsvorm die voor mij vloeiender stroomt dan praten. Bovendien was ik benieuwd wie mijn gedachten zou lezen en waarom en misschien wist ik ook wel dat ik wat te vertellen had niet alleen voor mezelf maar ook voor een ander.

2. Wat is altijd constant gebleven in je blog en hoe je blogt en wat is door de jaren heen veranderd?

Wat altijd constant gebleven is in mijn blog is mijn ‘taal’. Ik schrijf altijd zoals ik praat en denk. Er is geen andere weg. Wat er door de jaren wel is veranderd is mijn vorm, de inhoud. Dat is ook logisch omdat ik me professioneel ben gaan bezighouden met bloggen en dus mijn vorm ging aanpassen. Toch is het altijd een uitdaging geweest om ook de zakelijkere blogs zoveel mogelijk in mijn taal te blijven spreken.

3. Kun je een moment beschrijven waardoor je blog zijn waarde en kracht liet zien?

Misschien denk ik al snel (en jij, als lezer ook) dat de blogs met enorme views de meeste impact hadden. Ja, toen ik een blog schreef over de strubbelingen in aanloop en uitwerking van 7 Days of Inspiration werd dit massaal gelezen en erop gereageerd (op allerlei platforms.) Ik was, na enige twijfel, erg eerlijk geweest over mijn bevindingen. Ik beschreef mijn twijfels, mijn kanttekeningen en mijn eigen worsteling maar ook wat ik ontdekt had. Hart Op Straat begon erg klein maar is na een jaar of 7 groter aan het groeien. Dat gebeurt onder andere door mijn blog. Ik vind dat waardevol en laat heel subtiel zijn kracht zien. Mijn idee voor een boek ontstond op mijn blog. Door erover te vertellen begon het vorm te krijgen. Mensen gingen helpen. De uitgever las mijn blogs om een indruk te krijgen hoe ik vertelde. Een gesprek later had ik al een contract in handen.

Het stuk over 24 Uur Met, de laatste aflevering van interviewer Theo Maassen die Victoria Koblenko op bezoek kreeg, wordt nu nog steeds goed gelezen. Dat Victoria Koblenko zelf in een tweet mij bedankte voor een ‘toffe’ analyse vond ik een groot compliment. Ik was ook trots op dat stuk.

Ik hou van impact, waarde en kracht via een omweg, subtiel en door mensen omarmd ook al weet je het lang niet altijd. Het spreidt zijn weg via kanalen die wij niet doorgronden. Views, cijfers en aantallen zijn kortstondig. Natuurlijk zet je jezelf dan even in de schijnwerpers, maar ik heb ontdekt dat die schijnwerpers al snel weer weg zijn.

Bloggen heeft impact. Op allerlei vlak. Of je nu een techblog hebt, een fashion of beautyblog, stripblog, muziekblog, je verslag doet van rechtzaken, tips geeft op advocatuurgebied, duurzaamheid, vegetarisch voedsel, management, evenementenorganisatie, mediawijsheid, grafische vormgeving of op auteurs- of journalistengebied, het geeft een lezer inzage in die specifieke wereld. Mooi toch, dat dit kan?

Volgende week bijt Puur het spits af met haar antwoorden op de 3 blogvragen! Hou mijn blog in de gaten!

Lees hier meer over 20 jaar bloggen via The Guardian! En hier een stuk van Kirsten (BlogToday/Sanoma) over bloggers; rockstars of the future!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Hart Op Straat exposeert bij Picnic!

hart op straat @picnic Het jaarlijks evenement in Amsterdam is gericht op creativiteit in cross media content en technologie. Het thema dit jaar: “New Ownership: the Shift from Top Down to Bottom Up” en Hart Op Straat exposeert, samen met anderen, op een 15 meter lange wand met Hart Op Straat foto’s!

Op maandag 17 september en dinsdag 18 september kun je terecht bij EYE, het nieuwe filmmuseum aan het Ij in Amsterdam voor het cross mediale evenement Picnic. Diverse sprekers kun je horen, er zijn workshops en er is veel creativiteit te vinden. Business, cross media, educatie en debatten en discussies en andere activiteiten. Hieronder vind je een interview met programma directeur Kitty Leering:

‘Connected technology is empowering people, businesses and organizations to drive change on a local and global scale. The Internet has increased awareness of issues and social media is providing a stronger ability to take action. A new notion of ownership has emerged: people are taking matters back into their own hands as they realize that everyone can potentially fulfil a role regardless of their position or location. Everyone has the power to do things for themselves on an even greater scale.’ — Picnic site.

Stel, je bent daar en loopt langs de lange wand en denkt ineens, hey, daar is Hart Op Straat! Maak je dan even een mooie foto en mail het naar metkarin@gmail.com? Alvast zeer dank!

Geplaatst op door — 3 Reacties

Ben jij het ook zo zat?

Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.

waarom mensen geven.

Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.

Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.

‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.

Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.

De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.

Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!