levenslessen – Pagina 2 – Karin Ramaker.

Vandaag mag in de prullenbak. Deel 2.

Stel, er waren blijkbaar verwachtingen die voorheen niet uitgesproken werden maar wel op het laatste moment maar die je op dat moment niet kon veranderen. Stel, het glas van de ander was half leeg maar die van jou half vol. Bovendien zag je de oplossingen wel alleen wilden de anderen, met het half lege glas, het glas niet vol gieten. Althans, niet meteen. Er moest eerst mokkend en hortend en stotend gezocht worden naar een nieuwe fles wijn en moest er ook zuchtend en steunend gezocht worden naar een kurk om de fles te openen.

Negativiteit werkt niet als je een oplossing zoekt. #constatering

Hoe lang zou het bij jou duren voordat je half volle glas opeens achterin je keel belandde?

Heft in eigen hand.

Als je m’n boek gaat lezen zul je dit terugvinden. De situatie overlaten aan de ander of de situatie overlaten aan de situatie of je eigen gevoel volgen.

Ik was verbaasd en onder de indruk van de quote van Marilyn Monroe laatst. Ik zag het voorbij komen in mijn mailbox en wilde het delen met de rest.

“I believe that everything happens for a reason, people change so that you can learn to let go, things go wrong so that you can appreciate them when they’re right, you believe lies so that eventually you learn to trust no one but yourself, and sometimes good things fall apart so that better things can fall together!”

— Marilyn Monroe.

Alles heeft een bedoeling, denk ik. Geen zweverig gedoe over het lot ligt in andermans handen, maar elke keuze, beslissing of actie heeft een gevolg. Als je blijft waar je blijft, blijft alles hetzelfde. Als je ergens iets van zegt, komt er een reactie. Of niet. Maar heb je het wel gezegd. Als je linksaf gaat vindt je nieuwe dingen en als je achteruit gaat zie je de toekomst niet. En die keuze is aan jou.

Blijf je staan en hopen, dan zul je stil blijven staan. En de hoop zal alleen in jouw hart en hoofd plaatsvinden maar de ander zal verder gaan.
Zeg je stop! Dan stopt het ook. Zeg je nee, maar bedoel je ja, dan zal de bedoeling niet opgepakt worden. Wil je anders maar vertel je het niet, zal niets anders zijn. Het voelt goed om te ontdekken dat jij wel degelijk iets zou kunnen doen.

Onrust in je lijf.

Ik las op de VK site een artikel waarin besproken wordt dat heel veel Nederlanders moeite met slapen hebben als het zondagavond is en ze ’s maandags weer moeten gaan werken. Feest der herkenning! Al is het niet echt een feest. Toen ik in vaste loondienst was en daar een niet zo’n fijne periode meemaakte was de zondagavond qua slaapritme een ware gruwel.

De onrust in je lijf is moeilijk te verdrijven. Dat komt niet eens zozeer door je lijf, maar door je hoofd. Als je hoofd niet rustig kan zijn of worden ga je woelen en onrustig zijn. Het gekke is dat als je eenmaal je hoofd laat ratelen je moeilijk kunt stoppen. De stopknop lijkt weggegooid.

En hoe kun je nou ervoor zorgen dat je in iedergeval dat geratel in je hoofd kunt stoppen? Daar zijn allerlei technieken voor alleen daar moet je veel geduld voor hebben. En blijven proberen. Er een ritueel van maken.

Het helpt bij mij om vlak voor het slapen gaan eerst te gaan douchen. Alle indrukken van de dag passeren even de revue en dat mag maar daarna sluit ik dat af en het gaat met het doucheputje mee. ’s Avonds een douche nemen zorgt voor rust in mijn lijf. Afsluiten van de dag helpt. Als ik erna in bed lig, wil gaan slapen maar er fladderen weer beelden voor mijn ogen of ik denk weer aan dingen die er op dat moment niet toe doen, dan zeg ik dat ook tegen mezelf. Niet hardop natuurlijk. Jezelf een piekermoment gunnen of een nadenkmoment is prima. Zolang je erna maar gaat afsluiten. Tegen een kind dat doorjammert over iets dat al lang is opgelost zeg je ook: ‘Nu is het klaar.’ En vaak is het dan ook meteen klaar.

Soms bootste ik in mijn hoofd ook het ruisen van de zee na. Of een plek waar ik tevreden kon zijn en haalde dat even terug. Alleen met rust in je hoofd kun je langer door en wordt je lijf niet moe.

En meer hier!

Dus.

Ode aan imperfectie, nogmaals.

Het zou een revolutie waard zijn waarbij bladen als de Flair, Viva, Grazia en Elle geen maatje 34 modellen zouden inschakelen maar heerlijke volle meiden met houvast. Of dat boeken rafelranden kregen en we niet meer op zouden kijken van een vals nootje uit een zangkeeltje bij een live-uitzending. Of dat Carice van Houten met vlekken in haar nek een enorme hoestbui zou krijgen bij De Wereld Draait Door en er gewoon een glaasje water gehaald werd zodat ze weer op adem kon komen of dat Matthijs van Nieuwkerk op de tafel ging heupwiegen waarbij iedereen moest lachen, niet om uit te lachen maar om aan te moedigen. Of dat alle mannen met toupé’s net als Marc Marie Huijbregts kaal door het leven zouden gaan omdat het kan.

De moeilijkste klus in je leven is jezelf zijn.

Wie niet bruin is, hoort er blijkbaar niet bij.

Door internet, bladen, kranten en invloeden van familie, vrienden en alles wat je oppikt op school en bedrijfsleven raak je steeds in conflict met aanpassen en jezelf zijn. Als de norm het ene is, voel jij je wel of niet thuis in die zelfde norm. Daarbij speelt perfectie een grote rol. Je wil goed presteren, mooie cijfers halen, er goed uitzien, de beste zijn, uitblinken.

Als jij je best gedaan hebt maar geen 10 gehaald hebt, waarom ben je dan niet goed genoeg?