Tag: trein

  • Waarom woede deugt.

    Het leek op een stil applaus toen ik vanochtend de Pers in mijn handen kreeg en geperst tussen andere mensen in het tussenstuk het betreffende artikel stond te lezen. ‘Zonder woede komt alles tot stilstand’. En dat gelóóf ik!

    Tijdens mijn jeugd werd ook vaak ‘Ssssst!’ gesist als ik mijn stem verhief in een ruzie. Het was, en is bij veel mensen, nog steeds not done om je kwaadheid te laten zien. We houden het soms teveel binnen. Er zijn natuurlijk ook mensen die al tekeer gaan als je tegen hen op botst, maar dat soort malloten hou je altijd. Ook het klagen is not done. Je moet vooral alles ontzettend positief en Zen bekijken en in elke narigheid het positieve licht zien. Klagen is onnodig en bovendien willen we het niet meer horen. Als je aan iemand vraagt ‘Hoe gaat het?’ willen we eigenlijk niet horen dat het niet zo goed gaat. ‘Gaat wel weer over!’ ‘Komt weer goed!’ wordt al snel gezegd en hup, op naar de volgende vraag.

    We hebben soms, als bijvoorbeeld ons land in een impasse dreigt te vallen, de woede nodig. Ook dat zegt Marcel Hulspas in het artikel. Waarom haalt Nederland zijn schouders op bij alle bezuinigingen? ‘Ach, we kunnen er toch niets aan doen.’ Ja, daar haal je elke finish mee!

    ‘Woede is een positieve kracht. Het is het niet te negeren signaal dat er iets moet veranderen. Het zet aan tot actie, tot doorbraken. Woede zorgt voor heilzame revoluties.’
    Uit onderzoek blijkt dat frustratie mensen schuchter maakt. ‘Woede is geen plotseling openbarstende uitlaatklep, barstensvol verborgen frustraties. Nee, als het gaat om de oorzaak van blinde, ongerichte woede, dan komen psychologen heel iets anders op het spoor. Niet een gebrek, maar een teveel aan zelfbeheersing leidt tot blinde woede.’ aldus het artikel.

    Ik kan het beamen; na veel te lange treiterijen op de mavo sloegen bij mij op een dag de stoppen door. Ik ramde een jongen, die in mijn klas zat en bij economieles achter mij zat, een tafel in zijn maag. Vernedering zorgt ervoor dat teveel zelfbeheersing en alles maar slikken uitmondt in ongecontroleerde woede. En soms stopt het dan. En ben jij een potje opgelucht. Eindelijk alles eruit en een maagzweer kunnen voorkomen.

    Herkenbaar?

    [Dit even terzijde, maar waarom rijden er een boel treinen niet nu het zomervakantie is? Denkt men dat er minder mensen met de trein reizen? Misschien, maar stop ze dan ook niet als sardientjes in de overige treinen!]

  • Gehoord.

    ‘Je weet hoe ik over vreemdgaan denk. Dat heeft zo z’n consequenties.
    Dus als je slim bent vertel je me niets. Maar als ik slim genoeg ben, kom ik er vanzelf achter.’

  • Stiltecoupé.

    Mijn trein was een beetje vroeg en de schoonmakers liepen elke coupé langs om rommel weg te halen. Ik verbaasde me over het feit dat mensen zoveel troep verzamelen konden die bovendien niet pasten in die kleine prullenbakken.

    Maar ik koos expres voor de stiltecoupé. Heerlijk die stilte. Lullen deden we soms al de hele godsganse dag dus een beetje stilte mocht wat mij betreft wel. Ik pakte een dag oude krant van de bank en begon een artikel te lezen over Yolanthe die, jawel hoor, ‘andere ambities leek te hebben dan ik’ zo stelde Ivo Niehe. Ik was bereid die pagina snel om te slaan toen een jonge vent de treincoupé in kwam met een duffel bag. Het was even stil toen ik opeens iets hoorde.

    ‘Nee hè, toch niet weer een stilte coupé?’

    Ik keek op van mijn krantje en zag de blonde god gozer naar me kijken. Ik begreep even niet wat hij bedoelde. Hij wees naar de ‘silence/stilte’ markeringen op de ramen.

    ‘Dat is zo ongezellig, vind je niet?’

    Eh, sja, ik kon het niet helemaal met ‘m eens zijn. Dat geklets de hele tijd. En gebel en gekrijs van jankende kinderen en hoestende oude mensen. Bah!

    ‘Het is hier inderdaad de bedoeling dat je je mond houdt!’ grapte ik nog.

    ‘Nou, dan ga ik maar weer!’ Hij wuifde en verdween.

    Na een minuut of tien heerlijk in stilte de dag oude krant gelezen te hebben en de nieuwe Avant Garde, kwamen wat meer reizigers de treincoupé in. Ze vonden allemaal een plekje en de deuren gingen dicht. Eerst was het enige geluid in de stiltecoupé nog het geschuifel van tassen, schoenen en zakdoekjes en het open en dichtklappen van natte paraplu’s maar toen de trein eenmaal reed begonnen drie jonge Amerikaanse meiden luid en duidelijk in typical American style te keuvelen.

    ‘It’s like, you know, … uh, like,’

    Ja, wat nou!

    Een oude man probeerde een taaie slijmprop vanachter zijn strot naar boven te hoesten en slaagde daar, na enige minuten, veelbelovend in. We konden allemaal meegenieten van het uitspugen van die taaie slijmprop in een oeroude afgesleten geruite zakdoek.
    En ja hoor! De telefoon ging!

    ‘Ja, hallo! Nee, ik zit in de trein! Nee, ik …nee, ik ben er, denk ik, over een uur pas. Over een uur. Over een uur!’

    En op de valreep moest spruit één hoognodig haar speelgoedje maar moeders kreeg het niet snel genoeg uit haar tas gehaald waardoor spruit één bedacht dat luid janken wel zou helpen.

    Ik hoopte dat er in Gouda wat van die lawaaischoppers uit zouden stappen maar ik had pech. …

  • Beetje dom.

    Het was een beetje dom van me. Ik had vanochtend niet gecheckt op de ns-site voordat ik de deur uit ging. Dat doe ik normaliter wel altijd, maar ik was het deze keer vergeten. Zou je net zien; er reed een stoptrein niet. Ik moest overstappen en een sneltrein nemen naar eindbestemming. Ik had hierdoor een kwartier vertraging opgelopen.

    IMG_0946

    Doordat die ene trein uitviel stond ik wederom als een sardientje in het tussenstuk van de sneltrein. Tussen opgevouwen fietsen, enorme koffers en rugzakken en mensen die stonken. Toen een dame riep: ‘Kunnen jullie wat naar voren lopen?’ reageerden de sardientjes dan ook met een snauw: ‘Wat dacht u zelf?’

  • Achter de schermen bij in de schaduw van het nieuws.

    Deel 2.

    We besloten niet langer te gaan blauwbekken op een koud station maar een hapje te gaan eten en erna terug te wandelen glibberen naar het station en eens zien of de treinen dan wel naar Amsterdam zouden rijden. Borden waren nog steeds van slag, men liep nog steeds ontredderd rond en informatie vragen lukte niet. Er was immers nog steeds geen NS personeel om mensen in iedergeval gerust te stellen. ‘Ik heb expres geen internet op mijn mobiel, maar het wordt bijna noodzaak als je veel met OV reist.’ zei ik nog. Online heb je namelijk veel sneller je informatie en effectievere hulp. We belden naar de KRO redactie. De KRO redactie besloot een taxi te regelen. Hartstikke fijn!

    IMG_0612

    In een smaakvolle kantine kregen we uitleg over de gang van zaken, dronken een kop koffie, zagen we Boris voorbij wandelen in een sjiek pak en moest ik door al die kou en koffie steeds naar beneden wandelen naar het toilet. Er werden stoelen uit de studio gezet. ‘Dat waren de mensen die ook via trein moesten komen’ grapte ik nog. Marco kreeg een zendertje, ik moest plaatsnemen achter een paal en binnen no-time begon de live uitzending. … –>

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten