Na het lezen van de column van Japke in de NRC over ‘parttime vrouwen, ik begrijp ze niet’ vond ik het achteraf vreemd om, via Twitter, vrouwen te vragen waarom ze wel of niet parttime werken en waarom. Wat wilde Japke nou echt onderzoeken? Haar column leek meer een sneer dan een uitleg. Het zorgde ervoor dat ik in verwarring nogmaals las. Er ontstond meteen een felle, naar mijn idee niet goed beargumenteerde discussie met de eindredactrice van Fab Magazine, notabene een blad dat ik regelmatig las. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de geïndoctrineerde vrouw te verdedigen! ‘De vrouwen in Nederland zijn lui en afhankelijk!’ aldus de eindredactrice van Fab.
Ik ben een ondernemende vrouw, altijd zelfstandig geweest of ik nu een partner had of niet en ik werkte ooit in de kinderopvang. Naast blogtrainer ben ik ook nog gastouder, met veel liefde en plezier.
Ik zorg dus voor de kinderen van andere mannen en vrouwen die vaak fulltime werken. Een baan die ik tot voor kort als een gewone baan zag, maar toen ik me laatst bedacht dat een gemiddelde metselaar die stenen huizen bouwt meer uurloon overhoudt dan de gastouder die de verantwoordelijkheid neemt voor andermans kinderen, werd ik even teruggeworpen in mijn normen- en waardenstelsel.
‘En wat vraag jij per uur?’ vroeg laatst een moeder die opvang nodig had. ‘Oh, dat is best veel. Dan kijk ik of het buurmeisje wil.’ WTF!!
Japke d. Bouma: ‘Al die parttime vrouwen in Nederland, ik snap ze gewoon niet’
Jaren geleden werd een vriendin van mij zwanger. Ze hadden het er wel een beetje thuis over gehad, zelf werkte ze fulltime in de kinderopvang en hij was accountant, hoe ze de verzorging gingen verdelen van de toekomstige kleine. Nadat manlief gecheckt had op zijn werk bleek het niet handig om een dag (of wat) minder te gaan werken. Financiëel was dit niet voordeliger dan als vrouwlief een dag of twee minder zou werken.
Wat doe je dan, als bijna ouders?
Ik mag aannemen dat je, als je een ernstige kinderwens hebt, je er heel erg graag voor dat kleintje wil zijn. Een kind is geen huisdier, geen speelgoed en geen accessoire. ‘Kinderen zijn zo schattig!’ is een kreet die ik meteen onderuit wil halen. Ja, kinderen zijn ontzettend lief. Soms. En soms slapen ze ‘s nachts niet door, willen ze hun grenzen verleggen en plak je ze op sommige momenten het liefst achter het behang en worden ze bovendien niet vanzelf zindelijk, slopen ze, als je niet uitkijkt, je bedrading, tekenen ze ook op je spierwitte muur en als je echt pech hebt je bank en krijgen ze driftbuien in de supermarkt. Er is niet voor niets een onderzoek geweest waaruit bleek dat geluk niet persé voortkwam doordat je het ouderschap omarmt. Opvoeden op een pedagogisch verantwoorde manier gaat niet vanzelf. Ik ben soms verbaasd dat menig ouder niet weet dat je bij een kind van twee geen Heimlichgreep doet (Wat?) als ie dreigt te stikken en wat krentenbaard is. Ouder zijn, is kei hard werken. Niet even, altijd. Altijd!
Ik kan me voorstellen dat vrouwen die gestudeerd hebben en jarenlang geïnvesteerd hebben in een eigen bedrijf, vakgebied of werkterrein niet zomaar alles aan de kant willen schuiven voor het ouderschap. Bovendien ben je niet alleen maar moeder maar ook nog ‘mens’. En ja, dat geldt ook voor mannen. En ja, mannen kunnen net zo goed opvoeden als vrouwen. Ze doen het vaak nét even ietsje anders, maar als je als vrouw even een stapje terug doet en de controle uit handen geeft, komt alles op z’n pootjes terecht. Wat ik meekreeg in de gesprekken tijdens mijn voorgaande werk in de kinderopvang was dat de vrouwen ook zelf dachten dat zij het beter konden. Er werd zelfs was, die de man netjes had opgevouwen, weer opnieuw opgevouwen en in de kast gelegd. Vrouwen weten het nu eenmaal, als puntje bij paaltje komt, altijd beter. Kijk maar naar die Jumbo reclame waar de man als een idiote loser genaaid wordt waar hij bij staat.
