Hier een mooie recensie van mijn boek uit het voorjaarsnummer van PSC magazine, voor professionals in de psychosociale gezondheidszorg die aangesloten zijn bij de NFG, Adiona en Rosegarden:
Tag: recensie
De innerlijke criticus – Jos Peschen.
‘Pracht en pijn, vreugde en verdriet, lief en leed. Ze horen allemaal bij het leven. Ze komen in ieder mensenleven voor. ‘Vallen en opstaan’ zo luidt het gezegde.
Persoonlijk spreekt mij ‘vallen en opkrabbelen’ meer aan.
‘Opstaan’ suggereert dat je in een vloeiende, radicaal doorgaande beweging uit het dal kunt komen. Simpelweg door daartoe het besluit te nemen. Iedereen die wel eens in een dal heeft gezeten, weet dat de praktijk weerbarstiger is. Uit het dal komen is veel meer een kwestie van klauteren, van actief, met de mouwen opgerold, je omhoog werken.
Dat proces vergt tijd en gaat met horten en stoten. Aan zo’n proces doet het woord ‘opkrabbelen’ meer recht dan ‘opstaan’.
Ik ontleen het woord ‘opkrabbelen’ en de inspiratie voor dit blog aan het fraaie boek ‘Opkrabbelen’ van Karin Ramaker. Een boek dat ik tijdens de voorbije vakantiedagen weliswaar heb uitgelezen, maar waar ik nog lang niet klaar mee ben. Het is immers niet zo zeer een lees- maar vooral een doe-boek.’
Ik ben een beetje trots maar lees de rest maar op zijn blog!
Melancholia.
Justine voelt zich op de een of andere manier aangetrokken tot een vreemd soort ster ver in het heelal maar zichtbaar aan het blote oog. De ster heeft een bepaalde uitwerking op haar. Men denkt in de familie dat ze ziek is. Ze voelt zich zwak en depressief en gedraagt zich destructief. Haar huwelijk strandt al op de eerste avond. Ze scheldt de huid vol van haar baas en wordt ontslagen.
Lars von Trier zet een sprookjesproloog neer met overweldigende muziek van Wagner. Het eerste deel gaat over Justine en het tweede gedeelte over haar zus Claire. Allebei gaan ze op verschillende manieren om met de dreiging dat de aarde geschampt zal worden door een planeet. De man van Claire, sterrenkundige, is ervan overtuigd dat het allemaal goed zal aflopen. Claire daarin tegen is bang.
Hoewel de film met tijd en wijlen zwaar op de hand ligt en aangedikt wordt door de dramatische muziek van Wagner kent de film ook kleine humoristische scenes. Het einde van de film is evenwel nog dramatischer. Terwijl Justine kalmer wordt en aanvaart wat er gebeuren gaat is haar zus Claire helemaal hysterisch. Zij kan amper verkroppen dat ze haar gezin zal verliezen.
Deze film is bijna poetisch gefilmd. Als je woorden en zinnen op film zou kunnen vastleggen zou het zo gedaan kunnen zijn. De film heeft als kenmerk ‘science fiction’. Het is de meest gevoelige en poetische science fiction die ik ooit gezien heb.