Tag: verandering

  • Ben jij het ook zo zat?

    Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
    De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.

    waarom mensen geven.

    Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.

    Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.

    ‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.

    Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.

    De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.

    Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!

  • Groot denken, klein houden.

    Hoe groter een instantie, bedrijf of school hoe meer functies, hoe meer miscommunicatie en hoe meer rompslomp. Ik ervaar het soms doordat ik ergens rondloop; in soms erg grote hallen met hoge ramen waar multifunctionele ruimtes zijn, en me voel verdrinken in die ruimte. Meteen gaan mijn gedachten terug naar mijn twaalfde leeftijd waarbij ik voor het eerst in zo’n grote hal stond en het gevoel had te verdrinken in de ruimte. Sindsdien zijn sommige scholen alleen maar groter gegroeid. Het zijn bedrijven geworden met handelswijzen.

    Bureaucratie. Niets gaat vanzelf, dat snapt iedereen. Maar dat een simpele aanvraag, correctie, input, output, verslag, e-mail, telefoongespreknotitie, factuurafhandeling met de meest kromme route genomen wordt blijft me verbazen.

    ‘Wie heb je gesproken dan?’ ‘Wanneer heeft u dan gemaild?’ Kan het ook anders?

    Vanmiddag was ik bij een overleg waarbij nieuwe methoden besproken werden. In hoeverre kan een organisatie een verandering aan? Dat was onder andere een vraag. Interessante en delicate kwesties kwamen langs. Het is fascinerend om daarbij te zijn en mee te denken over andere routes. Ik vertelde over mijn gevoel; dat er een omslag gaat plaatsvinden en dat de organisaties en structuren die de risico’s willen nemen straks voorop lopen. En dat ik het gevoel heb dat ik dan vooraan sta en niet achteraan. Dat het uitdaagt om mee te maken hoe die omslag zal zijn. Dat het bloed, zweet en tranen kost maar dat ik straks met rechte schouders vooraan zal staan. Dat het hoop geeft op een andere, en vooral betere leefwereld. Dat ik streef naar zo’n verandering. Omslag. Dat we nu nog eerst even groot denken maar klein houden. En dat ik snak naar groot denken en groot worden.

    Voor die afspraak zat ik in een lunchdate waar we spraken over missies. De missie van je leven. Ik geloof namelijk dat iedereen een taak heeft in deze wereld. Iedereen heeft wat toe te voegen. Ik vertelde dat ik er nog niet helemaal over uit ben welke taak ik te volbrengen heb en dat ik daar soms ongedurig en ongeduldig van word. ‘Wat als je missie of taak is wat je nu geeft?’ Poeh, daar schotelde mijn gesprekspartner even een ‘kriebelvraag’ voor. Wat als ik meer wilde?

    En zo ging ik naar huis; mijn hoofd vol gedachten en ideeën. Van die gedachten en ideeën die zouden kunnen werken. Op een dag. Misschien. Ooit.

  • Het verschil willen maken.

    Er zijn mensen die volgen en mensen die leiden.
    Er zijn mensen die schouders ophalen en mensen die zich druk maken.
    Er zijn mensen die zich frustreren en mensen die van zich af werpen.
    Zo heb je mensen die willen veranderen
    maar ook mensen die willen dat alles altijd hetzelfde blijft.
    Er zijn mensen met ideeën
    en mensen die alleen maar uitvoeren.

    IMG_2098

    Er zijn ook mensen die schreeuwen op de barricade
    en mensen die sssh-en.
    Je hebt mensen die vinden dat je je kop moet houden
    en mensen die vinden dat je moet roepen.
    Je hebt mensen die observeren
    en mensen die reageren.

    Wat doe jij?

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten