Na een aantal leuke dagen vertoefd te hebben in het allerzonnigste Barcelona vielen mij een aantal dingen op waarbij ik meteen dacht: Waarom hier wel en bij ons niet?
Mensen wandelen naar hun bestemming. Zij lopen in een rustig tempo en hebben geen haast. Ze zijn niet geïrriteerd omdat zij te laat zijn en ze knallen nergens tegen andermans schouders aan. Mensen wandelen van A naar B en lijken te genieten onderweg van wat zij zien en horen.
Mensen bellen amper. Ze luisteren niet naar iPods of bellen met hun vriendin, vriend of echtgenoot. Ze hebben ook geen werkbesprekingen onderweg. Ze geven hun ogen de kost en letten op het verkeer. Men heeft hun ogen gericht op vooruit in plaats van naar beneden en zij toetsen geen nummers in van hun mobiele telefoon.
Men heeft geen hekel aan wachten. Ze staan bij de metro, bus of ergens in een rij maar lezen ondertussen een boek. Toen ik in China was zag ik precies hetzelfde; in winkels zat men tegen pilaren of muren en las een boek terwijl anderen hun dingen moesten doen; iets kopen ofzo. Men had geen hekel aan wachten; zij benutten hun tijd immers aan het lezen van kranten of boeken. Het leek daardoor niet op tijdverspilling, dat lange wachten. Men las mooie zinnen uit interessante boeken.
Men scheldt niet op straat of in de metro. Men wacht totdat stoplichten weer op groen springen en laat voetgangers rustig oversteken. Niemand toetert, fluit of stapt uit een auto om iemand hardgrondig van repliek te geven. Regels worden nageleefd.
Teveel regels van bovenaf maakt creativiteit dood. Ik voel me weleens benauwd in Nederland. Ik mag niet veel of het wordt meteen omkaderd. Het is te strak en bovendien is voor mij democratie een farce. Ik heb soms heimwee naar vrijheid. …
