Een week of drie bezig zijn met inpakken tussen het normale werk door is best een ding. Twee dagen met een verhuisbus heen en weer en je helemaal te pletter sjouwen is ook best een ding. Dat je dan een beetje aan het eind van je latijn geen puf hebt om te koken en dus gezellig buiten de deur enorm bioproof gaat eten is erg gezellig en lekker. Totdat je ‘s nachts wakker wordt en denkt dat je beter even snel ergens in een verhuisdoos een emmer opzoekt.

Mijn maag voelde als een brok steen waar de uiteinden van uitstaken. Bovendien leek mijn maag een wasmachine op de hoogste centrigugeerstand. Ik bibberde van de kou en zweette me te pletter. Ondertussen maakte ik me, hoe idioot kun je zijn als mens, zorgen over het feit dat ik al een kilo kwijt was aan het vele tilwerk van de afgelopen twee dagen. Soms hoop je op een zweetdruppel of twee op je bovenlip en de aanloop naar een kotsbui maar hij kwam niet.

Met een extra kussen in mijn rug sliep ik ver na tweeën uiteindelijk door. Bedorven mayo, dacht ik nog, voordat ik echt sliep. …

[Foto gemaakt door SunFox.]