Het is een terugkerend nerveus gedoe; de controle bij de tandarts. Teveel ellende gehad met tandartsen die zeiden dat alles goed kwam en dat het dan niet goedkwam. Of een tandarts die de pijn in mijn ene kies weglachte en ontstoken bijholtes de schuld gaf. Discussies over verdovingen. Verwijzingen naar de kaakchirurg. Gedoe. Ellende. Maar ik heb mijn tanden nog. Gelukkig.
Vanmiddag zat ik in de provisorische huiskamer in een mega grote bank weg te zakken terwijl ik een Grazia las, met op de cover Yolanthe Cabau van Kasbergen Sneijders of hoe haar achternaam ook heet, toen er een sjiek echtpaar kwam binnenwandelen. Sjiek als in perfect gekapt haar, broekpak in plooi, slangenleren schoenen en diamantenketting en gouden broche op een sjaaltje vastgespeld op een fijn colbertje.
Ze waren samen, man en vrouw, de leeftijd van mijn ouders vermoedde ik, waarbij de man meteen naar het toilet liep en de vrouw probeerde neer te vlijen op de mega bank waarin ze met haar korte pootjes bleef hangen boven de grond. Ze plofte in de bank harder neer dan normaal gesproken de bedoeling was om de simpele reden dat zij met haar ene hand een gedeelte van haar sjaal voor haar mond hield en zichzelf niet helemaal in evenwicht hield.
De man was teruggekeerd van het toilet en regelde koffie voor zijn vrouw en hem. Het verbaasde me dat er in de wachtkamer koffie gedronken kon worden want dat was nu niet bepaald een prettige geur voor een tandarts als de patient met koffielucht in de stoel zou liggen. Bovendien wilde je toch je tanden netjes gepoetst en ruikend naar tandpasta hebben?
De vrouw haalde de sjaal weg van haar mond toen zij een slok van haar koffie nam. Haar mond slonk. Haar wangen vielen ineen en ineens leek ze ouder dan ze was. Ze had geen tanden meer.