Tag: trein

Sorry!

In de tram vanochtend was het zo volgepropt dat er amper meer mensen bij konden. Ik herinnerde me het voorval een dag ervoor met twee trams in Den Haag die op elkaar gebotst waren en hoopte er maar het beste van. In de trein naar Delft was het niet heel anders.

Naast me zat iemand met een medium Starbucks beker heel wijdbeens te lezen in een krantje. Met zwarte viltstift stond er ‘Jacob’ op. Hij zat in mijn ruimte. Zijn ene arm wreef meerdere malen tegen de mijne. Ik had de neiging mezelf kleiner te maken maar ik vond dat ik dat juist niet moest doen.

Bij Moerwijk stapte er nieuwe mensen in en liepen er mensen uit. Een VVD-type jongen, strak in pak en glimmende schoenen wilde voor mij langs, schuifelend langs mijn tegenoverbuurman die nog steeds op zijn iPhone aan het scrollen was, en gaan zitten op de lege plek schuin tegenover. Ik zag het in slowmotion gebeuren en toch was ik te laat met reageren.

De laptoptas schuurde tegen de medium size Starbucks ‘Jacob’ beker en schoot vliegensvlug naar voren, helde over de rand van het smalle tafeltje naar beneden. De kersverse koffie met romige schuimlaag viel uit de beker op net gestreken broeken en glimmende schoenen zo naar de grond. Het was een akelig moment. ‘…Sorry…’ murmelde de VVD jongen en durfde bijna niet meer te gaan zitten. Jacob zat erbij en keek ernaar. ‘Ja…’ was alles wat ie kon zeggen.

Stiltecoupé.

Heerlijk, zo’n stiltecoupé waar geen kind, geen hond, geen oudere geen enkel geluid maakt dat lijkt op rochels, gehijg, geblèr, gepuf, gezever en gebel. In plaats daarvan alleen maar licht geruis van krantjes, gerikketik van laptoptoetsen en ritselende ritsen van tassen. Ik kies expres een stiltecoupé uit om van de rust te genieten en in dit geval ook van een mooie grijze, lichte mist die mij naar het carnavaleske brabantse land vervoert.

Dat dan een conducteur met een enorm accent keihard aankondigt dat we ‘aan boord zitten van de trein naar Goowwda, Uwtrecht Céntrrraal, en verder gaan als intercity naar Amersssfoort, Zwwoille met als éindbestemming … Grooningah.’

Blijkbaar zien veel mensen die grote S niet op het raam. Ze bellen, kleppen en ruzieën er op los. De S van stilte, silence of op z’n frans silence. Laat me gewoon even niets doen, kijken en mijmeren.

Den Bosch heeft een andere sfeer dan Oss. Het is groter, breder. De mist trekt hier op terwijl de mist in Oss meestal voor mijn gevoel blijft hangen als een zware deken over een niet beslapen bed. Bij Bagels & Beans schalt lichte Barokmuziek door de boxen en wordt er vrolijk gekletst zoals alleen brabanders dat doen met een gezalfde zachte g. Mijn familie kan nimmer wennen aan mijn halve harde G die weleens omslaat in een onvervalste zachte.

Ik voel me soms plotseling melancholisch als ik met de trein brabant binnenrijd. Een streek waar ik geboren ben maar niet kon aarden. Een zeer pijnlijk gevoel dat niet over lijkt te gaan. Het herbergt herinneringen en verdriet dat ik nooit verklaren kon. En nog steeds niet echt, hoewel ik nu vergelijken kan en beter kan duiden.

Soms moet je in je beste belang je gevoel van je afschudden. …

Vandaag mag in de prullenbak. Deel 1.

Als je geacht wordt op tijd ergens te verschijnen en je weet dat de herfst is begonnen en de treinen zo onbetrouwbaar zijn als wat, zorg je ervoor dat je ‘s morgens een trein eerder pakt. Ik moest vanochtend zeer op tijd ergens verschijnen.

De trein had al vijf minuten vertraging. Bij het instappen merkte ik al dat de deuren piepend en traag dichtvielen. Bij het volgende station wilden er mensen uit maar de deuren bleven dicht. Na een half uurtje of wat viel ook nog het licht uit en werd alleen buiten meegedeeld wat het probleem was. Bellende, kletsende en anderzijds lawaaimakende mensen werden ssssh-end toegesproken.

Ik zag de bui al hangen. In eerder emails al heen en weer geprobeerd of er met de tijden flexibeler omgesprongen kon worden wat her en der nog een beetje lastig ging, voorzag ik een probleem. En natuurlijk was mijn telefoon (BlackBerry) ook al niet in staat om via het internet een telefoonnummer op te zoeken dus was ik genoodzaakt even een sms eruit te slingeren in de hoop dat het nummer via een omweg gevonden kon worden. Dat kon. Ik belde dat ik op de afgesproken tijd helaas niet kon arriveren. Overmacht. ‘Hoe laat ben je er dan?’ Dat wist ik niet. Als treinen eenmaal uitvallen, seinstoringen houden of iemand springt ervoor weet je niet wanneer je uiteindelijk ergens arriveren zult.

Op de heenweg was ik het liefst de trein zelf gaan duwen. De Fyra bracht me van Rotterdam naar Breda en had ik voor het eerst een stiltecoupé tot mijn beschikking daar er gewoonweg niemand zat. De koffiemevrouw kwam langs. Ik zwaaide want ze liep nogal snel en riep ‘Ja! Koffie!’ en bedacht me ineens dat ik vast geen cash op zak had. Na alle kleingeldmuntjes bij elkaar geraapt te hebben had ik een enorme sterke bak leut. Ik voorzag nieuwe zonneschijn door de grijze mist. Maar dat duurde niet lang …

Deel 2 leest u vanavond!

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten