Foto gemaakt door Joshua Rappeneker
‘Dat je zakelijk blogt kan ik me voorstellen. Dat heeft een duidelijk doel. Maar waarom zou je persoonlijk willen bloggen? Waarom wil je dat?’
Ik verzuchtte even. Niet omdat ik het een vervelende vraag vond, maar omdat ik geconfronteerd werd met het uitleggen van iets wat bijna niet lukt als je het niet helemaal met woorden kunt vastpakken. Ik haalde mijn schouders op en ik bleef met opgehaalde schouders staan.
‘Dat is denk ik de kern van creativiteit en kunstenaarschap. Je wilt wat je maakt delen. Je wilt uiten. Een beeldhouwer wil zijn werk in een museum zien. Een schrijver wil zijn verhaal, fictief of niet, delen. De blogger wil bloggen, een podium creëren. Het moet eruit!’
Het is ademhalen. Het is een kern aanboren.
Het is bijna niet uit te leggen aan nuchtere, analytische en wetenschappelijke mensen. Dat is hetzelfde voor mij om wiskundige formules niet te begrijpen. Het is mijn wereld en wereldblik niet.
Het is bepaalde kijk en schoonheid zien in alledaagse dingen. Daar moet je een beetje een poëet voor zijn. Een krulletjeszetter op elke gebogen letter.