‘Alleen met herinneringen. Ik kan bij sommige liedjes meteen een herinnering oproepen wanneer ik dat liedje toen ook hoorde. INXS met Disappear; ik ging in de zomermaanden elke ochtend vroeg met de bus naar Rosmalen om vakantiewerk te doen bij een psychiatrische afdeling. Dat lied luisterde ik op de eerste ochtend van mijn eerste vakantiebaan op mijn walkman. Dat lied is verbonden met die herinnering. Altijd, en het werkt als een flashback.’
— Reactie op blogpost Marco Raaphorst.
Indirect heeft het ook te maken met die periode, die sfeer, die mistigheid aldaar. 1992. Stille lange gangen. De ochtend was nog maar net begonnen. Verpleging liep rond in witte jassen. In een kamertje werden sleutels opgehaald om deuren te openen. Men mocht eruit. Soms liep ik een toilet binnen waar de nacht ervoor zich ‘een tafereel’ had plaatsgevonden. Verpleging had het geprobeerd weg te poetsen maar ik zag de paniek op de muren. Dan pakte ik een heel heet sopje om het met een grote doek weg te halen. Weg te poetsen. Schoon. Zodat de herinnering wegvloog en men door kon gaan met wat er niet meer was.
And the world seems to disappear
All the problems
All the fears
And the world seems to disappear — INXS.
