Vanochtend zei ik het al tegen Sytske: ‘Als ik een gesprek heb gehad waar ik indrukken van heb gekregen of over moet nadenken of laten bezinken dan wil ik in principe erna rust in mijn hoofd. Het is namelijk al lastig om dan het verkeer in de gaten te houden. Aandacht geven is intensief. Volle aandacht geven is intensief.
Vanmiddag zat ik bij een ontzettend lawaaierige lunchcafe waar houten stoelen over vloeren geschoven werden zoals je nagels op een krijtbord laat glijden. Het zorgde voor kippenvel en haren in mijn nek die recht overeind stonden. Vervolgens wakkerde het alleen maar meer irritatie en vermoeidheid aan. Sommige plekken lenen zich er gewoonweg minder goed voor om rustig ‘je ding’ te doen.
Bij Zuid57 had ik vanmiddag een gesprek over het Nieuwe Werken. Hoewel ik recht door zee was, we zijn immers gestopt met zoeken naar een geschikte bruisende creatieve werkplek in Den Haag, zorgde het ook weer voor verwarring. Soms weet je wanneer je moet stoppen maar heeft je hart nog zoveel redenen zich er tegenaan te bemoeien. Ook dat vertelde ik Sytske vanochtend. Ik vind het knap van sommige mensen dat zij dan op tijd ‘Ho!’ zeggen.
Er zijn verschillende begrippen over het Nieuwe Werken. Het Nieuwe Werken is teveel een trend en te weinig een vrije beweging. De plekken in Den Haag zijn er wel maar worden naar mijn mening niet optimaal gebruikt. Bovendien vind ik nog steeds dat bij sommige netwerkplekken in Den Haag het Nieuwe Werken als een opstapje gebruikt wordt voor hele andere doeleinden. Wat wil je uiteindelijk met Den Haag en je faciliteiten, vraag ik me dan af?
Maar ach, waar maak ik me uiteindelijk druk om? Ik schrijf mijn boek bij een restaurantje waar je nu in de volle zon buiten kunt zitten en waar ik bij een andere lunchplek kan bloggen zoveel ik wil. En ja, daar betaal ik koffie voor en jus d’ orange en misschien zelfs een portie bitterballen. …
