levenslessen – Pagina 5 – Karin Ramaker.

Nog meer wijsheden.

Gravend in mijn eigen digitale verleden (dat heet in de volksmond gewoon je archief lezen van je weblog) kwam ik mijn constateringen weer tegen die ik jaren terug wel vaker op mijn blog plempte. Hier een top tien van mijn eigen quotes:

1. Er is geen plek voor medelijden in een vriendschap.
2. Timing is a bitch.
3. Mensen hebben allerlei mechanismen om zichzelf te dwarsbomen.
4. Het leven is gewoon een groot acceptatieverdrag dat je elk jaar weer opnieuw zou moeten ondertekenen.
5. Beter een heel achterwerk dan een halve.
6. Kwetsbaarheid is stoer!
7. De liefde laat zich niet regisseren.
8. Het is pas over als ik er absoluut alles aan heb gedaan en er niets meer aan kan doen.
9. Als je elke week snakt naar je weekend, heb je de verkeerde baan.
10. Angst houdt veel tegen.

Zie hier deel 1.

Wijsheden.

1. Liefde in de kern is simpel. Het is de mens die het moeilijk maakt.
2. Je kunt iemand maken en proberen te breken.
3. Het geeft een binding als mensen muziek met elkaar delen.
4. Het is zo fijn als een totaal onafhankelijk persoon je vertelt dat je helemaal gelijk hebt.
5. Het is soms goed voor je om de telefoon een dag op stil te zetten.
6. Dromen mag ik best.
7. Geloven doe je als je verder geen bewijs nodig hebt.
8. Schoonmaken is goed voor de ziel.
9. Een onweerstaanbare man is een man die geen idee heeft wat zijn uitstraling is.
10. Ik ben aardrijkskundig slechtziend.

Zwijgen is goud?

In de trein had ze schuin tegenover twee opgeschoten knullen gezeten. Ze schatte hen rond de zeventien misschien. Ze waren luidruchtig. Enorm irritant luidruchtig. De coupé zat vol. Tegenover de knullen zaten twee ouderen. Achter hen een vrouw van middelbare leeftijd. Zij klampte haar tas al bangig tegen zich aan. Ergens in de buurt stond een treinconducteur in het tussenstuk.

Er ging een mp3 speler op hard. Zonder oordoppen. Er knalde door heel de treincoupé een rapnummer, een persiflage van het nummer van Lange Frans en Baas B. Dat de rapper het zusje van Lange Frans wel wilde pakken. En nog meer van dat gewauwel. De volumeknop ging harder en ze zongen lachend als Beavis en Butthead mee.

Zij had om zich heen gekeken. Tegenover haar zat een jongeman die haar in de gaten kreeg. Haar ogen hadden namelijk vuur gespuwd. Was er nou niemand die opkeek, het vervelend vond? Deed iedereen nou net alsof ze het niet hoorden? Was er nu niemand die wilde vragen of het alsjeblieft wat zachter kon? Ze wiebelde gefrustreerd op haar stoel en stond op het punt zelf maar te vragen of ze oordoppen hadden meegenomen. De jongeman legde een hand op haar knie. Schudde zijn hoofd ‘niet doen.’ Ze was weer gaan zitten.

In Roosendaal was ze zwijgend uitgestapt. Had de mensen, waar ze de treincoupé mee gedeeld had, nagekeken. In shock. Ze voelde zich boos. Boos vooral op zichzelf. Iedereen was bang geweest. Ze had zich tegen laten houden door een vreemdeling. En nu was ze boos. Boos!

Thuis had ze kwaad haar tas weggesmeten en was op de bank gaan zitten. In het boek dat ze elke dag een keer inlas kwam ze op een onbekende bladzij terecht. Er stond:

Eerlijk bevrijdt.

Vertellen hoe jij je werkelijk voelt, vooral tegen iemand die je dierbaar is en niet wilt kwetsen of iemand waarmee je een soort van machtsverhouding hebt, is best lastig. Sowieso vertellen hoe jij je voelt is soms best spannend. Je weet immers nooit hoe de ander zal reageren. Misschien wordt de persoon wel kwaad of raakt diep teleurgesteld. In jou.

Eerlijkheid bevrijdt daarintegen ook. Het bevrijdt je van een beklemmend gevoel. Het geeft lucht. Je ademt er beter van. Als je eenmaal één keer je gevoel hebt laten spreken, in een benauwende situatie, zul je merken dat een ander vaak totaal niet reageert zoals jij verwacht had.

Bovendien weten anderen precies wat zij aan jou hebben. Jij zult wél zeggen wat je er niet prettig aan vindt of wat je anders zou willen. Jij spreekt tenminste uit wat je mening is of je geeft een oprechte raadgeving. Daar hééft een ander tenminste wat aan. Bovendien ben ik een slechte pokerspeler. Ik laat veel te snel zien in mijn mimiek hoe ik ergens over denk. Verbloemen is niet aan mij besteed. Liever een ‘Ik vind het niet zo mooi’ dan een ‘Oja, wat enig!’

‘Honesty is the best policy. If I lose mine honor, I lose myself.’ — William Shakespeare.

Imperfectie.

Een hele tijd terug vond ik rechte lijnen het mooist. Of op een toonbank alles rechtleggen, dat wil ik soms nog steeds. Alles dat scheef is rechtzetten. Perfect. Wat een vervelende eigenschap als alles om je heen verre van perfect is. En wat is perfect nu eigenlijk en wat kun je ermee?

In de wereld van appels en peren is ook alles imperfect. In de wereld van het opgroeien naar volwassenheid is het zelfs riskant om te denken en te wensen dat alles perfect is. Misschien streef je er met alle macht naar maar kun je het gewoonweg niet bereiken, omdat het niet bestaat; perfectie.

Salvador Dali zei immers: ‘Wees niet bang van de perfectie, je bereikt ze toch nooit.’

Waarom streeft men naar het perfecte? Ontevredenheid? Laag eigenwaarde? Zoeken en wensen dat er een prachtig iets is dat perfectie heet? Is de zoektocht er naartoe niet het ding en als de perfectie er eenmaal is, zoals men na lang zoeken denkt te verkrijgen, is het nog steeds geen utopia? Want men zoekt steeds meer, verder, langer en met meer risico?

Ik denk zelfs dat het averechts werkt. Als je een idee hebt dat je wilt uitwerken en je streeft vanaf dag een naar een perfect geheel, dan zul je ernaar streven totdat je een ons weegt. Want telkens als je denkt dat je er bent, is er toch weer iets dat beter kan/moet. Ook als je een kans in je schoot geworpen krijgt en je hebt de keus, dan zijn er ook mensen die wachten op een betere kans. Wie weet was die eerste kans wel de kans op verbetering, de volgende stap. Nee, misschien geen droombaan of droomhuis, maar wel een stap in de goede richting.

Misschien is imperfectie wel het allermooiste dat een mens zich wensen kan. Door imperfectie kan verschil blijven bestaan.