Ben jij het ook zo zat?

Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.

waarom mensen geven.

Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.

Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.

‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.

Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.

De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.

Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!

Verstoord slaapritme.

@Helen Soler: Ik heb een periode erg slecht geslapen. Dat ging van niet goed kunnen inslapen dan wel zo licht slapen dat ik gedurende de nacht een aantal keren echt wakker was of naar droomde en daarvan wakker werd. Ook hield ik bijna dwangmatig de wekker in de gaten en telde dan af hoeveel uur ik nog te slapen had voordat mijn wekker afliep. Overdag voelde ik me heel vaak ziek; grieperig, werd steeds vergeetachtiger en deed op het laatst maar wat.
Slaap is ontzettend belangrijk om goed te functioneren! En af en toe een siësta houden als je dat kunt, een powernapje, niet al te lang, is alleen maar prima en goed voor je.
Dit naar aanleiding van mijn vorige blog over de natuurlijke klok.

Het is lastig als je slaapritme verstoord is waardoor je niet goed meer functioneert. En jarenlang wist ik niet eens dat ik zo slecht sliep. Ik dacht dat het zo hoorde. Ik sliep nu eenmaal licht en werd snel wakker van gekke geluiden, het ritselen van bladeren aan de bomen, iemand die op de trap liep. Ik liep vaker wel dan niet met m’n ziel onder m’n arm rond op mijn werk. Collega’s begonnen zich te irriteren. ‘Ze klaagt altijd dat ze moe is.’ (Op het moment dat er nog andere vervelende dingen gingen meespelen riepen mijn collega’s: ‘Ze klaagt Al-TIJD dat ze moe is.’)

Ik had een chronisch slaaptekort. Zo stelde de huisarts die, toen ik zo mak als een lammetje en te moe voor alles om me heen, tegenover me zat. Haar blik was serieus en bezorgd. Ik moest gaan bijtanken.

De oude manieren van werken maakt dat je persé op een bepaald tijdstip moet gaan werken. Sommige mensen staan heel erg vroeg op en zijn rond een uurtje of drie ’s middags total loss. Sommige mensen gaan pas ’s middags werken en werken ’s avonds door maar zijn ’s nachts niet in staat te gaan slapen, zo hyper zijn ze. In de oude manieren van werken zijn we kuddedieren die allemaal hetzelfde doen en op hetzelfde moment. Als je werkgever bent deel je zo je personeel in. Dat zijn de werktijden. Hier moet je je aan houden. Maar we zijn mensen. Niet iedereen is een ochtendmens en niet iedereen functioneert het beste op hetzelfde moment als zijn/haar collega.

Sinds ik zzp’er ben deel ik mijn eigen tijd in. Ik ben absoluut geen ochtendmens. Als ik heel vroeg opsta, wat ik best kan, zak ik in rond een uur of drie. Niet zo’n beetje ook. Er komt niets meer uit m’n handen. Toen ik werkte bij de buitenschoolse opvang voelde ik me fitter dan jaren later toen ik ’s morgens om kwart voor acht paraat moest staan. Een werkgever wil toch werknemers die optimaal functioneren? Zijn er niet meer mogelijkheden een team zodanig te laten werken dat men optimaal functioneert en elkaar aanvult? Het schiet zo door mijn hoofd zo nu en dan. Ja, het nieuwe werken. Anders werken. Beter werken.

Even terugkomend op het verstoorde slaapritme, nog even wat tips. Dat kijken op de wekker zorgt alleen maar voor stress. Het kostte me erg veel moeite maar ik kijk niet meer op de wekker als ik onverhoopt ’s nachts wakker word. Ik ben nu eenmaal een lichte slaper dus zal ik nooit zo knock-outer zijn die volle acht uren doorpit. Maar kijken op die wekker, ik doe het niet meer. Het zorgt voor rust.

Een andere tip is douchen voor het slapen gaan. Dat geldt niet voor iedereen maar voor mij werkt het. Ik gun mezelf tijdens het douchen een moment om mijn dag door te nemen. Wat heb ik allemaal gedaan? Ben ik voldaan? Wie heb ik gesproken? Moet ik nog iets doen? Ben ik tevreden of zijn er nog losse eindjes? En daarna spoelt mijn dag zo door het doucheputje weg. Ik heb mijn ‘piekermoment’ gehad. Ik ga niet piekeren in m’n bed want in m’n bed rust ik uit. Bovendien ben ik warm want voor koukleumers werkt een koud bed allerminst. En als ik m’n ogen dichtdoe probeer ik bezig te zijn met mijn ademhaling. En alleen dat. Het heeft veel oefening nodig en in het begin werkt het niet, dwaal je af naar allerlei gedachten, ideeën en wat nog komen gaat, maar als je volhoudt lukt het je.

En natuurlijk die lichtwekker. Geef ‘m aan jezelf cadeau. Het is heerlijk rustig ontwaken geblazen!

[Foto blokje gemaakt door See-ming Lee.]

Je hoofd leegmaken.

Vanochtend zei ik het al tegen Sytske: ‘Als ik een gesprek heb gehad waar ik indrukken van heb gekregen of over moet nadenken of laten bezinken dan wil ik in principe erna rust in mijn hoofd. Het is namelijk al lastig om dan het verkeer in de gaten te houden. Aandacht geven is intensief. Volle aandacht geven is intensief.

Vanmiddag zat ik bij een ontzettend lawaaierige lunchcafe waar houten stoelen over vloeren geschoven werden zoals je nagels op een krijtbord laat glijden. Het zorgde voor kippenvel en haren in mijn nek die recht overeind stonden. Vervolgens wakkerde het alleen maar meer irritatie en vermoeidheid aan. Sommige plekken lenen zich er gewoonweg minder goed voor om rustig ‘je ding’ te doen.

Bij Zuid57 had ik vanmiddag een gesprek over het Nieuwe Werken. Hoewel ik recht door zee was, we zijn immers gestopt met zoeken naar een geschikte bruisende creatieve werkplek in Den Haag, zorgde het ook weer voor verwarring. Soms weet je wanneer je moet stoppen maar heeft je hart nog zoveel redenen zich er tegenaan te bemoeien. Ook dat vertelde ik Sytske vanochtend. Ik vind het knap van sommige mensen dat zij dan op tijd ‘Ho!’ zeggen.

Er zijn verschillende begrippen over het Nieuwe Werken. Het Nieuwe Werken is teveel een trend en te weinig een vrije beweging. De plekken in Den Haag zijn er wel maar worden naar mijn mening niet optimaal gebruikt. Bovendien vind ik nog steeds dat bij sommige netwerkplekken in Den Haag het Nieuwe Werken als een opstapje gebruikt wordt voor hele andere doeleinden. Wat wil je uiteindelijk met Den Haag en je faciliteiten, vraag ik me dan af?

Maar ach, waar maak ik me uiteindelijk druk om? Ik schrijf mijn boek bij een restaurantje waar je nu in de volle zon buiten kunt zitten en waar ik bij een andere lunchplek kan bloggen zoveel ik wil. En ja, daar betaal ik koffie voor en jus d’ orange en misschien zelfs een portie bitterballen. …

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten