levenslessen – Karin Ramaker.

Wat als het morgen over is…

Dat het zomaar afgelopen kan zijn is iets waar je liever niet al te vaak over nadenkt. Op het moment dat je er wel over nadenkt gaat er soms een vervelend nieuwsmoment aan vooraf. Dat iemand, expressief en vol positiviteit en eigenzinnigheid ineens wegvalt. Niet persé iemand waar ik een vriendschapscontact mee had maar wel een paar keer koffie mee gedronken had.

Terwijl ik in de bus zat naar Zeist richting boekhouder, die langs weilanden reed met een lange lus van wolken die in oneindigheid aan me voorbij trokken, bedacht ik me dat je alles uit je leven moet halen. Als het de les is dat je op een maandagmiddag nietsvermoedend op weg bent (naar huis? naar een afspraak?) en naast een vrachtauto rijdt die wil afslaan en jou raakt waardoor je valt…

YOLO!

We maken ons soms zorgen om niets. Piekeren om niets; om kleine dingen die in ons hoofd alleen maar groter en groter worden. We vergroten onze nukken en mopperen over irrelevante zaken. We durven de drempels niet over en nemen geen risico’s omdat we niet vooruit willen. We willen veel maar doen er weinig aan. We stagneren, draaien om ons as en vullen de gaten met smoesjes. We houden ons zelf soms gruwelijk tegen en doen niet waar we gelukkig van worden. Dat is voor mij de les van vandaag. Haal eruit wat erin zit. Voor je het weet lig je op een maandagmiddag ineens onder een vrachtauto die rechtsaf wilde terwijl jij rechtdoor ging.

Niet alle dagen zijn je-van-het.

Als er een moeilijke dag aanbreekt, zo eentje waar je al weken tegenaan zit te hikken, dan zorg je ervoor dat de rest van die dag niet nog moeilijker wordt. Dan forceer je jezelf niets. Dan laat je de boel de boel. Dan mag je uitslapen, eten wat je wilt en lummelen. Of toch even de deur uit omdat het goed voor je is.

Als er een moeilijke dag aanbreekt is die dag ook zo weer voorbij. Voor je het weet is alles al gezegd en ga je weer door. Je hikt voorhand tegen de minuten aan maar ineens is het al voorbij en is de dag geen dag meer maar gewoon weer de volgende ochtend. De tijd kan hikken maar de tijd gaat erna weer snel voorbij.

Als er een moeilijke dag aanbreekt pep je jezelf even op.
Als er een moeilijke dag aanbreekt mag je even kniezen.
Als er een moeilijke dag aanbreekt pep je jezelf weer op.

Zo gaan die dingen. That’s life.

Het voordeel van frustratie.

Frustratie is een vervelend gevoel. Je weet dat je je kwaad maakt of opwindt over iets waar je voor je gevoel niet (voldoende) mee uit de voeten kunt. Soms werkt frustratie juist positief. Door de kwaadheid of opwinding kun je iets buigen wat ervoor recht was.

Wat de frustratie teweeg brengt is vaak dat je het gevoel hebt in cirkels rond te rennen zonder doel en eindpunt, maar sta je even stil en je overziet het geheel, kun je misschien inderdaad oplossingen bedenken of starten met een oplossing of samen zoeken naar een oplossing.

Kleine beetjes maken samen een groot geheel. Een mening, een gil of een statement zal in het groter geheel misschien het gevoel geven dat het weinig helpt, maar niets doen, niets zeggen en alles voor je houden lost sowieso niets op. Wat de uitkomst van iets ook mag zijn, je hebt in ieder geval laten weten wat je ervan dacht en vond.

Ik frustreer me het meest als ik heel graag dingen zou willen veranderen maar het grotere geheel beslist voor mij. Ik frustreer me het meest als ik word verzocht mijn mond te houden omdat het op dat moment beter lijkt te zwijgen. Want wat zal er gebeuren als ik wel zeg wat ik ervan vind? Het risico dat er een conflict begint is dan iets wat de ander niet van me wenst. De belangen zijn soms te groot.
Ook neig ik ernaar in mijn gefrustreerdheid cynisch te worden in plaats van constructief daar te helpen waar het nodig is. Daar werk ik aan. Ik kan beter even in- en uitademen dan meteen er vol in te gaan.

Het is fijn om mensen om je heen te hebben waar je je vrije gedachten de loop kunt laten gaan en waar je kunt zeggen wat je dwarszit en waar je gefrustreerd door bent. Je woorden en gevoelens dwarrelen door de lucht waardoor het vasthouden van boosheid en opwinding in je lijf minder wordt.

Hoe ga jij om met frustraties?

Geen waarom.

Het kwam door een gesprekje op Twitter. Soms ontstaan er gesprekken. Men denkt weleens dat Twitter alleen een zendkanaal is maar het levert soms prachtige gesprekken op.

Er werd gezegd dat ik focus heb. Ik zie dat anders. In mijn hoofd is het soms net een ballenbak. Of een kom met m&m’s met allemaal kleurtjes en al die verschillende kleurtjes zijn leuke, frisse en nieuwe ideeën die ergens rond hetzelfde tijdstip ontstaan en dus roer ik weleens met mijn hand door die bak heen en weet helemaal niet wat ik allemaal ga doen en hoe ik dat ga doen. Vroeger werd ik daar enorm nerveus van en stresserig. Maar ik vertrouwde ook helemaal niet op mezelf.

Afgelopen week was ik op weg naar het centrum toen ik als vanzelf een hele andere kant uit liep. Waarom ik in m’n hoofd had dat ik ineens achter die gele m&m aan wilde in plaats van die blauwe kon ik op dat moment niet verklaren. Alsof er een onzichtbare hand me een duwtje in de rug gaf of een piepklein fluisterstemmetje vertelde: ‘Daar! Daar!’

Als je niet vertrouwt op jezelf of de dingen die je onderneemt is de kans heel groot dat het flopt. En blijkbaar is het zo dat wanneer je alles open laat en denkt: ik zie het wel, het uiteindelijk op z’n pootjes terecht zal komen. En weet je, mocht het niet op z’n pootjes terecht komen, dan was die m&m niet lekker genoeg.

[De foto is van de film Le Ballon Rouge. Aanrader!]

Zo is het!