“Met een tattoo zet je jezelf buiten spel, vindt Renée Braams.”
Lees hier waarom ik lak had aan het idee dat een persoon die onderneemt geen tatoeage zou moeten nemen omdat het haar geen werk zou kunnen opleveren.
‘Een tatoeage geeft aan mij de boodschap: ik heb lak aan alles en iedereen’
Het duurde lang, de weg naar de tatoeagewinkel. Met enorme zorgvuldigheid en nadenken zette ik een aantal jaren geleden dan eindelijk de tatoeage waar ik nooit, nooit spijt van zou krijgen. Het zou mijn kompas worden, mijn wegwijzer, mijn houvast, mijn gevoel van bestaan en zoveel meer dan wat ik hier beschrijf.
Geen ‘what the fuck‘ tatoeage, geen ‘doe mij die maar’. Misschien dacht ik er al tien jaar over na. Voor een soms impulsieve en ongeduldige tante was ik hier erg geduldig en zorgvuldig mee en wist ik ook pas na zoveel jaren wat ik wilde, hoe ik het wilde en waar ik het wilde. Weloverwogen, goed doordacht en met trots en volle overtuiging. [zie deze foto.]
Mijn tatoeage zegt niets, niets over mijn achtergrond, intelligentie, waarden en normen. Bovendien is het naar mijn mening totaal geen zelfverminking, zoals mevrouw Braams dit noemt. En eigenlijk geeft mevrouw Braams het zelf al aan, ze las eerst een interessante column van Henk van Straten, niet wetende dat hij tatoeages had. Ze vond zijn schrijven goed, knipte de columns zelfs uit en stopte ze in een knipselmap. Pas nadat ze erachter kwam, bij toeval, dat meneer van Straten tatoeages had tot in zijn hals (!) besloot zij zijn columns niet meer te lezen.
Zij had lak aan hoezeer zij, onbevooroordeeld, werk las van een columnist en weloverwogen de keus maakte dit werk opzij te leggen.
‘Ik ben bang dat de tweedeling tussen degenen die kunnen bereiken wat ze willen en degenen die afhaken, steeds groter wordt.’
Mevrouw Braams, er zijn heel veel mensen die lak hebben aan alles en iedereen. Ze zitten naast je in de trein, bus en tram, staan naast je in de file, zelfs de cassiere bij de Albert Heijn zou best eens lak aan van alles kunnen hebben terwijl zij geen enkele tatoeage op haar lichaam draagt. De tatoeage zegt namelijk niets over iemands intentie om contacten te leggen, mee te voelen en hard te werken. De tatoeage is wat u bang maakt. Waar bent u bang voor, mevrouw Braams?
Vijf jaar geleden besloot ik voor mezelf te beginnen. Dat is hard werken geblazen, mevrouw Braams. Ik denk zelfs dat ik soms ietsje harder werk om in mijn behoeften te voorzien dan iemand die een vaste baan heeft. Mijn pensioen, vakantiegeld en werkuren regel ik namelijk zelf. De opdrachtgevers kiezen mij uit op kwaliteiten, potentie en werkervaring en soms de gunfactor. En dat lukte zonder tatoeage, en vanaf 2011 zelfs met. Logisch ook, natuurlijk, want mijn opdrachtgevers oordelen niet op wat er eventueel op mijn arm staat.
Lees hier de reacties van andere mensen met een tatoeage.