weblog – Karin Ramaker.

Bloggen 20 jaar.

seth godin

Pas geleden stuitte ik op een artikel in The Guardian:

Blogging turns 20: look back and cringe with us. It’s never easy to face the past, but in honor of the blog’s 20th birthday this month, we asked brave Guardian readers to dig up vintage posts.

Alweer 20 jaar? dacht ik. En hoe zit het met de Nederlandse bloggers? Hoe hebben zij het bloggen tot nu toe ervaren? Zelf ben ik ergens begin 2000 begonnen, via verschillende platforms, waaronder web-log maar voel me nu alweer jaren ‘thuis’ bij WordPress. Hoe kijken Tom Beek, Aleid Landeweerd, Anna-Maria (Puur), Martijn Bloksma, Rob van Dalen, Edwin Mijnsbergen en andere bloggers tegen hun blogverhaal aan? Hoe zijn zij begonnen en hoe ervaren zij het bloggen? Wanneer begon hun eerste verhaal? De komende tijd zul je over deze personen meer lezen.

Ik stelde 3 blogvragen samen. Vragen die mij vaak gesteld worden als ik een blogworkshop of blogconsult geef. Mijn antwoorden vind je hier:

1. Wat is de voornaamste reden dat je een blog bijhoudt?

Het begon zoals ik altijd gewend was te doen; schrijven omdat ik schrijven fijn vind. Omdat het zorgt dat ik gedachten orden zodat ik beter kan verwoorden wat ik ergens van vind, hoe ik ergens tegenaan kijk en hoe ik dit het beste kan uiten. ‘Laat mij maar schrijven.’ zeg ik vaak, als ik moet spreken. Als ik blog vloeien de woorden op het toetsenbord zoals woorden moeten stromen. Als ik mijn gedachten en bevindingen hardop moet uitspreken zit er altijd een muurtje voor die ik moet beklimmen. Deze muur is soms niet zo hoog en het is ook helemaal niet erg, maar vaak is schrijven makkelijker. Het is misschien niet zozeer een uitlaatklep dan wel een uitingsvorm die voor mij vloeiender stroomt dan praten. Bovendien was ik benieuwd wie mijn gedachten zou lezen en waarom en misschien wist ik ook wel dat ik wat te vertellen had niet alleen voor mezelf maar ook voor een ander.

2. Wat is altijd constant gebleven in je blog en hoe je blogt en wat is door de jaren heen veranderd?

Wat altijd constant gebleven is in mijn blog is mijn ‘taal’. Ik schrijf altijd zoals ik praat en denk. Er is geen andere weg. Wat er door de jaren wel is veranderd is mijn vorm, de inhoud. Dat is ook logisch omdat ik me professioneel ben gaan bezighouden met bloggen en dus mijn vorm ging aanpassen. Toch is het altijd een uitdaging geweest om ook de zakelijkere blogs zoveel mogelijk in mijn taal te blijven spreken.

3. Kun je een moment beschrijven waardoor je blog zijn waarde en kracht liet zien?

Misschien denk ik al snel (en jij, als lezer ook) dat de blogs met enorme views de meeste impact hadden. Ja, toen ik een blog schreef over de strubbelingen in aanloop en uitwerking van 7 Days of Inspiration werd dit massaal gelezen en erop gereageerd (op allerlei platforms.) Ik was, na enige twijfel, erg eerlijk geweest over mijn bevindingen. Ik beschreef mijn twijfels, mijn kanttekeningen en mijn eigen worsteling maar ook wat ik ontdekt had. Hart Op Straat begon erg klein maar is na een jaar of 7 groter aan het groeien. Dat gebeurt onder andere door mijn blog. Ik vind dat waardevol en laat heel subtiel zijn kracht zien. Mijn idee voor een boek ontstond op mijn blog. Door erover te vertellen begon het vorm te krijgen. Mensen gingen helpen. De uitgever las mijn blogs om een indruk te krijgen hoe ik vertelde. Een gesprek later had ik al een contract in handen.

Het stuk over 24 Uur Met, de laatste aflevering van interviewer Theo Maassen die Victoria Koblenko op bezoek kreeg, wordt nu nog steeds goed gelezen. Dat Victoria Koblenko zelf in een tweet mij bedankte voor een ‘toffe’ analyse vond ik een groot compliment. Ik was ook trots op dat stuk.

@metkcom Dank dat je moeite had genomen om dit zo tof te analyseren…er was geen wolf, tot ons beider verbazing ☺️

— Victoria Koblenko (@vkoblenko) February 1, 2014

Ik hou van impact, waarde en kracht via een omweg, subtiel en door mensen omarmd ook al weet je het lang niet altijd. Het spreidt zijn weg via kanalen die wij niet doorgronden. Views, cijfers en aantallen zijn kortstondig. Natuurlijk zet je jezelf dan even in de schijnwerpers, maar ik heb ontdekt dat die schijnwerpers al snel weer weg zijn.

Bloggen heeft impact. Op allerlei vlak. Of je nu een techblog hebt, een fashion of beautyblog, stripblog, muziekblog, je verslag doet van rechtzaken, tips geeft op advocatuurgebied, duurzaamheid, vegetarisch voedsel, management, evenementenorganisatie, mediawijsheid, grafische vormgeving of op auteurs- of journalistengebied, het geeft een lezer inzage in die specifieke wereld. Mooi toch, dat dit kan?

