Over harige balzakken. Files. Het toneelstuk en een agent die met hem meefietst naar huis omdat zijn achterlicht kapot is.
Boeiende voorlezer. Dat zeker. De aula van het Hagunum Festival was propje vol. Dat meneer Kees van Kooten fans heeft was zeker, waarbij ik meteen de vraag stelde waarom mensen zoiets in zich hebben als iemand adoreren zodat het schuim op hun mond staat en de oogjes uitpuilen van bewondering en er fantasieën bestaan over een leven samen mét een mens op voetstuk. Ik herkende het niet. Hij begon met voorlezen, vertelde tussendoor over een doos bonbons en las weer verder uit zijn boek. Er zat een mevrouw in de zaal die overduidelijk álles leuk vond aan de man, zijn voorlezen, zijn stem, zijn overhemd met apart patroontje en zijn voordracht.
Er zat ook een stelletje een paar rijen voor mij. De vrouw zat half op schoot bij de man en de man friemelde een beetje met zijn hand ergens waar ik niet bij kon met mijn wijde blik. Ze zoenden elkaar. Nog eens en nog eens. Kees van Kooten las vrolijk verder. Ik bedacht me dat als je ontzettend verliefd bent het je geen donder kan schelen waar je zit om elkaar af te lebberen. Of je nu thuis bent, op visite of bij een voordracht van Kees van Kooten.
Kees van Kooten knielde een beetje terwijl hij voorlas over een vakantie waarbij de zon, het uitzicht en het gevoel zodanig plezierig was dat hij besloot ter plekke te gaan masturberen. Hij had zijn dikke boek in de ene hand en zijn microfoon in de andere hand en poogde het hele tafereel na te doen waarbij de vrouw in het publiek zó hard lachte toen het woord harige balzak werd genoemd dat ze hoe-dan-ook opviel.
Ik kon me plotseling niet meer het romantische inzien van een half startende vrijpartij in een schoolaula terwijl er luid door een microfoon werd geroepen ‘HARIGE BALZAK!’