Het is lastig om een ‘af’ verhaal weer uit elkaar te halen. Uit elkaar halen betekent onherroepelijk dat er weer chaos ontstaat. Niet alleen doordat de zinnen en woorden los van elkaar komen te staan, maar ook in mijn hoofd zal er chaos en daardoor verwarring ontstaan. De vraag is of ik dat wil gaan doen. Aan de ene kant zijn er daardoor weer opties, kan ik weer aanpassen. Aan de andere kant begin ik weer aan iets nieuws terwijl ik dacht dat het nu wel af was.
Dit allemaal omdat ik met mensen sprak de afgelopen tijd over mijn verhaal en het schrijven en welke versie dit is, hoe het vorm te geven en wat wel te doen en niet. ‘Misschien was het een persoonlijke voorkeur om de lucht in de compactheid te willen lezen. Misschien schrijf jij juist beter als de compactheid juist blijft.’
Op dit moment ligt mijn ‘af’ verhaal van 50.179 woorden bij twee nieuwe uitgevers. ‘Blijven proberen. Volhouden.’ Ik voel weerstand als ik maar twee hoofdstukken moet aanleveren met een korte synopsis want dat is niet het geheel. Het schiet meteen weer door mijn hoofd dat ik wil dat men alles leest want dat is het verhaal, niet een stukje. Bij een blogpost begin je meteen met de kern want de lezer is ongeduldig. Dat zeg ik steevast bij elke blogtraining als ik voor een groep beginners sta. Maar dit is geen blogpost. Dit is veel meer dan dat.
Ik schreef dit met heel veel liefde en zorg en met geduld. Het mag ambitieus zijn, een beginsel, maar je moet bij een begin beginnen. Bovendien is dit niet een eerste versie. Het is aangepast en aangepast en nog eens aangepast totdat ik er zelf een punt achter moest zetten.
Maar de korte verhalenbundel zit wel in mijn hoofd. Het was een dankbaar advies van iemand met uitgeverservaring. Als ik mijn ‘af’ verhaal uit elkaar ga rijgen, andere hoofdstukken maak en verkort, wat krijg ik dan? Ik mis een redacteur die dit normaal gesproken met mij aanpakt.
Misschien is het tijd voor een schrijfvakantie in een hutje in de polder. Aan een dijk. Met een houten tafel voor de openklapdeuren waar de zon ’s morgens heel vroeg opkomt en mijn laptop, een kop verse koffie en de stilte mij zal doen schrijven. Misschien dat de middagwandeling, de natuur en het mijmeren mij op ideeën brengt. Misschien kan ik het verhaal van de hoofdpersoon uit elkaar rijgen en zien wat het brengt. Het valt namelijk, na het uit elkaar halen, ook weer in elkaar. …