Volgende week bijt Puur het spits af met haar antwoorden op de 3 blogvragen! Hou mijn blog in de gaten!

Lees hier meer over 20 jaar bloggen via The Guardian! En hier een stuk van Kirsten (BlogToday/Sanoma) over bloggers; rockstars of the future!

Voor wie blog je?

Voor wie blog je? Heb je een specifiek publiek voor ogen? Vraagt Michael Minneboo op zijn blog.

Dat wisselt per blog. De ene keer blog ik voor mezelf. Omdat ik wil vertellen. Het doet er niet toe hoeveel mensen ik bereik. Als ik maar een persoon bereik die er wat aan heeft. En als diegene reageert ben ik al blij.
Op andere momenten blog ik met een doel. Ik wil mensen informeren of laten zien waarmee ik bezig ben. Dat is delen met een andere reden.

‘Moet je niet gaan kiezen?’ wordt dan veel gevraagd.
Een blog is een blog. Als ik het gevoel krijg te moeten kiezen stop ik ermee. Een blog is juist het juiste middel om alles te delen wat jij wilt delen. Of je vandaag een kookrecept online gooit en morgen een foto van een festival waar je heen geweest bent en op woensdag een werkgerelateerd stukje over sociale media, dat doet er niet toe. Een blog is divers en juist omdat het die vrijheid geeft hou je het langer vol. Kies je voor een niche of een thema zul je eerst een hoop te bloggen hebben, maar later zoek je je een ongeluk naar onderwerpen en wordt het saai en vervelend.

Ik probeer bij tijd en wijle rekening te houden met zoekwoorden voor die verdwaalde googler. Maar lang niet altijd ben ik daarmee bezig, omdat ik ook zonder al teveel nadenken wil bloggen. Ook met rare, gekke titels die gevonden worden door verdwaalde googlers die misschien om hele andere redenen op mijn blog terecht komen.

Mijn blog is dubbel, divers en gekleurd. Voor dubbele, diverse en gekleurde mensen.

Het bereik van een blog.

‘Ik kwam op je blog terecht door een reactie op het blog van iemand anders.’ Hij noemde een naam van een blog waar ik inderdaad weleens reacties postte. Ik reageerde als mijzelf, vanuit een persoonlijk oogpunt. Mijn mening, mijn visie.

Het blijft verwonderlijk hoe dat werkt, vaak niet helemaal direct maar via een omweg. Mensen lezen een blog en blijven ‘hangen’ omdat het ergens prikkelt, aanstekelijk is, vragen oproept of hen raakt. Het doel van een persoonlijk blog of van een bedrijfsblog is denk ik in de kern hetzelfde.

Je blog wil bereik.

[Foto gemaakt door paldies.]

Wanneer ga ik bloggen?

Gisterenmiddag vertelde ik het ook: Jezelf opleggen dat je elke dag wat blogt is zoiets als door weer en wind proberen te fietsen en achteruit gaan in plaats van vooruit.

Rustig zitten voor het scherm zorgt voor de beginnende blogger vaak al voor stress. Het gevoel te moeten bloggen om bezig te zijn met je bedrijf en vervolgens geen woord op het scherm krijgen is helaas meer regel dan uitzondering. En natuurlijk hoeft dat helemaal niet zo te zijn!

Gisteren oefenden we met automatic writing; automatisch schrijven. Zoals je weet zit je hoofd je ook, als je wilt bloggen, vaak in de weg. Je hart heeft namelijk altijd wat te vertellen, alleen door na te denken verschijnt er geen blogpost op je blog.

Dat is trouwens een mooie manier om nogmaals aan te geven hoe bloggen therapeutisch kan werken; het heeft namelijk een mooie rode draad in je leven. We denken met z’n allen namelijk veels te veel en doen niet wat kinderen doen; zonder nadenken doen.

Elke dag is een blogstukje waard. Je maakt elke dag mooie, gekke, bijzondere en leuke dingen mee en ja, ook minder leuke dingen. Daar kun je allemaal over schrijven, maar wat je echt privé wilt houden blijft privé. Maar persoonlijk schrijven is echt wel te leren. Tijdens het automatisch schrijven was er een persoon met meteen al een pakkende eerste alinea. Een prima vervolg zou een blogpost helemaal afronden. Een ander had een prima eerste aanleiding tot uitgebreide blogpost. En dat allemaal omdat hun pen op papier ervoor zorgde dat hun hart sprak. En nee, daar kwam geen bagger uit voort. Alles behalve dat. Het was bruikbaar, zelfs voor werkzaamheden op een blog voor werk.

Ik kan jou niet een schop onder je kont geven om echt te gaan bloggen. Ik kan je wel enthousiast maken en leren inzien dat bloggen iets is wat je kunt toepassen als je als zzp’er aan de slag gaat. Ook kan ik je leren door middel van creatieve en praktische oefeningen dat bloggen makkelijk is. Ik geef in december geen blogworkshops meer, maar ben voor het nieuwe jaar weer druk bezig blogtrainingen te organiseren. En onder andere in Arnhem, Nijmegen en Amsterdam zal ik blogworkshops geven. Hou mijn blog dus goed in de gaten!

[Foto gemaakt door KoffieKitten.]