Ik kreeg misschien twee keer per jaar nieuwe schoenen. In de zomer en in de winter. Het waren niet de meest charmante schoenen want ik droeg steunzolen. Dat waren vroeger metalen platen die eens per zoveel maanden in het ziekenhuis door een podotherapeut werden afgemeten en in mijn geval opgehoogd zodat ik geen modieuze schoenen kon dragen want daar floepten mijn voeten uit. Ik mocht geen sneakers of andere moderne schoenen. Die schoenen waren niet steunzoolproof. Dat veroorzaakte meteen een scheiding tussen hele leuke, hippe kinderen en ik. Althans, zo voelde dat soms.

Ik herinner me dat ik zeurend en huilend met mijn moeder door de stad liep omdat ik ergens mooie turquoise sandaaltjes gezien had die ik zo graag wilde hebben. Er zat een bandje om en ik zou ze kunnen dragen onder een mooie rok. In mijn hoofd zag ik mezelf al lopen en zwieren op het schoolplein en mijn vriendinnetjes zouden om me heen staan en roepen: ‘Wat mooi!’ Maar er konden geen steunzolen in die open schoenen. Mijn moeder zei: ‘Nee.’

Misschien dat ik toen een van de enige keren zeurde en huilde om nieuwe schoenen. Geef mij voor een keer een mooie schoen, mama, zodat ik ook een keer mooi mag zijn. Dan hoor ik er ook bij. Krijg ik complimentjes.

Ik kreeg ze. Ik weet dat ik er een vreemd gevoel aan overhield. Ik zette de turquoise sandaaltjes naast mijn bed op een krukje voor het slapen gaan zodat ik ernaar zou kunnen kijken vanuit mijn bed. Als ik mijn ogen dichtdeed en probeerde te slapen kon ik met een oog open nog steeds zien dat ze er waren en van mij waren. Toch had het zoveel moeite gekost en verdriet dat ik er niet helemaal blij mee was. Ik had teveel moeten inleveren. Het was eigenlijk afgedwongen.

Vandaag verstuurde ik de eerste opdrachten aan de vier deelnemers van de schrijfcursus autobiografisch schrijven. Ik noem het Life Review omdat je terugkijkt op je leven en herinneringen en belevenissen beschrijft maar de nadruk ligt vooral op de actieve en positieve benadering van de herinnering naar de vooruitgang.

Ik moest denken aan die turquoise sandalen die ik afdwong bij mijn moeder. Ik kan me vaag herinneren dat ze radeloos met mij aan de hand door de stad liep terug naar haar fiets omdat ze de discussie wilde stoppen en ik maar doorging. Ik leer, met terugwerkende kracht, dat ik alleen moet afdwingen als het een zaak van leven en dood is. Alles ertussenin is eigen verantwoordelijkheid en loslaten. Van afdwingen word je niet vrolijk en blij. Ik kan me nog erg goed herinneren dat ik die sandalen minder vaak droeg dan de bedoeling was. …

Wil je een online consult boeken om je verhaal te schrijven?  Neem hier contact met me op!

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.