Schaduwen kunnen prachtig zijn. Een gastblog van Marieke, meeschrijver van Opkrabbelen.
Hoe persoonlijk wil je zijn of kun je zijn op je eigen blog?
Het was een vraag die ter sprake kwam tijdens een persoonlijke ontmoeting tussen bloggers rond Opkrabbelen in Utrecht. Hoe persoonlijker je blogt, hoe kwetsbaarder je bent, hoe harder je kunt vallen, en hoe krabbel je dan weer op? Vandaar.
Al is mijn blog vanaf het begin best persoonlijk, echt persoonlijk was het eigenlijk niet. Zorgvuldig verzweeg ik veel: waar ik woonde, hoe ik leefde, wat mijn eigen naam was en de header van mijn blog was een foto van mijn schaduw. En dat terwijl ik mijn hele leven tot dan toe als schaduw had doorgebracht. Ik bestond niet echt. Je zag me wel, misschien, daar twijfelde ik geregeld aan, maar zichtbaar was ik zeker niet. Ik nam geen ruimte in. Geen standpunt, geen mening, geen identiteit. Ik volgde keurig de gebaande paden. Zoveel mogelijk bleef ik aan de oppervlakte. Niemand wist echt iets over mij.
Al bloggend krabbelde ik met vallen en opstaan op uit een moeilijke tijd. Ik stapte uit mijn
schaduw, ik kreeg vorm, inhoud, werd zichtbaar. Persoonlijker. In het echt. En ook op mijn
blog. Nog steeds ga ik regelmatig – te vaak – weer op mijn bek en duw ik mezelf opnieuw
overeind.
Laatst vroeg iemand me: “Vind je het niet vervelend dat iedereen op je blog alles over je kan
lezen?”Kan iedereen alles over mij lezen? Ja. En nee. Want hoe persoonlijk ik ook ben op mijn blog, hoe zichtbaar ik ook ben, zelfs met mijn somberste stemmingen: wie ik ben is zo veel meer dan die dagelijkse 300 woorden. Mijn blog werpt slechts mijn schaduw vooruit.
Schaduwen kunnen prachtig zijn, maar je ziet ze altijd maar heel even en alleen als de zon
schijnt. En dan vertekenen ze de werkelijkheid.