project – Karin Ramaker.

Hart Op Straat exposeert bij Picnic!

Het jaarlijks evenement in Amsterdam is gericht op creativiteit in cross media content en technologie. Het thema dit jaar: “New Ownership: the Shift from Top Down to Bottom Up” en Hart Op Straat exposeert, samen met anderen, op een 15 meter lange wand met Hart Op Straat foto’s!

Op maandag 17 september en dinsdag 18 september kun je terecht bij EYE, het nieuwe filmmuseum aan het Ij in Amsterdam voor het cross mediale evenement Picnic. Diverse sprekers kun je horen, er zijn workshops en er is veel creativiteit te vinden. Business, cross media, educatie en debatten en discussies en andere activiteiten. Hieronder vind je een interview met programma directeur Kitty Leering:

‘Connected technology is empowering people, businesses and organizations to drive change on a local and global scale. The Internet has increased awareness of issues and social media is providing a stronger ability to take action. A new notion of ownership has emerged: people are taking matters back into their own hands as they realize that everyone can potentially fulfil a role regardless of their position or location. Everyone has the power to do things for themselves on an even greater scale.’ — Picnic site.

Stel, je bent daar en loopt langs de lange wand en denkt ineens, hey, daar is Hart Op Straat! Maak je dan even een mooie foto en mail het naar metkarin@gmail.com? Alvast zeer dank!

Hart Op Straat exposeert tijdens Geluksroute Leiden.

Zondag van 12.00 tot 16.00 geopend!

Net toen ik dacht dat het hele project met Hart Op Straat een beetje aan het inkakken was kwam er een tweet voorbij van de Geluksroute in Leiden. Ze hadden het initiatief genomen om in een weekend in september (namelijk 15 en 16 september) de mensen geluk te laten ervaren door middel van leuke workshops, ontmoetingen en exposities. Daar kon Hart Op Straat wel bij, dacht ik, en er ontstond een mailwisseling. Alles wat ik nodig had was een winkelruimte om de foto’s op te hangen. De organisator van de Geluksroute koppelde me aan Greet Meesters. Vandaag hadden we een ontmoeting.

‘Op 15 en 16 september 2012 is Leiden de plek waar je ‘GELUK KUNT PLUKKEN’.

Door de hele binnenstad zijn Geluksbrengers uit Leiden en omgeving actief: een groep mensen die heeft besloten om geluk te willen brengen en te delen met iedereen die maar wil, de Geluksplukkers! Wat voor de brengers geluk betekent geven zij door in workshops, traktaties, lezingen, aandacht, ervaringen en geluksmomenten. En zij nodigen een ieder uit dit zomaar te ontvangen, te onderzoeken of te (her)ontdekken.

De GELUKSROUTE vindt voor de eerste keer plaats en wordt georganiseerd op basis van overvloed en overwaarde. Geluk is iets waar je meer van krijgt als je het deelt. Zo ben je als geluksplukker ook tegelijk een geluksbrenger, en omgekeerd.’ — website Geluksroute.

Alle gekheid op een stokje, als je niet in lachtherapie wil moet je dat vooral niet doen. Maar langs de werkruimte van Greet wil je wel wandelen. De foto’s zullen achter elk raam te spotten zijn en op zondag de 16e kun je binnen lopen en een kop koffie of thee drinken, een beetje kletsen (met mij en Greet) en de expositie bekijken.

Er worden hierdoor toevallig zelfs al meerdere plannen gesmeden. Soms werkt dat zo. Wordt vervolgd!

Groot denken, klein houden.

Hoe groter een instantie, bedrijf of school hoe meer functies, hoe meer miscommunicatie en hoe meer rompslomp. Ik ervaar het soms doordat ik ergens rondloop; in soms erg grote hallen met hoge ramen waar multifunctionele ruimtes zijn, en me voel verdrinken in die ruimte. Meteen gaan mijn gedachten terug naar mijn twaalfde leeftijd waarbij ik voor het eerst in zo’n grote hal stond en het gevoel had te verdrinken in de ruimte. Sindsdien zijn sommige scholen alleen maar groter gegroeid. Het zijn bedrijven geworden met handelswijzen.

