‘De postbode fluit naar mij, dit moet vrouwendag zijn!’

Het kwam al voorbij in het AD las ik net en op Twitter.

Mijn ochtend verliep een beetje chaotisch en dat had niks met vrouw zijn te maken. Ten eerste bleek de trein naar Delft niet te rijden en kon ik naar CS om de tram te pakken. Na een uur te laat op mijn werkplek aangekomen te zijn had ik al een metro én pers gelezen. Het bleek vrouwendag te zijn maar ik had er weinig van gemerkt.

Zo stonden er een horde mannen met irritante koffertjes in de tram en kon ik er niet uit. Ik had best willen roepen ‘Het is vrouwendag, laat me eruit!’ Uiteindelijk lukte het mij om met veel ‘Sorry, sorry!’ eruit te wurmen.

Natuurlijk snap ik dat vroeger de vrouwen geen gelijke rechten hadden en daarom geprotesteerd werd. Het was en is belachelijk dat vrouwen niet zouden mogen stemmen. En dat mannen meer verdienen dan vrouwen. Wat ik op zich best vreemd vind. Ik hoor er namelijk weinig vrouwen over. Zou deze dag niet bedoeld moeten zijn om juist dit punt eens stevig op te pakken?

(Idee voor titel van: AidaVd.)

Kotsen doe je alleen.

Het is een nare gewaarwording maar achteraf een bijzondere. Of misschien is bijzonder het verkeerde woord, maar heeft het een bepaalde invalshoek; de manier waarop je lichaam wilt afstoten wat afgestoten moet worden. Verkeerd voedsel bijvoorbeeld. Of anderzijds een één of ander ‘iets’ dat in de weg zit en eruit moet omdat het schadelijk is. Een lichaam is een huis waar indringers niet welkom zijn.

Het wordt bijna een symbolisch ding. Ik vind het wel iets moois hebben; overgeven. Ja, ik heb nu makkelijk praten, ik geef niet meer over. Ik gaf over in de nacht van donderdag op vrijdag. Er lag een baksteen in mijn maag die met zijn randen tegen mijn maagwand wreef. Heen en weer. Ik wilde slapen maar ik kon niet; ik had het stervenskoud en lag met een dik vest in bed, een dekbed eroverheen en een fleece deken. Ik bibberde en de nacht tikte zijn minuten weg.

Sommige mensen weten precies wanneer zij moeten overgeven en sommige mensen niet. Met een opgeblazen buik, aankomende misselijkheid gooide ik het dekbed van me af. Het is de afstand van slaapkamer naar w.c dat alles zo ondraaglijk maakt. En je voelt je alleen op de wereld, ondanks dat iemand die je dierbaar is zachtjes vraagt of hij iets voor je kan doen. ‘Nee hoor.’ kermde ik. Ik kots wel alleen. Sommige dingen in deze wereld doe je gewoon alleen. Ze zeggen dat je alleen geboren wordt en alleen sterft maar kotsen is ook een allenigding.

Het moment van de omgedraaide maag; spieren die zich ineens samenspannen, de overgave van het overgeven zodat de maaginhoud via de slokdarm naar buiten wordt geduwd, alles geconcentreerd op maar één activiteit namelijk het kotsen, is een inspanning zoals je een berg op sjokt. Of te weinig lucht krijgt, pijn hebt overal en neervalt. Of persweeën riep iemand. (Ik weet het niet, van die persweeën, maar ik kan de connectie moeilijk leggen tussen kotsen en een kind baren.)

Overgeven is letterlijk over • geven = Abandonneren, Capituleren, Eraan geven, Laten varen, Zich uitleveren; Braken, Uitbraken, Vomeren; Kotsen, Overdelen, Spugen. Het moet eruit. Of je nu wilt of niet.

Ik heb een enorme fascinatie met overgeven. Ja, natuurlijk. Ná het feit.

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten