social media Archieven - Karin Ramaker.

Martijn Bloksma beantwoordt blogvragen n.a.v 20 jaar bloggen.

Alweer 20 jaar? dacht ik. En hoe zit het met de Nederlandse bloggers? Hoe hebben zij het bloggen tot nu toe ervaren? Zelf ben ik ergens begin 2000 begonnen, via verschillende platforms, waaronder web-log maar voel me nu alweer jaren ‘thuis’ bij WordPress. Hoe kijken mijn collega-bloggers er tegenaan? Ik vroeg een aantal bloggers 3 vragen te beantwoorden naar aanleiding van 20 jaar bloggen, vandaag beantwoordt Martijn Bloksma de blogvragen.

“Blogging is like work, but without coworkers thwarting you at every turn.” — Scott Adams.

Martijn Bloksma leerde ik kennen in Den Bosch omdat wij beiden meeschreven aan Slimmerkunde. Hij is eigenaar van Afrit 22 Hij noemt zich Social Mediaat de hele dag door, is een kritische koffiedrinker, atleet in dromenland en ondernemer in deze wereld. Hij blogt sinds: 2007 (begon op Hyves.)

1. Wat is de voornaamste reden dat je een blog bijhoudt?

Voornamelijk omdat ik het leuk vind om kennis te delen. Daarnaast is het ook mijn #1 “marketing” kanaal.

2. Wat is altijd constant gebleven in je blog en hoe je blogt en wat is door de jaren heen veranderd?

Ik ben erg constant in het toepassen van humor. Moeilijk soms, maar het maakt wel een “Martijn” tekst. Met name het laatste jaar is mijn schrijfstijl erg veranderd. Spreektaal en schrijftaal liggen tegenwoordig erg dicht bij elkaar.

3. Kun je een moment beschrijven waardoor je blog zijn waarde en kracht liet zien?

Een paar weken geleden heb ik geblogd over een behandeling door een holistisch coach en masseur. Deze behandeling heb ik als ervaring gedeeld en daar hebben 2 hoofdpersonen, Jennifer Hoffman en Jochem Myjer op gereageerd. Erg leuk. Maar ook voor de masseur die met 1 artikel de waarde en kracht van bloggen zag.

Kramp.

“…and that visibility which makes us most vulnerable is that which also is the source of our greatest strength.” -― Audre Lorde.

‘Wat gebeurt er als je kramp krijgt in je been?’
‘Dan spannen je spieren zich op een vervelende manier samen.”
‘Ja, en wat gebeurt er dan?’
‘Je krijgt pijn, het voelt verschrikkelijk en je kunt je niet bewegen.’
‘Wat is de oplossing tegen deze kramp?’
‘Je spieren zo spannen dat de kramp weggaat, juist het tegenovergestelde doen.’
‘Precies.’

Met kuitkramp kun je niet lopen. Of liggen. Slapen lukt ook al niet. Het enige wat helpt is masseren en je spieren strekken en erop vertrouwen dat het een keer weggaat. Krampen ontstaan door extreme kou, vermoeidheid of lichamelijke inspanning. In een krampstaat kun je niet vooruit.

‘There’s a hole ahead.’

Ja.En?

Kun je nagaan dat mensen, mensen in het algemeen, mensen in bedrijven, management worstelen met identiteit, transparantie en zelfvertrouwen. Dat willen en kunnen twee verschillende dingen zijn maar dat er steeds meer moet en gewild wordt maar dat men erachter komt, vaak tijdens het proces, dat het niet echt wil en verkrampt. Dat het enige wat oplost is dat men leert hoe de verkramping tegengehouden wordt en mocht de verkramping toch gebeuren men weet wat te doen. There’s a hole ahead; maar je kunt er omheen als je voldoende communicatieskills hebt, zelfvertrouwen hebt in je eigen kunnen en weet waarop je kunt antwoorden.

Voordat je met sociale media aan de slag wilt, bedenk je dan eerst of je geneigd bent kramp te krijgen.

Ben jij het ook zo zat?

Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.

Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.

Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.

‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.

Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.

De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.

Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!