Bureaucratie. Niets gaat vanzelf, dat snapt iedereen. Maar dat een simpele aanvraag, correctie, input, output, verslag, e-mail, telefoongespreknotitie, factuurafhandeling met de meest kromme route genomen wordt blijft me verbazen.

‘Wie heb je gesproken dan?’ ‘Wanneer heeft u dan gemaild?’ Kan het ook anders?

Vanmiddag was ik bij een overleg waarbij nieuwe methoden besproken werden. In hoeverre kan een organisatie een verandering aan? Dat was onder andere een vraag. Interessante en delicate kwesties kwamen langs. Het is fascinerend om daarbij te zijn en mee te denken over andere routes. Ik vertelde over mijn gevoel; dat er een omslag gaat plaatsvinden en dat de organisaties en structuren die de risico’s willen nemen straks voorop lopen. En dat ik het gevoel heb dat ik dan vooraan sta en niet achteraan. Dat het uitdaagt om mee te maken hoe die omslag zal zijn. Dat het bloed, zweet en tranen kost maar dat ik straks met rechte schouders vooraan zal staan. Dat het hoop geeft op een andere, en vooral betere leefwereld. Dat ik streef naar zo’n verandering. Omslag. Dat we nu nog eerst even groot denken maar klein houden. En dat ik snak naar groot denken en groot worden.

Voor die afspraak zat ik in een lunchdate waar we spraken over missies. De missie van je leven. Ik geloof namelijk dat iedereen een taak heeft in deze wereld. Iedereen heeft wat toe te voegen. Ik vertelde dat ik er nog niet helemaal over uit ben welke taak ik te volbrengen heb en dat ik daar soms ongedurig en ongeduldig van word. ‘Wat als je missie of taak is wat je nu geeft?’ Poeh, daar schotelde mijn gesprekspartner even een ‘kriebelvraag’ voor. Wat als ik meer wilde?

En zo ging ik naar huis; mijn hoofd vol gedachten en ideeën. Van die gedachten en ideeën die zouden kunnen werken. Op een dag. Misschien. Ooit.

Als innovatie niet gezien wordt.

Soms overvalt me een gevoel van: waarom zijn er mensen die steeds naar de streep van de horizon kijken en niet naar wat er in hun reikwijdte te vinden is? Het ligt altijd en eeuwig verder dan voor hun neus.

En worden er projecten opgestart die bakken met geld kosten terwijl er hersenen en mankracht in hun eigen buurt te vinden zijn die voor minder, sneller en kostensparend hetzelfde kunnen bewerkstelligen. Het is een (gemeentelijk) falen, en dat vind ik jammer en ik zie en merk het bij allerlei takken van hun bureaucratisch stelsel.

Blijkbaar schept veel geld ergens in pompen, dezelfde (dure) bedrijven inschakelen een betere en betrouwbaardere band, dan kiezen voor nieuwe invalshoeken en nieuwe mensen en nieuwe innovatieve bedrijven. Waar schort het ‘m aan?

Ik heb bewondering voor de bedrijven en instellingen die kiezen voor anders.

[Foto gemaakt door Marc Fontein.]

Rampspoed.

rampspoed
1) Calamiteit 2) Cataclysme 3) Catastrofe 4) Ellende 5) Jammer 6) Malheur 7) Misère 8 ) Moeilijkheden 9) Nacht 10) Noodlot 11) Ongeluk 12) Onheil 13) Onspoed 14) Pech 15) Ramp

Het nadeel van risico nemen is dat het niet loopt zoals je zou willen dat het loopt of dat je erachter komt dat het maar beter zou zijn dat je je gevoel gevolgd had en er vroegtijdig mee gekapt was. Soms leg je dat gevoel weg of gooi je het over je schouder en hoopt (tegen beter weten in) dat het wel mee zal vallen.

Wat doe je als je energie, tijd, inzet, creativiteit en goede bedoeling niet uitpakt zoals je had gedacht? Wat doe je als je creaties of werkzaamheden niet het juist beoogde doel vertegenwoordigen en het niet je trots kan wegdragen?

Deze week ga ik eens heel goed nadenken over een project wat niet geworden is wat ik dacht dat het zou zijn. …