Ik vraag me af
wat het litteken doet
op mijn lijf
Of het iets is als
krokodillenleer
Als een diepe rimpel
in m’n voorhoofd
Of is het een landkaart
ergens naartoe
De rimpels in mijn voorhoofd
zijn er, denk ik,
omdat ik teveel gefronsd heb
tot nu toe.
december 1997.
Justine voelt zich op de een of andere manier aangetrokken tot een vreemd soort ster ver in het heelal maar zichtbaar aan het blote oog. De ster heeft een bepaalde uitwerking op haar. Men denkt in de familie dat ze ziek is. Ze voelt zich zwak en depressief en gedraagt zich destructief. Haar huwelijk strandt al op de eerste avond. Ze scheldt de huid vol van haar baas en wordt ontslagen.
Lars von Trier zet een sprookjesproloog neer met overweldigende muziek van Wagner. Het eerste deel gaat over Justine en het tweede gedeelte over haar zus Claire. Allebei gaan ze op verschillende manieren om met de dreiging dat de aarde geschampt zal worden door een planeet. De man van Claire, sterrenkundige, is ervan overtuigd dat het allemaal goed zal aflopen. Claire daarin tegen is bang.
Hoewel de film met tijd en wijlen zwaar op de hand ligt en aangedikt wordt door de dramatische muziek van Wagner kent de film ook kleine humoristische scenes. Het einde van de film is evenwel nog dramatischer. Terwijl Justine kalmer wordt en aanvaart wat er gebeuren gaat is haar zus Claire helemaal hysterisch. Zij kan amper verkroppen dat ze haar gezin zal verliezen.
Deze film is bijna poetisch gefilmd. Als je woorden en zinnen op film zou kunnen vastleggen zou het zo gedaan kunnen zijn. De film heeft als kenmerk ‘science fiction’. Het is de meest gevoelige en poetische science fiction die ik ooit gezien heb.
Op bladzijde 236 staat mijn Haagse gedicht.
Poëzie op Pootjes organiseerde dit jaar voor de derde keer een gedichtenoproep. Meer dan 470 Hagenezen/Hagenaren stuurden hun gedicht in over het Haagse gevoel. De bedoeling was simpelweg om op deze manier zoveel mogelijk gedichten over de persoonlijke Haagse beleving te vergaren. Wel werd er nadrukkelijk gezocht naar (potentiële) kwaliteit en nieuw talent.
De presentatie was gisterenmiddag in de bibliotheek en na de voordrachten sprak ik nog heel even één van de organisatoren omdat ik het idee opperde een keer een kinder poëzie op pootjes te doen. Ook kinderen hebben het Haagse gevoel en kunnen dichten. Vast wel!
[Boek is te koop bij Paagman.]
Er zijn situaties waar je in zit waar je uit wilt maar niet echt. Je duwt van binnenuit tegen die roze kauwgombal die zichzelf heeft opgeblazen en merkt hoe rekbaar hij eigenlijk is. Je bent ergens blij dat hij zo rekbaar is. Wat zou er immers gebeuren als je er plotseling doorheen duwt?
Lucht zorgt voor verse adem maar verse adem blaast alles de andere kant uit. De andere kant is zonder richting en de richting is verruimend groot. Wat wegblaast blijft weg. Wat wegblaast is een herinnering. En wat wegblaast is losgelaten en plakt niet meer aan je vingers.
We zoeken en we vinden en vaak vinden we een les, een spiegelbeeld. We vinden en we draaien en we proberen en we stoppen en als we stoppen draaien we om elkaar heen. We zoeken en we blazen een enorme grote kauwgombal van hardroze want hardroze is wat we wensen. We wensen een hele grote kauwgombal die niet knapt want als hij knapt …
Teruggaan lijkt me geen optie
Daar waar alles voorgeprogrammeerd
alles vastbesloten ligt.
Ik wil vliegen als een vogel,
boven alles
voorbijgaand aan, naar beneden
langs alles dat vastligt.
Ik wil dansen, springen, bewegen
zelfs als iedereen zegt:
Het mag niet.
Teruggaan lijkt me geen optie
Daar waar alles voorgeprogrammeerd
alles vastbesloten ligt.
Ik wil vliegen als een vogel,
Laat mij.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.