‘Pracht en pijn, vreugde en verdriet, lief en leed. Ze horen allemaal bij het leven. Ze komen in ieder mensenleven voor. ‘Vallen en opstaan’ zo luidt het gezegde.
Persoonlijk spreekt mij ‘vallen en opkrabbelen’ meer aan.
‘Opstaan’ suggereert dat je in een vloeiende, radicaal doorgaande beweging uit het dal kunt komen. Simpelweg door daartoe het besluit te nemen. Iedereen die wel eens in een dal heeft gezeten, weet dat de praktijk weerbarstiger is. Uit het dal komen is veel meer een kwestie van klauteren, van actief, met de mouwen opgerold, je omhoog werken.
Dat proces vergt tijd en gaat met horten en stoten. Aan zo’n proces doet het woord ‘opkrabbelen’ meer recht dan ‘opstaan’.
Ik ontleen het woord ‘opkrabbelen’ en de inspiratie voor dit blog aan het fraaie boek ‘Opkrabbelen’ van Karin Ramaker. Een boek dat ik tijdens de voorbije vakantiedagen weliswaar heb uitgelezen, maar waar ik nog lang niet klaar mee ben. Het is immers niet zo zeer een lees- maar vooral een doe-boek.’
Ik ben een beetje trots maar lees de rest maar op zijn blog!