Snap ik parttime werkende vrouwen? Ja. Niet omdat ze ervoor kiezen hun werk te delen met ouderschap, waarvoor ik ze eigenlijk zelfs zeer complimenteer. Op menig borrel kijkt men je een beetje schaapachtig aan als je ‘fulltime moeder’ beweert te zijn. Kán toch niet in deze tijd! Ik neem mijn pet voor deze moekes af. No offense.
Ik snap de ellende van constant in een spagaat liggen. Mannen die worden gebeld op hun werk kunnen gewoon niet weg, moeders stikken in hun schuldgevoel en trekken zich uit de spagaat omhoog om hun kroost op te halen.
Er zijn te weinig kinderopvangcentra die helemaal aansluiten op de werktijden van ouders, er zijn te weinig kinderopvangcentra die in een bedrijf aanwezig zijn en er zijn in Nederland te weinig flexibele werktijden om werk en kinderen te combineren. Maar, werken we ook niet allemaal heel erg veel en komt er steeds meer werk bij? Moet een kind nou echt de hele dag naar school en dan ook nog naar de NSO en dan ook nog daar eten en dan televisie kijken en dan doodmoe naar bed?
De column in de NRC moest ik wel drie, vier keer lezen. Wat bedoelde ze nu eigenlijk? Ik zag de titel. Parttime vrouwen. Hahaha, grapjas! Dat is precies wat ik verkondigde in een verontwaardigde tweet.
‘Blijkbaar ben je een echte vrouw als je 100% werkt.’
Mannen verdienen nu eenmaal nog steeds meer voor hetzelfde werk dat zij doen als vrouwen. Zolang dat blijft bestaan hou je dit soort gesprekken thuis tussen twee toekomstige ouders die beiden willen blijven werken en willen zorgen. Je kunt niet een beetje werken maar je kunt dan ook niet een beetje zorgen. Ergens zul je iemand moeten hebben die de zorg overneemt want een kind verzorgt zichzelf nu eenmaal niet. En dan maak ik het cirkeltje met deze blogpost meteen rond:
Wees blij met die trouwe gastouder of oppas die voor een paar euro per uur op jouw grootste geschenk past. (WTF!!) Ze brengen je kinderen naar school, halen ze van de NSO en sjezen door weer en wind naar clubs en feestjes en zijn niet te beroerd om te koken, tijdens ziekte toch maar die ene zetpil in hun poepert te duwen omdat ie op het kinderdagverblijf uitgewerkt was en de leidster alsnog naar je belde dat je kind met koorts naar huis moest!
Sta even stil bij het feit dat er talloze gastouders en oppassers zijn die jouw oudertaak op zich nemen, met liefde en aandacht, en de eerste stapjes zien, losse tanden eruit halen en troosten omdat papa of mama ‘ietsje later’ thuis komt.
Wat ik ellendig vind aan deze hele toestand is dat vrouwen vrouwen afvallen. Er is geen goed en fout. De ene vrouw kiest ervoor om fulltime te blijven werken en wil haar ambities nastreven en de andere vrouw kiest ervoor om naast haar werk, dat zij leuk en belangrijk vindt, voor haar kinderen te zorgen.
Iedereen kiest zijn eigen geluk, werken is niet alles en als je op je sterfbed twijfelt of je het allemaal hebt goed gedaan, herinner jezelf er dan even aan of je toch iets meer had moeten werken of toch meer wilde genieten van je tijd met je dierbaren; bijvoorbeeld je kinderen.
En ja, natuurlijk, dat geldt óók voor mannen!
(Deze blogpost bevat 1224 woorden.)