Wat is er zo punk aan punk? Een beetje punk zit ‘m wat mij betreft in het rafelrandje. Het randje dat niet helemaal perfect is. Een rafelrand met losse draadjes die alle kanten uit gaan. Punk is wat mij betreft de totale imperfectie. Bovendien houdt punk wat mij betreft in dat je schijt hebt aan de mening van een ander. Niet dat je niet luistert maar dat je altijd doet en zegt wat jij vindt en op je hart hebt. Punk is ook risico nemen. Buiten kaders. Over de rand. Jezelf uitdagen. Verder kijken. En schoppen waar nodig!
‘De weerzin tegen de gevestigde orde, en daarmee tegen bestaande uitgeverijen, galerieën en platenmaatschappijen, had een doe-het-zelfmentaliteit tot gevolg.’ aldus Wikipedia.
Als je vasthoudt aan bestaande patronen of denkwijzen ben je geneigd vast te houden aan een niet-verandering en daardoor kun je geen alternatief verzinnen voor problemen. Als je buiten kaders probeert te denken kom je vast en zeker op andere, meerdere gedachten.
Het belangrijkste aan het punkrandje vind ik dat je altijd blijft zoeken naar jezelf. En dat je vooral zoekt naar wat je prima vindt en wanneer niet. Of dat jij je mening kunt geven ongeacht wat anderen denken zullen. Of dat je alsnog de consequenties aanvaardt alleen maar omdat jij je hart en je geweten volgt. Alleen op de barricade, als het moet.
Het punkrandje zit ‘m ook in het loslaten van veiligheid. Veiligheid als in werk, je vrienden en je familie. Er altijd zeker van zijn dat je kunt (over)leven. Dat je ondanks pittige en roerige tijden met veel sores en narigheid, jezelf kunt voortbewegen. Vooruit.