Ik besloot deze keer vroegtijdig te stoppen. Deze keer had ik alles anders gedaan. Omgedraaid. In reverse. Alles anders gedaan zoals ik ergens niet mezelf was. Daar leerde ik weer van, en ik wist nu ook dat mijn eigen weg de beste was.
Dat vertelde ik ook. Dat ik wilde horen dat de woorden die hardop uitgesproken werden waarde hadden. Dat de belofte niet zomaar een luchtige belofte was. Een beetje zwevend in de lucht. Beloftes sprak je niet zomaar uit.
Sommigen beloofden met een achterliggende gedachte. Proberen kon altijd. Wie niet waagt… Ik besloot vroegtijdig te stoppen. De pijn voor te zijn. Warmte voelen was fijn. Warmte voelen was altijd gedachteloos en een stille momentopname. Die arm om je heen kon fijn zijn. Als een warme jas. Kon.
Warmte zonder levensvisie te delen, dromen te delen en vriendschap te voelen voelde een beetje leeg zonder vol te zijn. Dus warmte zonder waarde was niets. Jas uit.